พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 339

จักรพรรดิจาวเหรินอยากจะด่าบุตรชายต่อหน้า แต่เมื่อเห็นอวิ๋นหลิงก็ต้องชะงักงัน ใบหน้าอันบึ้งตึงยิ่งเผยความกรุ่นโกรธ

“ไอ้ลูกไม่รักดี เจ้าจับน้องสะใภ้สามเข้าวังด้วยหรือ?”

เสียนอ๋องมองเขาด้วยแววตาเรียบแย “ไม่ใช่แค่น้องสะใภ้สามเท่านั้น ตอนนี้พวกผู้อาวุโสเหวินกั๋วกงก็โดนขังในจวนเสียนอ๋องด้วย”

“เจ้ามันคนใจยักษ์ใจมาร กินบนเรือขี้รดบนหลังคา” จักรพรรดิจาวเหรินมองเสียนอ๋องด้วยแววตาเย็นเยียบ น้ำเสียงระคนความเกรี้ยวกราด “นางมีบุญคุณต่อเจ้า แต่เจ้ากลับตอบแทนด้วยความชั่ว”

สีหน้าเสียนอ๋องไม่เปลี่ยนสักนิด “เสด็จพ่อไม่ยอมมอบตราลัญจกร ลูกก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ ลูกให้เวลาสามวัน ลูกอดทนรอได้แค่นี้แหละ”

จักรพรรดิจาวเหรินไม่ให้ความร่วมมือกับเขาหลายวันแล้ว ความอดทนของเขาใกล้จะหมดแล้ว

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้ว “ถ้าพ้นสามวันแล้ว เจ้าเตรียมจะทำอะไร?”

“ถ้าพ้นสามวันนี้ไป ทุก ๆ หนึ่งชั่วยาม ข้าก็จะตัดหัวคนในวังหลวงหนึ่งคน ตัดจนกว่าเสด็จพ่อจะยอมมอบตราลัญจกรให้”

จักรพรรดิจาวเหรินเห็นใบหน้าเสียนอ๋องเรียบเฉย ไม่เหมือนแค่เอามาขู่เฉย ๆ ก้นบึ้งหัวใจจักรพรรดิจาวเหรินก็มีความเย็นยะเยือกแผ่ซ่าน

เขาจ้องเสียนอ๋องแล้วถามว่า “พวกเขาเป็นพี่น้องของเจ้า ไยเจ้าต้องร่วมมือกันอันชินอ๋องมาทำร้ายครอบครัวตัวเองด้วย? เพราะเสด็จแม่ของเจ้ากับตระกูลจี้หรือ?”

จักรพรรดิจาวเหรินรู้ตั้งนานแล้วว่าเสียนอ๋องแกล้งโง่ เขาจึงไม่ได้แปลกใจกับการก่อกบฏของเสียนอ๋อง เพียงแต่ไม่เข้าใจอะไรบางอย่างเท่านั้น

ตอนนั้นอันชินอ๋องเป็นคนยอมมอบบัลลังก์ให้เขา แต่ทำไมยี่สิบปีผ่านมาในวันนี้ เขาถึงร่วมมือกับเสียนอ๋องก่อกบฏกัน?

เมื่อจักรพรรดิจาวเหรินพูดถึงจี้ซูเฟย สีหน้าเสียนอ๋องก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แววตาเผยความเกลียดชังและดุร้ายออกมา

“หุบปาก เสด็จพ่อไม่คู่ควรพูดถึงตระกูลจี้ ยิ่งไม่คู่ควรพูดถึงเสด็จแม่”

“ตอนนั้นเสด็จพ่อต้องการได้บัลลังก์มังกร จึงแต่งงานกับตระกูลจี้ ตระกูลจี้มีบุตรสาวมากมาย แล้วเสด็จลุงก็ยอมมอบตำแหน่งรัชทายาทให้แล้ว แต่ท่านก็ยังพรากเขากับเสด็จแม่จากกัน”

จักรพรรดิจาวเหรินหัวใจหล่นวูบ เขารู้แล้วเชียวว่าต้องเป็นเรื่องนี้ จึงอธิบายว่า “ตอนนั้นข้าไม่ได้เจาะจงว่าต้องเป็นเสด็จแม่เจ้า คนตระกูลจี้ยืนกรานจะให้นางแต่งกับข้าเอง”

เพราะตอนนั้นจี้ซูเฟยขึ้นชื่อว่าเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งในเมืองหลวง คนทั้งตระกูลจี้เห็นพ้องต้องการว่าความงามของนางจะสามารถเทียบเคียงกับฮองเฮาเฟิงได้ เชื่อว่าได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้อย่างแน่นอน

หน้าอกเสียนอ๋องกระเพื่อมขึ้นลง นัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยความแค้น “อย่าแก้ตัวไปหน่อยเลย ความจริงก็คือท่านบังคับให้เสด็จแม่แต่งงาน พึ่งอำนาจของตระกูลจี้ขึ้นครองราชย์ แต่เพื่อความมั่นคงของตำแหน่งฮ่องเต้ คนตระกูลจี้จำนวนหนึ่งร้อยแปดชีวิต บ้างก็โดนประหารชีวิต บ้างก็โดนเนรเทศ”

ญาติทางฝ่ายมารดาของเขาทั้งหมด หากเป็นบุรุษอายุครบยี่สิบปี จะโดนประหารชีวิต แล้วพวกเด็กน้อยก็จะถูกลดสถานะเป็นทาส

อวิ๋นหลิงเม้มปาก นัยน์ตาเผยความตั้งใจ นางเห็นสองพ่อลูกทะเลาะกันอย่างดุเดือดก็ถอยไปนั่งข้างโต๊ะเงียบ ๆ จากนั้นก็หยิบของว่างมากินไปพลาง นั่งฟังไปพลาง

จักรพรรดิจาวเหรินหน้าเปลี่ยนสี พูดเสียงเย็นเฉียบ “นั่นเป็นเพราะคนตระกูลจี้สมควรได้รับโทษตามความผิด”

“ท่านตาของเจ้าลักลอบเอาของหลวงไปขายเข้ากระเป๋าตัวเอง ริบทรัพย์สินที่ประชาชนหามาด้วยหยาดเหงื่อ ทำให้ประชาชนทุกย์ยากร้อนใจ มันผิดต่อกฎหมายแคว้นต้าโจว แล้วยังจับตัวประชาชนไปเป็นทาส จากนั้นก็ขายไปยังแคว้นอื่น ทั้งยังแอบตั้งกองกำลังทหารเองด้วย”

“โทษอันไหนไม่สมควรประหารเก้าชั่วโคตรบ้าง ข้าแค่ลงโทษตระกูลจี้ ถือว่าเมตตาแล้ว”

“ไม่ได้ทำผิดเช่นนั้นเลย ปั้นน้ำเป็นตัวต่างหาก” เสียนอ๋องไม่สะทกสะท้าน แสยะยิ้ม “ท่านเป็นฮ่องเต้ จะให้ประชาชนตาย ประชาชนก็ต้องตายอยู่แล้ว”

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ ท่านไม่เคยสนใจเสด็จแม่เลย ปล่อยให้ฮองเฮาเฟิงกับหวงกุ้ยเฟยรังแกเสด็จแม่หลายต่อหลายครั้ง เสด็จแม่จนตรอก จึงต้องไปพึ่งใบบุญของไทเฮา เสด็จแม่ไม่เคยผิดต่อท่าน แต่ท่านกลับทำร้ายเสด็จแม่ทั้งชีวิต”

จักรพรรดิจาวเหรินโกรธจนหัวใจเต้นรัวแรง “ข้าไม่เคยผิดต่อเสด็จแม่เจ้า ถึงตระกูลจี้จะทำผิด แต่ข้าก็ไม่เคยลดยศจี้เฟยของนาง ตามหลักแล้ว ความผิดที่ตระกูลจี้ก่อ นางต้องถูกไล่ไปอยู่ในตำหนักเย็น จากนั้นก็โดนประหารชีวิต”

“ถ้าไม่เห็นใจที่เสด็จแม่เจ้าเป็นสตรีไม่มีส่วนร่วมด้วย แล้วตอนนั้นเจ้าก็ยังเด็กมาก ข้าต้องถูกพวกขุนนางคัดค้านเท่าไหร่ถึงจะรักษาชีวิตและตำแหน่งของเสด็จแม่เจ้าได้”