พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 330

ฉู่อวิ๋นหานเห็นเหตุการณ์กับตา เกิดความรู้สึกขนพองสยองเกล้า ตกตะลึงจนต้องกรีดร้องเสียงดังลั่น

“ท่านแม่...ท่านแม่!”

นางมองดูฮูหยินเหลียนตัวงออยู่ที่พื้นพร้อมกับร้องโอดครวญ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการเจ็บตัว หรือตัวหนอนในร่างกายเริ่มทำการกัดแทะแล้ว ก็ได้แต่ยืนงงอยู่กับที่

ฮูหยินเหลียนร้องอย่างคลุ้มคลั่งโหยหวน ความหวาดกลัวในตัวหนอนทำให้สติของนางขาดผึง ความสุขุมเยือกเย็นที่เคยปรากฏก็หายไปหมดสิ้น

นางคิดจะล้วงคอเพื่อให้ตนอาเจียน ขย้อนเอาหนอนกู่ออกมาให้ได้ แต่จนใจที่สองแขนถูกจับไขว้หลังจนไม่อาจขยับเขยื้อน ถ้าเคลื่อนไหวแรงก็จะเจ็บถึงกระดูกทันที

“ฉู่อวิ๋นหลิง นังปีศาจร้าย นังอสรพิษใจชั่ว!”

เมื่อถูกพิษหนอนกู่คร่าหัวใจ ก็แสดงว่านางต้องเสียชีวิตแน่ หนำซ้ำก่อนตายยังจะถูกทรมานแสนสาหัสอีก

เมื่อนึกถึงตรงนี้ อาการคลุ้มคลั่งของฮูหยินเหลียนก็เจือด้วยความสิ้นหวัง

อวิ๋นหลิงเอ่ยปากอย่างเย็นชา “มันก็ครือ ๆ นั่นแหละ อย่ามาทำเป็นคนดีหน่อยเลย รู้จักอายบ้างหรือเปล่า สมัยก่อนท่านใช้เครื่องหอมสลายวิญญาณกับแม่ข้า ทำให้ใบหน้าของข้าเกิดกระพิษขนาดใหญ่ วันนี้ให้ท่านกินตัวหนอนจะเป็นไรไป”

ฮูหยินเหลียนแววตาสั่นไหว มองดูนางด้วยสีหน้าเหยเก “เจ้ารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมรู้จักพิษเครื่องหอมสลายวิญญาณด้วย?”

นี่ก็เป็นเรื่องที่นางข้องใจอย่างมาก จนวันนี้ก็ยังไม่ได้รับคำตอบ

แต่อวิ๋นหลิงไม่บอกนางซะอย่าง “ขนาดเป็นหนอนพิษกู่ข้ายังสามารถกำจัดได้ แต่พิษต่ำชั้นประเภทนั้นจะมีความหมายอะไร?”

มองดูความตกใจของฮูหยินเหลียนแล้ว นางก็ยิ้มกว้างอีก

“อย่าว่าแต่ซากหนอนกู่เลย ให้เป็นหนอนกู่คร่าหัวใจข้าก็มีวิธีจัดการ ขอเพียงพวกท่านทำให้ข้าพอใจหน่อย จะช่วยขับตัวหนอนออกมาก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร”

แววตาของฮูหยินเหลียนเริ่มมีประกายแห่งความหวัง นางรีบกล่าวว่า “ข้าจะให้ปล่อยคนของจวนเหวินกั๋วกงเดี๋ยวนี้ ขอเพียงเจ้ากำจัดหนอนกู่ได้ ข้าสัญญาต่อไปจะไม่แตะต้องคนของเจ้าอีก”

ฉู่อวิ๋นหานได้ยินดังนี้ ก็รีบชักกระบี่ที่จ่อคอเหวินกั๋วกงผู้เฒ่ากลับทันที และทิ้งลงพื้นด้วยอาการสั่นเทา

“ท่านน้าเหลียนถือดียังไงจึงคิดว่าชีวิตตัวเองมีค่าเพียงพอกับของแค่นี้?”

ฉู่อวิ๋นหานกล่าวอย่างร้อนรน “แล้วจะให้ทำไงถึงยอมปล่อยแม่ข้า มีเงื่อนไขอะไรก็รีบพูดมาเร็ว ๆ!”

“ง่ายมาก ขอเพียงเจ้ายอมแสดงโก้งโค้งกินอุจจาระให้ข้าดู จนข้าพอใจก็จะปล่อยแม่เจ้าเอง”

ได้ยินเข้าดังนี้ ใบหน้าฉู่อวิ๋นหานก็แดงบ้างคล้ำบ้างสลับกันไป จนเกือบจะหลุดปากด่าว่านางอีก

เย่ชีซึ่งซ่อนตัวอยู่ได้ยินเงื่อนไขดังนี้ ก็เกือบจะหัวเราะออกมา จนต้องรีบปิดปากไว้ เพื่อไม่ให้เปิดเผยฐานะของตน

เย่อีกลับค่อย ๆ เก็บปืนขึ้น ความสามารถในการต่อสู้ของพระชายาเหนือกว่าที่เขาคิดไว้มากนัก ดูแล้วไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่

จับโจรต้องจับหัวหน้าก่อน นางควบคุมตัวฉู่อวิ๋นหานแม่ลูกไว้ได้ แม้ด้านข้างยังมีทหารกบฏอีกห้าสิบกว่าคนก็ล้วนเกิดอาการลังเลไม่กล้าเข้าใกล้อีก

ตอนนี้ก็เหลือแค่ปั่นหัวอีกฝ่ายให้สนุกเท่านั้น ไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นอีก

อวิ๋นหลิงพยักหน้า จ้องมองฉู่อวิ๋นหานอย่างยิ้มแย้ม “ผู้ดีลั่นวาจา คำไหนเป็นคำนั้น ข้าพูดได้ทำได้เสมอ แล้วเจ้าคิดไปถึงไหนแล้ว?”

ฉู่อวิ๋นหานรู้ว่าที่นางทำเช่นนี้เพื่อจะลบหลู่ตนเอง จึงโกรธจนตัวสั่น กัดฟันแทบจะเสียงดังกรอดออกมา

ในขณะที่กำลังยืดเยื้ออยู่นั้น ข้างนอกก็มีเสียงเย็นชามารายงานว่า “ท่านอ๋องเสียนมา”

ทุกคนเบนสายตาไปทางต้นเสียงโดยพลัน ก็เห็นเสียนอ๋องเดินเข้าเรือนมา ข้างหลังตามด้วยซ่งเชว่อวี่

เสียนอ๋องสีหน้าเข้มดุ อากัปกิริยาดูเย็นชา ต่างจากท่าทีอารีอารอบในวันปกติราวกับเป็นคนละคน เขากวาดสายตาไปรอบ ๆ เรือน สีหน้าแสดงความตื่นตกใจ

ซ่งเชว่อวี่ก็ตกตะลึงเช่นกัน พลางพูดเสียงหลง “ทำไมจึงเป็นเช่นนี้?”

นางได้รับแจ้งว่าฮูหยินเหลียนกับลูกจะพาคนไปเล่นงานฉู่อวิ๋นหลิง รู้ทั้งรู้ว่าเสียนอ๋องต้องการให้ไว้ชีวิตนาง ก็ยังจงใจไปรายงานช้าหน่อย เพื่อให้อีกฝ่ายได้รับการทรมานเสียบ้าง

ที่ไหนได้แม้จะมาช้า แต่กลับเห็นภาพเช่นนี้เข้า

ฉู่อวิ๋นหลิงตัวคนเดียวแท้ ๆ ฮูหยินเหลียนพาคนมาเป็นโขยง แต่กลับมีทั้งตายและบาดเจ็บ ดูแล้วอนาถใจยิ่งนัก!

ไป๋ลู่ยิ่งตายอย่างสยดสยอง ฉู่อวิ๋นหานมีคราบเลือดเต็มหน้าไปจนถึงลำตัว ฮูหยินเหลียนผมเผ้ากระเซิงและมีอาการกระดูกหัก ถูกอวิ๋นหลิงจับกดอยู่ที่พื้นราวกับสุนัขตัวหนึ่ง

ผลลัพธ์ที่ออกมาเช่นนี้เรียกว่าพลิกความคาดหมายโดยสิ้นเชิง ทำให้ซ่งเชว่อวี่ยากจะเชื่อสายตาตนเอง

สายตาของอวิ๋นหลิงจับจ้องอยู่ที่เสียนอ๋อง พลางกล่าวเนิบ ๆ ว่า “ท่านอ๋องช่างวางแผนได้ดี เหนือชั้นยิ่งนัก”