พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 318

คําสั่งของพระเจ้าหลวงดังก้องอยู่ข้างหูตลอดเวลา อวิ๋นหลิงที่ไม่เกรงกลัวอะไรมาตลอดยากที่จะนอนหลับเล็กน้อย

คืนนี้นางไม่ได้เอาลูกโยนให้แม่นมเฉินดูแล เจ้าลูกหมูสองคนกำลังนอนหลับปุ๋ยตะแคงข้างอยู่บนเตียง อวิ๋นหลิงดูการนอนหลับของพวกเขาเหม่อลอยอย่างต่อเนื่อง

เซียวปี้เฉิงพิงมาแล้วถามด้วยเสียงเบาว่า “เหตุใดถึงยังไม่นอนอีก？”

“เพียงแค่คิดว่าทุกที่ทุกมุมมีคนคอยแอบจ้องจะทำร้าย อยากจะทำร้ายพวกเราสองคน แล้วข้าจะนอนหลับได้อย่างไร” อวิ๋นหลิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ “เมื่อก่อนตอนที่พวกพี่ฉิงอยู่ ต่อให้มีภารกิจเดินทางอันตรายมากแค่ไหน ข้าจะไม่กังวลหรือเครียดเลยแม้แต่น้อย”

ตอนนั้นในใจของนางสงบมาโดยตลอด ไม่เคยแม้จะรู้สึกว่าไม่ปลอดภัยเลย

แต่บัดนี้มีลูกแล้ว นางถึงได้รู้ว่าที่แท้ตัวเองไม่ได้ไร้ที่ติอะไร ก็มีจุดอ่อนเหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป

เซียวปี้เฉิงเอื้อมมือไปกอดนางไว้ในอ้อมแขน พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ต่อให้ข้าต้องตาย ข้าก็สู้จนสุดชีวิตเพื่อปกป้องพวกเจ้า”

สีหน้าของอวิ๋นหลิงดีขึ้นมาหน่อย ยกมืกขึ้นไปดีดหัวของเขา

“อะไรตายไม่ตายกัน มีข้าอยู่ซะคนพวกเขาอย่าคิดหวังจะสมปรารถนาได้ขนาดนั้น อย่างน้อยก็ยังมีพลังจิตที่อยู่กับตัว รอให้ถึงสถานการณ์ที่ฉุกเฉินจริง ๆ สามารถฆ่าพวกเขาได้ในอึดใจเดียว”

นางก็แค่รู้สึกโศกเศร้าเพียงเท่านั้น บรรดาเพื่อนร่วมทีมที่แข็งแกร่งมักจะทําให้นางรู้สึกปลอดภัยและความมั่นใจที่ไม่มีที่สิ้นสุด

แต่บัดนี้เมื่อไม่มีพวกนางอยู่ข้าง ๆ นางคนเดียวก็ต้องสู้ขึ้นมาให้ได้！

เซียวปี้เฉิงมุมปากยกขึ้นอย่างอบอุ่น ซึ่งเขาก็ชอบท่าทางน้อย ๆ ที่มั่นใจและหยิ่งผยองของอวิ๋นหลิงแบบนี้

“จริงสิ เจ้าเคยกล่าวไว้ว่าคนที่มีความสามารถทางพลังจิตจะพัฒนาความสามารถที่แตกต่างกันไป แต่เหตุใดข้าถึงยังไม่เห็นความปกตินั้นเลย？”

พลังจิตของเขาได้รับการกระตุ้นมานานกว่าครึ่งปีแล้ว ปกติก็ไม่เคยเกียจคร้านที่จะฝึกความสามารถมหัศจรรย์นี้เลย

แต่จนถึงตอนนี้ เขายังคงใช้พลังจิตเพื่อเสริมสร้างประสาทสัมผัสทั้งห้า เช่น การตรวจจับวิถีของกิจกรรมสัญญาณชีวิตโดยรอบ

เฉกเช่นประเภทที่ว่าใช้พลังจิตมาสังหารศัตรู ถึงแม้ว่าจะได้ฟังอวิ๋นหลิงเคยพูดพูดทฤษฎี แต่ยังไม่เคยมีการปฏิบัติเลย

“พวกเราได้รับพลังจิตผ่านการกระตุ้นฉีดยาเข้าไป หลังจากรอดชีวิตในช่วงใกล้ตายก็มีความสามารถในการเลื่อนขั้นทันที แต่พลังทางจิตของเจ้าเป็นตื่นตัวขึ้นตามธรรมชาติ ข้าคิดว่าอาจจะยังขาดโอกาสการเลื่อนขั้นอีกอย่างหนึ่งอยู่”

ศักยภาพของมนุษย์ล้วนระเบิดออกมาในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง หลังจากฉีดยาจะมีคนรอดชีวิตน้อยกว่าหนึ่งร้อยคน หลังจากแบกเคียวของมัจจุราชแล้วพวกเขาก็เป็นผู้โชคดีที่ได้รับของขวัญจากโชคชะตา

ส่วนต้าเป่าและเอ้อร์เป่าถือว่าเป็นกรณีพิเศษ บางทีอาจเป็นเพราะสาเหตุที่พ่อกับแม่มีพลังจิต เกิดมาก็มีความสามารถเลื่อนขั้นได้

อวิ๋นหลิงปลอบเขา “เรื่องเช่นนี้ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติก็พอ ไม่แน่ว่าวันไหนก็ได้เลื่อนขั้นแล้ว”

หากความสามารถเลื่อนขั้นจะต้องอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังถึงจะกระตุ้นได้ ถ้าเช่นนั้นนางก็ก็ยินดีที่จะอยู่ในสภาพเช่นนี้กับเซียวปี้เฉิงตลอดชีวิต

“ยิ่งไปกว่านั้นพลังจิตของเจ้าแข็งแกร่งมาก ต่อให้จะไม่มีความสามารถเลื่อนขั้น แต่คนธรรมดาก็ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของเจ้าได้”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ในใจของวิ๋นหลิงก็รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย การตื่นตัวตามธรรมชาติและการกระตุ้นด้วยยานั้นแตกต่างกันมาก ไม่ว่าจะเป็นอัตราการเติบโตของพลังจิตหรือความเร้วในการฟื้นตัว เซียวปี้เฉิงก็เร็วกว่านางอย่างเห็นได้ชัด

อีกประมาณสามถึงห้าปี บางทีก็อาจจะไล่ตามนางได้แล้ว

เมื่อนึกถึงตรงนี้ อวิ๋นหลิงก็อดที่จะรอคอยนิดหน่อยไม่ได้ ไม่รู้ว่าเจ้าหมูน้อยที่นอนกรนข้าง ๆ สองคน จะนำความแปลกใจแบบไหนมาให้นางในอนาคต

เซียวปี้เฉิงกลับมีจิตใจที่สงบลง พยักหน้าแล้วก็ไม่ได้ถามอะไรมาก

ฝนตกปรอย ๆ ที่นอกหน้าต่าง แสงเทียนในบ้านก็ดับลง ภายใต้แสงสีเหลืองที่อบอุ่น เขากอดอวิ๋นหลิงและลูกน้อยอีกสองคนนอนหลับสนิท

......

คนที่ทำเช่นนี้ได้ มีเพียงเสียนอ๋องกับอันชินอ๋องที่เป็นพวกเดียวกันโดยมิต้องสงสัย

ในขณะที่ทุกคนยังไม่ได้สตินั้น แคว้นต้าโจวสูญเสียเมืองแห่งหนึ่งไปโดยไม่ทราบสาเหตุภายในสามวัน ไม่นานก็ทําให้เกิดความตื่นตระหนกและความโกรธของประชาชนเป็นอย่างมาก

หลังจากที่อวิ๋นหลิงตกใจก็ได้สติ จากนั้นก็เข้าใจเป้าหมายอย่างรวดเร็ว

“พวกเขาอยากจะบีบให้เจ้าออกจากเมืองหลวง เหมือนกับครั้งที่แล้ว”

เซียวปี้เฉิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามสงบความขุ่นเคืองและความโกรธในใจ ดวงตาทั้งสองข้างแดงกล่ำ

“ข้านึกไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าพี่สองต้องการบีบบังคับให้ข้าออกจากเมืองหลวง ถึงเอาเมืองสุยไปตกในมือของคนอื่นโดยไม่เสียดาย...”

เมืองสุยสำหรับเขาแล้วมีความหมายสำคัญมาก เขาลงสนามรบตั้งแต่อายุสิบห้า เมืองที่ยากจนซึ่งเดิมถูกรุกรานโดยชาวต่างชาติที่เร่ร่อน เขาใช้เวลาห้าปีเพื่อใช้เลือดและเหงื่อยิงทีละกระสุนทีละดอกแย่งมาจากมือของชาวทูเจวีย

ในตอนแรกเขาใช้ชีวิตมาปกป้องเมืองสุยถึงห้าปี บัดนี้เสียนอ๋องใช้เวลาเพียงสามวันก็เอาเมืองสุยมอบให้ไปได้！

อวิ๋นหลิงมองสีหน้าที่ร้อนระอุของเขา ในใจทั้งโกรธและปวดใจ อดที่จะด่าเสียนอ๋องอย่างแรงไม่ได้

ถ้าหากว่านางจำไม่ผิดล่ะก็ ตอนที่พระชายาเสียนอ๋องพูดคุยเล่นกับนางนั้นเคยพูดขึ้นมาว่า เดิมทีนางมีพี่ชายของญาติสนิทคนหนึ่ง เสียชีวิตในสงครามเพื่อปกป้องเมืองสุย

ถ้าหากว่านางรู้ความจริงข้อนี้ จะเจ็บปวดขนาดไหน

“เมือง ๆ หนึ่งก็ให้พวกเผ่าทูเจวียง่ายดายขนาดนั้น ไม่รู้การแลกเปลี่ยนระหว่างเสียนอ๋องกับพวกเขาคืออะไร เอาอะไรมาเป็นข้อต่อรอง...”

นางมีลางสังหรณ์อย่างหนึ่ง ไม่ใช่แค่เสียเมืองหนึ่งที่ง่ายขนาดนั้น