พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 326

ทุกอย่างเกิดขึ้นในเวลาเพียงชั่วอึดใจ บรรยากาศเข้าสู่ความตึงเครียด

ลูกน้องของฉู่อวิ๋นหานมาเจอเหตุการณ์ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน แต่ละคนก็งงเหมือนไก่ตาแตก จนแทบลืมไปว่าจะต้องจู่โจมต่ออีก

ฉู่อวิ่นหานอับอายจนแทบอยากมุดดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด ความโกรธแค้นที่มีต่ออวิ๋นหลิงก็พุ่งถึงขีดสุด

นางหันไปมองหลินซินอย่างเกรี้ยวกราด "พูด เพราะท่านไปแอบแพร่งพรางข่าวคราวให้นังสารเลวนั่นรู้ใช่ไหม"

หลินซินเองก็งงเช่นกัน "เปล่านะ ไม่ใช่ ข้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย"

ขาดคำไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าม้าแว่วมาแต่ไกล มีองครักษ์ในชุดดำนับสิบคนกำลังมุ่งตรงมา ซึ่งล้วนเป็นกองหนุนของจวนจิ้งอ๋องทั้งสิ้น

ฮูหยินเหลียนสีหน้าเคร่งขรึม "รีบจับกุมพวกเขาให้หมด อย่าให้หนีรอดได้!"

นางกวาดสายตาเย็นชาไปยังหลินซิน และไม่คิดสนใจหมูสองตัวนั่นอีก เร่งรีบเอาตลับที่เลี้ยงหนอนกู่ตัวแม่ออกมา และขลุ่ยหนอนลักษณะประหลาดอีกเลาหนึ่งออกมาด้วย

"วู้..."

ฮูหยินเหลียนเป่าขลุ่ยหนอน ทันทีที่เสียงดนตรีประหลาดดังขึ้น หนอนกู่ตัวแม่ก็ค่อย ๆ เปล่งเสียงร้องอย่างมีจังหวะตามบ้าง ฟังแล้วบาดหูเป็นยิ่งนัก

นางจับจ้องไปที่เยี่ยเจ๋อเฟิง แต่เห็นเขาไม่มีสีหน้าแสดงความเจ็บปวดใด ๆ ซ้ำยังต่อสู้ไม่หยุด ฉับพลันก็ฆ่าลูกน้องนางไปอีกหนึ่งคน

ทีนี้ก็ถึงคราวฮูหยินเหลียนเกิดความลนบ้าง นางเปลี่ยนทำนองเป็นเพลงอื่น หนอนกู่ตัวแม่ก็ยิ่งร้องโหยหวนเกรี้ยวกราดมากขึ้น พร้อมกับเดินพล่านอยู่ในตลับเล็ก

แต่เยี่ยเจ๋อเฟิงยังคงไม่สะดุ้งสะเทือนใด ๆ เขาหัวเราะหยัน "อย่าเสียแรงเปล่าอีกเลย พระชายารู้ทันแผนของพวกท่านนานแล้ว คืนนี้แค่ใช้แผนซ้อนแผนหลอกล่อให้พวกท่านออกมา ส่วนซากหนอนกู่ที่ฝังอยู่ในตัวข้าน่ะหรือ ถูกพระชายากำจัดไปนานแล้ว"

พอได้ยินดังนี้ ฮูหยินเหลียนก็สิ้นลายโดยพลัน เบิ่งตาโตแสดงสีหน้าราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

สีหน้านางถมึงทึงพร้อมถามเสียงเกรี้ยวกราด "เป็นไปได้ยังไง? ทำไมนางถึงล่วงรู้ และขจัดซากหนอนกู่ได้อย่างไร?"

ไม่มีหนอนกู่ตัวแม่ ฉู่อวิ๋นหลิงเอาอะไรไปกำจัดตัวลูกของมัน?"

เยี่ยเจ๋อเฟิงไม่ตอบ แต่ชี้กระบี่มาทางฮูหยินเหลียนและต่อสู้ต่อไป

"ฮูหยินระวังเจ้าค่ะ!" ไป๋ลู่ร้องลั่น พร้อมดึงตัวฮูหยินเหลียนออกห่าง

เยี่ยเจ๋อเฟิงตวัดกระบี่ และรีบไปกระชากตัวหลินซินที่นั่งงงอยู่ที่พื้นขึ้นมา พร้อมล่าถอยโดยไม่คิดต่อสู้ใด ๆ อีก

เพราะสองฝ่ายมีกำลังมากพอกัน เขายังไม่อยากตายอยู่ที่นี่ นักรบของหมู่บ้านน้ำพุร้อนล้วนแต่ยิงปืนเป็น เป็นบุคลากรที่หายากในยุคนี้

หากมีใครต้องมาตายอยู่ที่นี่ ก็นับว่าได้ไม่คุ้มเสีย

สีหน้าไป๋ลู่ปรากฎแววดุดัน "จะหนีไปไหน!"

นางมีวรยุทธ์พอใช้ ทันใดนั้นก็ชักกระบี่นิ่มออกมา พร้อมแทงไปที่ลำคอของหลินซิน

เยี่ยเจ๋อเฟิงหน้าบึ้งตึง ใช้กระบี่ตั้งรับการจู่โจมของนาง พลางหันมาแทงสวน ก็เข้าที่หัวไหล่ของไป๋ลู่พอดี อีกฝ่ายเจ็บจนถอยหลังไปหลายก้าว

ส่วนกระบี่นิ่มแม้จะถูกขวางกั้น แต่ยังคงเฉียดผ่านใบหน้าของหลินซิน ด้วยความคมจึงได้ตัดถูกใบหูของนางข้างหนึ่ง

หลินซินกรีดร้องลั่น และรีบกุมใบหน้าซีกขวาที่มีเลือดไหลนองอย่างเจ็บปวด

"โอ๊ย...!"

"ท่านแม่"

เยี่ยเจ๋อเฟิงตะโกนเรียกเสียงดัง ละสายตาจากไป๋ลู่ที่อยู่ด้านหลง กัดฟันผลักตัวหลินซินเข้าไปในรถม้าโดยเร็ว

"คุ้มกันรถม้าให้ไปจากที่นี่ คนข้างหลังตามมาเร็ว ไม่ต้องสู้อีกแล้ว!"

สิ้นเสียงสั่งการ เขาก็ฟาดแส้ลงที่สะโพกม้าอย่างแรง รถม้าสองคันภายใต้การคุ้มกันของเหล่าองรักษ์จึงได้วิ่งจากไปอย่างทุลักทุเล