พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 328

เมื่อเห็นว่าเสือขี้แยใกล้จะเขมือบฉู่อวิ๋นหานลงท้องแล้ว ไป๋ลู่ก็รีบถือกระบี่แล้วพุ่งแทงไป "เจ้าเดรัจฉาน ปล่อยคุณหนูข้าเดี๋ยวนี้!"

อวิ๋นหลิงซึ่งเห็นทุกอย่างอยู่ในสายตาขยับข้อมือเบา ๆ พลันก็มีเข็มพิษเล่มหนึ่งพุ่งออกจากแขนเสื้อ ยิงไปถูกข้อมือของไป๋ลู่อย่างแม่นยำ

ไป๋ลู่เจ็บจนต้องปล่อยมือ กระบี่ร่วงลงพื้น

เจ้าเสือขี้แยสัมผัสได้ถึงเจตนาร้ายของคนที่อยู่ข้าง ๆ สัญชาติญาณบ่งบอกว่ามันกำลังจะมีอันตราย จึงผละจากฉู่อวิ๋นหานแล้วพุ่งไปหาไป๋ลู่แทน

มันอ้าปากกัดเข้าที่หัวไหล่ของไป๋ลู่ซึ่งถูกเยี่ยเจ๋อเฟิงแทงเข้าก่อนหน้า คำรามพลางฉีกทึ้งอย่างดุร้าย

เสียงร้องเจ็บปวดของไป๋ลู่ดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำเอาแม้แต่เย่อีซึ่งกบดานอยู่ฟังแล้วยังรู้สึกสยดสยองแทน

เย่ชีถามพร้อมกับความสยองจนเหงื่อตก "นั่นคือเจ้าแมวอ้วนตัวนั้นจริงหรือ..."

ปกติเห็นพระชายาเลี้ยงเล่นขยำขยี้ราวกับลูกหมาลูกแมว ทำให้เขาแทบลืมไปว่าแท้จริงแล้วมันคือเจ้าแห่งสัตว์ป่า

เย่อีก็แทบจะกลั้นลมหายใจ "ดูท่าพระชายาคงไม่ต้องการให้เราไปช่วยแล้ว"

ตั้้งแต่ตอนฝึกทหารที่หมู่บ้านน้ำพุร้อน และอวิ๋นหลิงเป็นคนชี้นำกำกับเอง เย่อีก็รู้แล้วว่า พระชายาจิ้งอ๋องเป็นบุคคลอันตรายที่น้ำนิ่งไหลลึกนัก

นางยังไม่ได้ลงมือทำอะไรเสียด้วยซ้ำ ฉู่อวิ๋นหานก็ยับเยินถึงเพียงนี้แล้ว ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าพระชายาลงมือเองจริง ๆ ผลจะออกมาเป็นอย่างไร?

เย่อีถอนหายใจเล็กน้อย หันกลับไปดูสถานการณ์อีก

ภายในเรือนหลันชิง ฉู่อวิ๋นหานมองดูทุกอย่างเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอย และนางก็ตกใจเสียจนหมดแรงที่จะขยับร่างกายอีกแล้ว

อวิ๋นหลิงเห็นไป๋ลู่หายใจอ่อนแรงเต็มที จึงได้เอ่ยปากเบา ๆ

"พอเถอะเจ้าเสือขี้แย นางถูกเข็มพิษเข้าแล้ว กินเข้าไปเจ้าจะปวดท้องเปล่า ๆ"

เมื่อฟังคำจากอวิ๋นหลิง เจ้าเสือขี้แยค่อยละจากร่างอันยับเยินของไป๋ลู่ พร้อมส่งสายตาไปยังฉู่อวิ๋นหานอีกครั้ง

และทันใดนั้น ฮูหยินเหลียนก็พาทหารกบฏอีกสามสิบกว่าคนตามมา พอย่างเข้าเรือนก็ตกใจเป็นอย่างมาก

"นี่มันอะไรกัน!"

นางแค่พาคนไปจับบรรดาบ่าวไพร่ในจวนจิ้งอ๋องชั่วประเดี๋ยวเท่านั้น เรือนหลันชิงทำไมกลายสภาพเหมือนขุมนรกก็ไม่ปาน!

เห็นคนมากันเยอะ อวิ๋นหลิงค่อยใช้พลังจิตอีกครั้ง สั่งให้เจ้าเสือขี้แยถอนตัวกลับมา

เจ้าเสือขี้แยก็ไม่จู่โจมใครอีก หันกลับมาอยู่เคียงข้างอวิ๋นหลิงแต่โดยดี นัยน์ตาสีอำพันยังคงจับจ้องที่ทุกคนอย่างระแวดระวัง

"ท่านแม่ ท่านแม่ช่วยข้าด้วย!"

ฉู่อวิ๋นหานร่ำร้องโหยหวน พร้อมกับรีบคลานไปหาฮูหยินเหลียนทันที ใบหน้าเปื้อนทั้งเลือดและน้ำตามอมแมม ราวกับภูตผีที่เพิ่งมาจากขุมนรกก็ไม่ปาน

"หานเอ๋อร์..."

ฮูหยินเหลียนรีบประคองนางด้วยความห่วงใย พร้อมเหลือบไปดูไป๋ลู่ซึ่งเสียชีวิตแล้ว ร่างกายเหลือเพียงครึ่งท่อนเท่านั้น จู่ ๆ ก็เกิดอาการหน้ามืด แน่นหน้าอกหายใจไม่ออก จวนเจียนจะหมดสติไปครามครัน

นี่คือสายเลือดหนึ่งเดียวที่ชายคนรักของนางได้ฝากฝังไว้ ชั่วชีวิตเสียสละเพื่องานใหญ่ของราชวงศ์ทูเจวีย จนทำให้พวกเขาไม่อาจอยู่ด้วยกัน

ไป๋ลู่เป็นเด็กที่นางเลี้ยงมาแต่เล็ก มีพรสวรรค์ทั้งยังซื่อสัตย์ภักดี เป็นผู้ช่วยมือดีของนางมาหลายปีป ทำงานรับใช้สารพัดอย่าง

นางเห็นไป๋ลู่เหมือนลูกคนหนึ่ง ไม่ต่างกับลูกสาวแท้ ๆ ไม่นึกว่าจะมาตายด้วยน้ำมือของฉู่อวิ๋นหลิง

"ท่านแม่ ไป๋ลู่ตายแล้ว ฮือ ๆ ๆ นางตายเพื่อจะช่วยข้า..."

มวลความแค้นมหาศาลก่อเกิด ฮูหยินเหลียนจ้องมองอวิ๋นหลินอย่างชิงชัง ทั้งยังกวาดสายตาไปถึงเจ้าเสือขาวที่ขนเปื้อนเลือดอยู่ข้างกายของนางด้วย แต่เบื้องลึกในใจกลับมีความหวาดกลัวอย่างห้ามไม่อยู่

เห็นภาพเหตุการณ์ที่สะเทือนขวัญต่อหน้าเช่นนี้ อวิ๋นหลิงกลับไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย

สัตว์ป่าที่ดุร้ายแทบจะกินคนได้ กลับเชื่องราวกับแมวน้อยยืนอยู่ข้างกายนางอย่างน่าเอ็นดู

นังเด็กบ้าคนนี้ทำลายแผนการที่นางวางไว้อย่างแนบเนียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่นางกลับดูไม่ออกว่าสิบเจ็ดปีที่ผ่านมา นางมีอะไรที่ต่างจากคนอื่นบ้าง

ฮูหยินเหลียนสูดลมหายใจเข้าลึก กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ท่านปู่ของเจ้า ท่านพ่อและพี่ชายล้วนอยู่ในกำมือเราหมด ถ้าไม่อยากให้พวกเขาตาย ก็จงยอมให้จับเสียโดยดี!"