พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 333

หลิวฉิงถือคบเพลิงพลางเร่งฝีเท้า ในมืออีกข้างกำกระบี่แน่นขึ้นกว่าเดิม

นางรู้สึกได้ว่าพลังจิตที่อยู่เบื้องหน้าสายนั้นกำลังถูกบุกโจมตีอย่างต่อเนื่อง กลายเป็นคลุ้มคลั่งและดุร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มส่อสัญญาณจะเสียการควบคุมอยู่รอมร่อ คิดว่าคงเกิดการต่อสู้อย่างดุเดือดเลือดพล่าน

หลิวฉิงอดถอนหายใจไม่ได้ พลังจิตที่บริสุทธิ์และแข็งแกร่งเช่นนี้แตกต่างจากที่นางเคยสัมผัสมาอย่างสิ้นเชิง นี่อาจเป็นของวิเศษสำหรับผู้ที่ปลุกพลังจิตได้เองตามธรรมชาติหรือไม่

เย่ว์อิ่นที่ตามมาข้างหลังพลันตกใจ “มีกลิ่นคาวเลือด...ไฉนในป่านี้จึงมีซากหมาป่ามากมายขนาดนี้!”

หลิวฉิงที่รีบวิ่งอยู่ด้านหน้าสุด เห็นคบเพลิงที่อยู่ไม่ไกลนัก เสียงกรีดร้องผสมกับเสียงหอนของหมาป่าดังขึ้นเป็นระลอกคลื่นไม่ขาดสาย

จากนั้นนางก็รู้สึกว่าพลังจิตสายนั้นคล้ายจะหมดเรี่ยวแรงลงและอันตรธานหายไปอย่างไร้ร่องรอย

แต่หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ก็หวนกลับมาอีกประหนึ่งพายุทอร์นาโดกับคลื่นยักษ์สึนามิ แฝงความหมายของการทำลายล้างราวกับภูผาแตกสลายพสุธาสั่นสะเทือนเลื่อนลั่น

เฉพาะผู้ที่มีพลังจิตเท่านั้นจึงจะได้ยินเสียงแผดคำรามดังก้องขึ้น แทงทะลุจิตใจของหลิวฉิงจนเจ็บปวดรวดร้าวราวกับเข็มทิ่มแทงอยู่พักหนึ่ง

ในใจนางลอบตื่นตระหนก นี่คืออาการพลังจิตปั่นป่วน!

……

ลึกเข้าไปในป่า พื้นดินอยู่ในสภาพเละเทะพังพินาศอย่างน่าสลดใจ

ซากศพหมาป่ากับมนุษย์กระจัดกระจายเกลื่อนกลาดไปทั่วทุกที่ สายลมยามค่ำคืนตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งที่ยังคงลอยอ้อยอิ่งอยู่

เมื่อต้องเผชิญกับการห้อมล้อมของฝูงหมาป่ากับเดนมนุษย์อีกสามสิบกว่าคน ลูกน้องใต้อาณัติของเซียวปี้เฉิงที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวคือเฉียวเย่ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส

ชายหนุ่มที่สวมชุดสีเทาก็พบกับเป้าหมาย สมุนส่วนใหญ่หายไปกว่าครึ่ง เขามองเซียวปี้เฉิงอย่างตื่นตกใจด้วยสีหน้าดุร้ายระคนขยาดกลัว

“เจ้าทำได้อย่างไร!

เมื่อครู่สมุนบางคนของเขาไม่ได้แตะต้องจิ้งอ๋องเลย แต่ทันใดนั้นก็ทรุดล้มลงกับพื้นอย่างอธิบายไม่ถูก เมื่อเขาเอื้อมมือไปตรวจลมหายใจก็พบว่าตายกันหมด

เขาเห็นไม่ถนัดตาด้วยซ้ำว่าจิ้งอ๋องทำอะไรลงไปบ้าง!

อาจจะเป็นภูตผีหรือเปล่า

เฉียวเย่ข่มกลั้นความเจ็บปวด มองไปทางเซียวปี้เฉิงอย่างอ่อนกำลัง เอ่ยอย่างเป็นกังวลยิ่งนัก “ท่านอ๋อง...”

เซียวปี้เฉิงจับหอกพู่ยาวคุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น สองตาปิดสนิท หายใจแรงเฮือกราวกับปลาเกยตื้นที่จวนเจียนจะตาย

หอกพู่ยาวกับชุดเกราะเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด ใบหน้าครึ่งหนึ่งอาบย้อมไปด้วยสีแดงสดผสมกับเม็ดเหงื่อเท่าเมล็ดถั่ว สีหน้าโหดเหี้ยมพอๆ กับอสรุกายผีชั่วร้ายที่คืบคลานขึ้นมาจากขุมนรก

ด้วยทักษะการใช้หอกกับฝีมือของเขา คิดจะเอาชนะการปิดล้อมและสังหารราชาหมาป่าน้อยนั้นมิใช่เรื่องยากเย็น แต่กลับต้องมาถูกทรมานด้วยความเจ็บปวดที่ศีรษะอย่างรุนแรงจนถึงจุดที่เกือบจะอยู่มิสู้ตาย

ราวกับถูกค้อนเหล็กหนักพันชั่งทุบกระแทกที่หัวหลายต่อหลายที และคล้ายมีบางสิ่งบางอย่างขยายตัวออกไปอย่างรุนแรง บีบหัวจนแทบจะระเบิดแตกเป็นเสี่ยงๆ

“รา...ราชาหมาป่าน้อย...ชั่วช้าสามานย์เหลือเกิน ควรทำอย่างไรต่อไปดี”

ขณะนี้ สีหน้าของทุกคนซีดเซียวอยู่ภายใต้แสงไฟ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เซียวปี้เฉิงแม้แต่ก้าวเดียว

พวกเขาได้เห็นทักษะการใช้หอกที่ร้ายกาจ รวดเร็วและดุเดือดของอีกฝ่ายด้วยตาของตัวเอง ยิ่งยำเกรงกระบวนท่าที่แปลกประหลาดและพร้อมจะกระชากชีวิตของเขามากขึ้น ราวกับเป็นเทพแห่งความชั่วร้ายก็ไม่ปาน

ชายหนุ่มชุดเทาขบฟันกรอด ดวงตาที่ราวกับสัตว์ร้ายฉายแววเหี้ยมเกรียม

“เอาธนูกับลูกศรมาสิ อย่าให้เขารอดไปได้เด็ดขาด!”

แปลกพิลึกพิลั่นเหลือเกิน

ชายหนุ่มมีสัญชาตญาณราวกับสัตว์ป่า จะให้จิ้งอ๋องรอดชีวิตไปไม่ได้ หาไม่แล้วจะเป็นภัยอันตรายใหญ่หลวง!

ลูกศรเย็นเฉียบแหลมคมพุ่งเล็งไปยังเซียวปี้เฉิง เฉียวเย่พลันใจหายวาบ หากมิใช่เพราะอาการบาดเจ็บที่ขาทำให้ขยับตัวไม่ได้ เขาก็แทบอยากจะรีบพุ่งไปขวางหน้าสกัดไว้ทันที

ชายหนุ่มชุดเทารับธนูกับลูกศร ง้างลูกศรอย่างเร็วรี่ ก่อนยิงออกไป

“ท่านอ๋อง...!”

ใบหน้าหล่อเหลาของเซียวปี้เฉิงดูน่าเกลียดน่ากลัว สองตาปิดแน่น ความเจ็บปวดที่หัวอย่างรุนแรงทำให้เขาไม่สามารถใส่ใจกับเสียงร้องของเฉียวเย่ได้ แต่การรับรู้ภัยคุกคามถึงตายนั้นได้ขยายใหญ่สุดในฉับพลัน

ใบหน้าของอวิ๋นหลิงแวบขึ้นมาในสมองของเขาอย่างรวดเร็ว เกือบจะเกร็งตัวขึ้นโดยสัญชาตญาณ เตรียมพละกำลังทั้งหมดป้องกันโดยไม่รู้ตัว