พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 331

องครักษ์ลับเย่ว์อิ่นโน้มตัวไปกระซิบถาม “ท่าน...”

ทันทีที่เขาโพล่งออกมาคำหนึ่ง ก็ถูกหลิวฉิงเงื้อมือขึ้นทุบทีหนึ่ง “อย่าเอ็ดไป”

เย่ว์อิ่นเจ็บจนเห็นดาวต้องเอามือปิดจมูกไว้ พระสนมฟงนี้เอะอะก็ลงมือทุบตีคนอยู่ร่ำไป ไม่คิดจะเปลี่ยนนิสัยบ้างเลยหรือไร

ดวงตาของเขาเผยความน้อยใจและงุนงง แต่ไม่กล้าเอ่ยส่งเดชอีกต่อไป อีกสองคนเห็นเช่นนี้ก็จงใจผ่อนลมหายใจเบาๆ

สายตาของหลิวฉิงจับจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง รวบรวมสมาธิพยายามรับรู้ถึงพลังที่ผันผวนเส้นนั้น

ศีรษะของนางเคยถูกกระทบกระเทือนอย่างหนัก บาดแผลเก่าทำให้โคจรพลังจิตติดขัดจนช้าลง ความสามารถในการรับรู้ก็ลดลงอย่างฮวบฮาบ ไม่แน่ใจว่าเมื่อครู่นี้เป็นภาพลวงตาด้วยหรือไม่

หลิวฉิงนั่งนิ่งเงียบทำสมาธิ บุรุษรูปงามที่อยู่ไม่ไกลนักก็ทอดสายตามองมายังนาง

เครื่องหน้าของบุรุษผู้นั้นซีดเซียวคล้ายมีอาการป่วยอยู่บ้าง รูปร่างสูงโปร่งสง่างามราวกับต้นไผ่เขียว ถึงแม้จะสวมเสื้อสีขาวธรรมดา แต่ไม่อาจปกปิดความสูงศักดิ์ได้

“มีอะไรผิดปกติหรือ”

เมื่อเขาเอ่ยปาก เสียงก็หวานใสกังวานราวกับป้ายหยกรูปวงแหวนกระทบกัน

หลิวฉิงมุ่นคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้ตอบทันที ผ่านไปครู่หนึ่งจึงส่ายหน้า

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่เสียสมาธิไปเท่านั้นเอง”

หลังจากพลังที่ผันผวนเส้นนั้นพลันผ่านพ้นไป บริเวณโดยรอบก็ไม่มีความผิดปกติแต่อย่างใด

เย่ว์อิ่นกระซิบงึมงำ “พระสนมทรงสองมาตรฐานเกินไปแล้ว เหตุใดถึงตีเพียงกระหม่อมไม่ตีท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการบ้าง”

“เจ้าน่าเกลียดอย่างไรเล่า น่าเกลียดมากเสียจนข้าอยากจะทุบตีเจ้าแม้จะไม่เอ่ยวาจาสักคำก็ตาม”

ซิงเฉิน องครักษ์ลับอีกคนหนึ่งเอ่ยพูด เขาหน้าเด็ก แถมเอื้อนเอ่ยด้วยเสียงเด็กๆ แลดูอ่อนเยาว์ยิ่งนัก

เย่ว์อิ่นโมโหแค่นหัวเราะหยัน “ไม่ว่าข้าจะน่าเกลียดสักแค่ไหนก็ยังหล่อกว่าเจ้า ไอ้เด็กสารเลวปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม”

สีหน้าของซิงเฉินพลันแปรเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ อายุจริงของเขาคือยี่สิบต้นๆ แต่รูปโฉมภายนอกและเสียงพูดดูราวกับเพิ่งสิบสามสิบสี่ปีเท่านั้น ทำให้ยังครองตัวเป็นโสดอยู่จนถึงบัดนี้

พอได้ยินคำพูดจี้ใจดำ เขาก็กระโดดพรวดขึ้นตรงนั้นเลย

ครั้นเห็นทั้งสองกำลังจะทะเลาะกันอีก หลิวฉิงก็จัดการทั้งสองขั้นเด็ดขาดจนเงียบกริบลงทันที

“บอกแล้วว่าอย่าส่งเสียงดัง พวกเจ้าสองคนไปยืนท่าทหารอยู่ตรงทางเดินด้านนอกประตูเดี๋ยวนี้!”

ภายใต้สายตาที่เยือกเย็นและเผด็จการของนาง เย่ว์อิ่นกับซิงเฉินถูกไล่ตะเพิดออกไปอย่างเงียบๆ

หลิวฉิงหับประตูลง จากนั้นก็หน้าถอดสี จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างจริงจัง

กู้ฉางเซินกระแอมเบาๆ คราหนึ่ง “เจ้าสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างหรือ”

หลิวฉิงพยักหน้า เมื่อครู่มีคลื่นพลังจิตอีกระลอกหนึ่งอยู่ในระยะไกล คราวนี้นางรู้สึกได้จริงๆ

พลังจิตสายนี้แปลกมากทีเดียว นางไม่เคยสัมผัสได้มาก่อน และไม่ใช่ของทั้งสามคนในองค์กรด้วย

ในใจนางรู้สึกประหลาดใจ ในโลกนี้ยังมีผู้ใช้พลังจิตคนอื่นๆ ด้วยหรือ

แต่ไม่นานก็นึกถึงคำที่อวิ๋นหลิงพูดถึงในจดหมาย เรื่องที่พลังจิตของจิ้งอ๋องตื่นขึ้นเองตามธรรมชาติ พลันบังเกิดความคิด

“น้องเขยสามนำทหารกรีธาทัพออกรบ จะผ่านละแวกนี้หรือไม่”

กู้ฉางเซินค่อนข้างคุ้นเคยกับแผนที่ของแคว้นซีโจว จึงพยักหน้า “จากเมืองหลวงแคว้นต้าโจวไปยังด่านอวี้เหมินกับเมืองสุยนั้น จะต้องผ่านเส้นทางสายนี้”