พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 338

สำนักทิงเสวี่ย คือองค์กรยุทธภพในแคว้นถังใต้ที่ลี้ลับสุด ช่ำชองด้านกลไก อาวุธลับและยาพิษ ชื่อเสียงขจรขจายไปทั่วใต้หล้า

มีสำนักนี้ร้อยกว่าปีแล้ว สมาชิกสำนักอยู่ทั่วทุกมุมโลก เป็นสำนักที่ทุกคนอยากดึงมาเป็นพวก

ทว่าสำนักทิงเสวี่ยนรับงานเป็นมือสังหาร แต่มีกฎว่าไม่เข้ายุ่งการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นเรื่องการเมืองของแว่นแคว้นต่าง ๆ

ยิ่งซิ่วกูกูปลอบใจ “พระสนมวางใจเถิดเพคะ ถึงชาวทูเจวียจะเหิมเกริมเพียงใด แต่ก็ไม่กล้าล่วงเกินสำนักทิงเสวี่ยแน่เพคะ”

ไม่มีผู้ใดอยากล่วงเกินสำนักลี้ลับเช่นนี้หรอก ต่อให้เป็นชาวทูเจวียก็เช่นกัน ขนนกยูงนี้เป็นเครื่องป้องกันภัยอันทรงพลังของพวกนาง

พระสนมลี่ผินถอนหายใจยาว ๆ อีกครั้ง สีหน้าตึงเครียด “ขนนกยูงนี้รักษาชีวิตพวกเราไว้ได้ง่าย แต่จะปกป้องทุกคนนั้นก็เห็นจะยากเกินไป”

ยิ่งซิ่วกูกูชะงักงัน “ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ คงต้องปกป้ององค์ชายหกก่อน อย่างมากก็เพิ่มพระชายาจิ้งเข้ามาอีกหนึ่งคน”

พลังของขนนกยูงไม่เพียงพอต่อการปกป้องคนในราชวังต้าโจว ใช่ว่าพวกนางอยากปกป้องคนอื่นแล้วจะทำได้ มันเกินกำลังไปแล้ว

ตำหนักหย่งเล่อเงียบสงบลง เหลือเพียงสายลมพัดเข้ามาด้านใน ทำให้หนาวสะท้านไปตาม ๆ กัน

ตอนที่อวิ๋นหลิงไปถึงตำหนักจิ่งเหรินก็เห็นองค์ชายห้ากำลังทาอะไรบางอย่างใส่หน้าของจื่อเถา

พวกเขาสองคนได้เจอนางก็ล้วนดีใจ

“พี่สะใภ้สาม”

“พระชายา”

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้วเมื่อเห็นใบหน้าจื่อเถายุ่งเหยิงไปหมด ถามด้วยความแปลกใจ

“พวกเจ้าทำอะไรอยู่?”

องค์ชายห้าวางเครื่องประทินและดินสอเขียนคิ้วลง ก่อนจะยิ้มขมขื่น “นางกำนัลของฮองเฮาตายในเงื้อมมือชาวทูเจวียที่ชื่อเกอซูปู้ ได้ยินว่าวันนี้ก็ไปตามหาหญิงงามยังตำหนักต่ง ๆ ข้ากลัวจื่อเถาจะไม่ปลอดภัย จึงให้นางแปลงโฉม”

“ข้าก็มาด้วยเรื่องนี้แหละ พวกเจ้าไม่ต้องกังวลใจแล้ว เขาคงไม่กล้าไปแย่งนางกำนัลส่งเดชแล้ว”

อวิ๋นหลิงเงยหน้าเล่าเรื่องราวในตำหนักหย่งเล่อให้ฟัง

องค์ชายห้ากับจื่อเถาได้ยินก็เหงื่อซึม โชคดีที่อวิ๋นหลิงไปทันท่วงที หาไม่แล้วต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ แล้วพอเกอซูปู้ก่อเรื่องในตำหนักหย่งเล่อเสร็จแล้ว คิดต่อไปก็ต้องเป็นตำหนักจิ่งเหรินแน่

“แต่กันไว้ดีกว่าแก้ ให้จื่อเถาแปลงโฉมจะดีที่สุด”

ฝีมือองค์ชายหกไม่ค่อยดี อวิ๋นหลิงจึงอาสาทาให้ใบหน้าจื่อเถาดำขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เพิ่มกระฝ้าเข้าไปด้วย ไม่นานจื่อเถาก็กลายเป็นหญิงสาวธรรมดาแล้ว

จากนั้นอวิ๋นหลิงก็ดึงปิ่นปักผมทองบนหัวให้จื่อเถา เป็นปิ่นปักผมทองงานประณีต เป็นลายดอกบัว

ซึ่งเป็นอาวุธลับชนิดหนึ่ง เวลาบีบลายดอกไปด้านซ้าย จะมีเข็มเล่มยาวโผล่ออกมา ซึ่งเป็นยาชา ทำให้ศัตรูเคลื่อนไหวไม่ได้

แต่ถ้าบีบปิ่นปักผมไปด้านขวา ดอกตูมก็จะเบ่งบานเป็นดอกทอง ส่วนเกสรดอกไม้จะเป็นเข็มพิษมากมาย สามารถคร่าชีวิตศัตรูได้

“ขอบพระทัยพระชายาเพคะ” จื่อเถารับไว้ด้วยความซาบซึ้งใจ จากนั้นก็เผยสีหน้ากังวลใจ “พระชายาก็โดนขังเข้าวังด้วยหรือเพคะ แล้วคุณชายกับแม่นมเป็นอย่างไรบ้าง?”

“วางใจเถอะ ข้าให้พวกแม่นมพาลูกไปนอกเมืองแต่เนิ่น ๆ แล้ว พวกเจ้าเล่าสถานการณ์ในวังให้ข้าฟังที”

จื่อเถาจึงโล่งอก ขมวดคิ้วร่วมเล่าเหตุการณ์ในเมืองหลวงพร้อมกับองค์ชายห้า

หลังจากรุ่ยอ๋องโดนเปิดโปงว่าทรยศบ้านเมือง คนของเสียนอ๋องก็ควบคุมทั่วทั้งราชวังอย่างรวดเร็ว

จักรพรรดิจาวเหรินโดนวางยาจนไร้เรี่ยวแรง โดนกักบริเวิณอยู่ในพระที่นั่งบำรุงฤทัย ส่วนตำหนักฉางหนิงของพระเจ้าหลวงก็มีทหารเฝ้าอย่างหนาแน่น อย่าผู้ใดเข้าใกล้

“พวกเราก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดของเสด็จพ่อและเสด็จปู่มากนัก”

อวิ๋นหลิงพยักหน้า อาจไม่ได้รับอนุญาตจากเสียนอ๋อง นางก็ไม่มีทางได้เข้าใกล้พระที่นั่งบำรุงฤทัยกับตำหนักฉางหนิงเลย