พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 350

คนประเภทอย่างเฟิงจิ่นเฉิงและเกอซูปู้ นางจะไม่ปล่อยให้คนถ่อยเหล่านี้จากไปง่ายนัก

อวิ๋นหลิงหัวเราะหยัน นิ้วเรียวงามจับมีดสั้นแล้วตวัดเป็นรูปดอกไม้ จากนั้นก็ค่อย ๆ กรีดลงไป แทงเข้าสู่ผิวหนังอย่างแม่นยำ

เกอซูปู้รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงตามแขนและขา จนทนไม่ไหวต้องร้องออกมา สติสัมปชัญญะถูกดึงกลับมาจากความมืดมิดอีกครั้ง

“เจ้า...”

เขามองหน้าอวิ๋นหลิง เบิ่งตาโตด้วยความหวาดกลัว คิดจะตอบโต้นาง แต่แขนขาก็ไม่อาจออกแรงได้อีก

ความเจ็บปวดที่มาจากมือและเท้า ทำให้เกอซูปู้ซึ่งเหงื่อโทรมอยู่แล้ว พบกับความจริงที่น่าสยองมากกว่านั้น

“นังตัวดี เจ้ากลัวหรือ!”

เขาเป็นถึงหนึ่งในสิบยอดขุนพล กลับถูกหญิงชาวฮั่นที่ดูบอบบางคนหนึ่งจับตัวไว้ และนางก็กำลังตัดเอ็นข้อมือและข้อเท้าของเขาด้วย

ในฐานะที่เป็นทหาร หากแขนขาพิการนั่นเท่ากับทำให้เหมือนตายทั้งเป็น เลือดในตัวของเกอซูปู้แทบจะพุ่งขึ้นเหนือศีรษะ สองตาแดงก่ำจ้องไปทางอวิ๋นหลิน ความแค้นสุดขีดแทบจะจับนางกลืนกินก็ว่าได้

ร่างบางของอวิ๋นหลิงแค่เอียงกายเบา ๆ เท่านั้น มือเท้าที่พิการของเกอซูปู้ก็แทบจะคว้าน้ำเหลว ร่วงลงสู่พื้นทันที

เกอซูปู้เจ็บจบหน้าตาบิดเบี้ยว แขนขาราวกับถูกตรึงไว้ “นางตัวดี เจ้าใช้วิชามารอะไรกัน!”

เมื่อครู่นี้อยู่ดี ๆ เขาก็หมดสติไป เข้าสู่ภวังค์ที่มืดมน

นี่มันเป็นวิชาอะไร ถึงทำให้ยอดฝีมือย่างเขาไม่ทันตั้งตัวได้?

อวิ๋นหลิงยกเท้าเหยียบหน้าเขาจนติดกับพื้น ออกแรงบี้อีกซักหน่อย “พูดจาให้มันดีหน่อย ไม่งั้นจะตัดลิ้นเจ้าไปเลี้ยงสุนัขซะ”

ปกติมีแต่เกอซูปู้เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น ไม่เคยที่จะถูกหยาบหลู่ถึงเพียงนี้ พยายามขยับร่างกายเพื่อจะจับอวิ๋นหลิงฉีกเป็นชิ้น ๆ ซะ

“เจ้ากล้าลงมือกับข้าเช่นนี้ ข้าจะให้เจ้าได้รับการชดใช้ จนอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่ได้!”

“หนึ่งในสิบยอดขุนพลมีฝีมือแค่นี้ นอกจากปากดีแล้วทำอะไรเป็นอีกบ้าง?”

อวิ๋นหลิงยิ้มเบา ๆ ก้มตัวลงไป เอาปลายมีดที่แหลมคมวาดที่ขอบตาของเกอซูปู้วนเวียนหนึ่งรอบ

“เมื่อกี้บอกว่าจะให้ท่านอ๋องของข้าตายตาไม่หลับ? เห็นทีจะไม่ได้สมหวังซะแล้ว แต่ว่า ข้าจะให้เจ้าเป็นผีตาโบ๋ซะก่อน”

เกอซูปู้หวาดหวั่นยิ่งนัก หญิงผู้นี้เหี้ยมโหดกว่าที่เขาคิดไว้มาก วิธีตัดเอ็นข้อมือข้อเท้าอย่างชำนาญเช่นนี้คงไม่ใช่เพิ่งทำครั้งแรก ต่างจากภาพพจน์ของหญิงชาวฮั่นอ่อนแอที่เขาคิดไว้มากนัก

นางน่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจและสัตว์ร้ายในทุ่งหญ้าหลายเท่าตัว มิน่าฮูหยินเหลียนกับลูกถึงได้พ่ายแพ้ต่อนาง!

เกอซูปู้อดทนต่อความเจ็บ เหงื่อกาฬเม็ดใหญ่ผุดลงจากขมับ เขากัดฟันมองหน้าอวิ๋นหลิง พร้อมหัวเราะอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา

“เจ้าคงยังไม่รู้สินะ วันนี้นักรบของเราเข้าวังมาหมดแล้ว ทั้งฮ่องเต้เอยพระเจ้าหลวงเอย หรือแม้แต่เสียนอ๋องอันชิงอ๋อง ไม่นานก็จะกลายเป็นลูกแกะในมือของท่านข่านเราหมด”

“ต่อให้เอาชีวิตข้า เจ้าก็ไม่ได้ออกจากวังหลวงของต้าโจวอยู่ดี!”

อวิ๋นหลิงสีหน้าขรึมลง นางรู้อยู่ว่าหากพวกทูเจวียรู้ข่าวการ “เสียชีวิต” ของเซียวปี้เฉิงเมื่อไหร่ พวกเขาก็จะรีบตั้งตัวเป็นศัตรูทันที

และทันใดนั้น ประตูตำหนักก็ถูกเปิดออก

“พระชายา เป็นไรหรือเปล่า?”

เย่ซื่อถือปืนยาว พร้อมองครักษ์ที่แปลงโฉมอีกสามคนอยู่ที่หน้าประตู พอเห็นว่าอวิ๋นหลิงปลอดภัยดี ก็มองเกอซูปู้ด้วยความตกใจ

รู้อยู่ว่าพระชายาไม่ใช่คนธรรมดา แต่ไม่คาดว่าแม้แต่แม่ทัพอย่างเกอซูปู้ ยังพ่ายแพ้ต่อนางได้ถึงเพียงนี้

“ข้าไม่เป็นไร แต่เกิดอะไรขึ้น ถึงได้ลนลานเช่นนี้?”

เย่ซื่อไม่ทันได้ตกตะลึงกับสภาพของเกอซูปู้ จึงกล่าวอย่างร้อนรนว่า “พระชายา ในวังเกิดการเปลี่ยนแปลง เมื่อครู่นี้หัวหน้าองครักษ์สั่งพวกทหารกบฏ ให้คนในทุกตำหนักไปรวมตัวที่ตำหนักจื่อเฉิน!”

อวิ๋นหลิงสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย สัมผัสได้ว่ามีกลิ่นสงครามใกล้จะปะทุขึ้น

แววตาเย็นชาของนางกวาดไปทางเกอซูปู้ แม้ยังคิดจะสั่งสอนคนถ่อยคนนี้ให้สาสม แต่ดูแล้วคงไม่มีเวลามากพอ