พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 321

หลินซินเห็นอวิ๋นหลิงบอกว่ามีงานต้องทำอีก จึงนั่งที่จวนจิ้งอ๋องอยู่ครู่หนึ่งแล้วขอตัวกลับไป

นางเฝ้ารอแล้วรอเล่าด้วยความเป็นห่วง ในที่สุดก็ถึงเวลาย่ำค่ำที่ลูกชายกลับมาบ้าน

เยี่ยเจ๋อเฟิงเดินเข้าบ้านด้วยเนื้อตัวมอซอ น้ำเสียงแฝงแววเหนื่อยล้า “ท่านแม่ มีเรื่องด่วนอะไรถึงอยากพบข้าน่ะ?”

พักนี้เขากำลังยุ่งกับการวางกำลังหน่วยปืนไฟให้แอบซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากไม่เพราะอวิ๋นหลิงมีคำสั่ง เขาคงไม่กลับมายังจวนอู่อัน

หลินซินเห็นหน้าเขา ก็รีบเดินไปหาด้วยความห่วงกังวล “ไม่มีอะไรหรอก แต่เพราะพ่อเจ้าอยู่ชายแดนเมืองสุยสถานการณ์ไม่สู้ดี ส่วนเจ้าก็ไม่ค่อยได้เห็นหน้าค่าตา แม่เลยอดเป็นห่วงไม่ได้เท่านั้น”

เยี่ยเจ๋อเฟิงได้ยินดังนี้ จึงตระหนักได้ว่าหลายเดือนนี้ไม่ค่อยได้ดูแลมารดาซักเท่าไหร่ สีหน้าจึงได้อ่อนลง

“ท่านอย่าวิตกไปเลย ท่านพ่ออยู่เมืองสุยปลอดภัยดี”

หลินซินจ้องหน้าเขาเขม็ง “แม่เป็นห่วงเจ้าต่างหาก กลัวว่าทำงานหนักจะเสียสุขภาพ”

เยี่ยเจ๋อเฟิงกล่าวปลอบใจว่า “ลูกแข็งแรงดี ท่านไม่ต้องเป็นห่วง”

“แผลที่แขนซ้ายเป็นอย่างไรบ้าง? ยังรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

เยี่ยเจ๋อเฟิงพยักหน้า กล่าวตามตรงว่า “ถ้าจะบอกว่าไม่สบายตรงไหน ก็ประมาณสองเดือนที่แล้ว จู่ ๆ แขนซ้ายคล้ายกับจะอ่อนแรง แต่หลังจากนั้นก็หายดี ตอนนี้เป็นปกติทุกอย่าง”

เขามักคิดว่าเพราะลำกล้องของปืนคาบศิลาหนักเกินไป ส่วนแขนซ้ายของตนก็บาดเจ็บมาก่อนจึงได้เป็นเช่นนี้

แต่หลังจากหายดีแล้ว เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอีก

แต่ไม่นึกว่าพอหลินซินได้ยินดังนี้เข้า สีหน้าซึ่งเดิมก็ซีดเซียวอยู่แล้วกลับซีดเผือดลงไปอีก ในสมองหวนคิดถึงคำพูดของคนที่อยู่ในโรงน้ำชา ในใจนางเริ่มรู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่นเล็กน้อย

อา...ในตัวของเยี่ยเจ๋อเฟิงยังมีพิษกู่ตกค้างอยู่จริง ๆ ถ้าไม่เชื่อก็ไปถามเขาได้ ว่าที่ผ่านมาเคยเกิดอาการแขนซ้ายอ่อนแรงกระทันหันหรือเปล่า

ตามที่คน ๆ นั้นพูด ที่รู้สึกแขนซ้ายอ่อนแรงนั้น เป็นเพราะบาดแผลยังมีไข่ของหนอนพิษกู่หลงเหลือและกำลังฟักตัวอยู่

หากมีอาการเกิดขึ้น ก็แสดงว่าหนอนกู่ได้ฟักตัวสำเร็จแล้ว และกำลังฝังรากลึกอยู่ในร่างของเขา...

เยี่ยเจ๋อเฟิงเห็นสีหน้านางผิดปกติ จึงเกิดความสงสัย ทำหน้าเรียบเฉยพร้อมเรียกเบา ๆ ว่า

“ท่านแม่?”

หลินซินดึงสติกลับมา สูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมกับยิ้มแย้ม แต่น้ำเสียงยังมีแววสั่นเทาเล็กน้อย

“เฟิงเอ๋อร์ นาน ๆ เจ้าจะกลับมาซักครั้ง แม่จะนวดทุยหนาให้เจ้าหน่อยนะ”

เยี่ยเจ๋อเฟิงไม่ได้ปฏิเสธ กล่าวยิ้ม ๆ ว่า “ก็ดี ต้องรบกวนท่านแม่หน่อยแล้ว”

ที่แล้วมาหลินซินก็มักนวดให้เขากับบิดาบ่อย ๆ ฝีมือนวดทุยหนาของนางดีมาก ทุกครั้งหลังนวดเสร็จมักทำให้ร่างกายผ่อนคลายได้ดี

หลินซินยิ้มให้เขาด้วยความเอ็นดู แต่เบื้องลึกในใจกลับตึงเครียด จนทำให้น้ำมือที่หนักหน่วงลงผิดตำแหน่งไป

ขณะที่กำลังกดบางจุดที่บริเวณหน้าอก จู่ ๆ เยี่ยเจ๋อเฟิงก็หน้าเปลี่ยนสี เจ็บจนต้องสูดปากอย่างแรง

หลินซินสะดุ้งตกใจ หน้าถอดสีพร้อมกับเพลามือลง น้ำเสียงตื่นเต้น “แม่ไม่ทันระวังออกแรงมากไปหน่อย เจ้าเป็นไรหรือเปล่า?”

“ซี๊ด...ข้าไม่เป็นไร ท่านแม่คงจะกังวลเรื่องของท่านพ่อมากเกินไป ถ้าไงรีบไปพักผ่อนเถอะ ร่างกายข้าไม่ได้เป็นไรมาก”

เยี่ยเจ๋อเฟิงคลึงหน้าอกเล็กน้อย และหันไปนวดไหล่ให้หลินซินบ้าง

หลินซินฝืนยิ้มพลางตอบรับ แต่ในใจกลับหวาดกลัวถึงที่สุด คน ๆ นั้นพูดไว้ไม่มีผิด ลูกหนอนพิษกู่ในร่างของเยี่ยเจ๋อเฟิงได้ฝังตัวอยู่แถวหน้าอกของเขาเรียบร้อยแล้ว

ในขณะที่อีกฝ่ายเลี้ยงตัวแม่ไว้ ถ้าพวกเขาจะใช้งาน ก็จะทำให้ตัวลูกเกิดความเคลื่อนไหว กัดกินเนื้อเยื่อหัวใจของเยี่ยเจ๋อเฟิง เอาชีวิตเขาเสีย!

แค่นึกถึงตรงนี้ หลินซินก็เหมือนตาพร่าชั่วขณะ ร่างกายซวนเซ

“ท่านแม่ รีบเข้านอนนะ”

เยี่ยเจ๋อเฟิงให้บ่าวไพร่เอาน้ำอุ่นมาปรนนิบัติให้หลินซินได้พักผ่อน ในขณะที่เขาสังเกตอาการแปลก ๆ ของนางแล้วเก็บไว้ในใจเงียบ ๆ