พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 374

วันนี้อวิ๋นหลิงเสียเวลาครึ่งวันในการต้อนรับหรงจั้น การรักษาบาดแผลเก่าที่ข้อมือของหลิวฉิงจึงเลื่อนมาเป็นเวลาค่ำ ตอนที่จักรพรรดิจาวเหรินเดินทางมาถึงเรือนหลันชิง นางกำลังทำการฝังเข็มที่มือข้างขวาของหลิวฉิง

จักรพรรดิจาวเหรินสะกดกลั้นอารมณ์โกรธเอาไว้เต็มที่ เดิมอยากจะถามอวิ๋นหลิงทันที เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็ได้แต่เก็บความกราดเกรี้ยวเอาไว้

เขาสะกดอารมณ์ที่ร้อนรุ่มเอาไว้ เอ่ยอย่างอดทนว่า “ข้ามีเรื่องอยากจะคุยกับเจ้าตามลำพัง”

“ตอนนี้หม่อมฉันยังยุ่งอยู่เพคะ ฝังเข็มเสร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว ถ้าหากหม่อมฉันหยุดลงกลางคัน จะทำให้อาการที่ข้อมือของนางสาหัสมากขึ้น ทรงมีอะไรก็ว่ามาได้เลยเพคะ ศิษย์พี่รองไม่ใช่คนนอก”

อวิ๋นหลิงไม่เหลือบตาขึ้นมาดูด้วยซ้ำ ยังคงทำการฝังเข็มที่ข้อมือของหลิวฉิงต่อไป

จักรพรรดิจาวเหรินสะอึกไป เขาสงสัยอย่างหนักเลยว่าอวิ๋นหลิงนั้นจงใจ ถ้าหากมีหลิวฉิงอยู่ด้วย เขาก็ไม่สะดวกที่จะพูดจาเฉียบขาดรุนแรงได้

““แล้วเจ้ายังต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่จึงจะฝังเข็มเสร็จ”

“ประมาณหนึ่งชั่วยามเพคะ ถ้าหากทรงคุยกับหม่อมฉันครึ่งชั่วยาม ใช้เวลาเดินทางกลับวังอีกครึ่งชั่วยาม เมื่อพระองค์พักผ่อนเกรงว่าจะล่วงเขาสู่ยามอี๋นแล้วเพคะ”

อวิ๋นหลิงค่อยๆจรดเข็มเงินลงไป สายตามองไปทางเขา พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความห่วงใยอย่างจริงใจ

“หลายวันมานี้ทรงเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย ไม่สู้พักผ่อนเร็วๆเถอะเพคะ พรุ่งนี้ยังต้องประชุมราชสำนัก มีเรื่องอะไรค่อยว่ากันทีหลัง ได้ยินปี้เฉิงบอกว่าช่วงนี้ทรงนอนหลับไม่ดีนัก ขากลับจะเขียนใบสั่งยาให้นะเพคะ เพราะชีวิตบัด......รักษาพระวรกายเป็นเรื่องสำคัญ”

เดิมทีนางอยากจะบอกว่าชีวิตบัดซบมันสำคัญ เกือบจะหลุดปากพูดออกไปแล้วแต่ก็เปลี่ยนคำพูดได้ทัน ตั้งแต่กลับมาเจอพี่ฉิงอีกครั้ง หลายวันมานี้นางปลดปล่อยตนเองให้เป็นอิสระอยู่ไม่น้อย พูดจาก็ไม่พะว้าพะวังขนาดนั้น

จักรพรรดิจาวเหรินไม่รู้ว่าควรจะโกรธหรือหัวเราะดี เดิมทีเขาคิดว่าอวิ๋นหลิงกำลังหาข้ออ้างในการไล่เขาไป แต่เมื่อได้ยินคำพูดและเห็นแววตาของนางหนูคนนี้แล้วไม่เหมือนกำลังเสแสร้ง เหมือนเป็นห่วงเขาจริงๆ

“เจ้ายังรู้จักเป็นห่วงสุขภาพของข้าด้วยหรือ”

แล้วยังจะหาเรื่องหย่าของสองสามีภรรยาของรุ่ยอ๋องมาทำให้เขาโกรธทำไม

อวิ๋นหลิงย่อมต้องเป็นห่วงสุขภาพของจักรพรรดิจาวเหริน ฮ่องเต้ทรงอายุมากแล้ว ยังต้องยุ่งกับเรื่องในราชสำนักและวังหลังอย่างไม่สิ้นสุด ดวงตาดำคล้ำไปหมดแล้ว

ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเขา นางก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว เอาแต่ให้การรักษาโรคทุกวัน

อีกทั้งยังไม่มีเงินตอบแทน การแสวงหาผลประโยชน์ในสังคมยุคปัจจุบันที่มีวัฒนธรรมการทำงานล่วงเวลายังไม่เกินไปขนาดนี้

หลิวฉิงเห็นสีหน้าของจักรพรรดิจาวเหรินดูไม่ดีนัก รู้สึกว่าตนเองควรจะแสดงความคิดเห็นบ้าง

“ท่านลุง ท่านวางใจได้เลย ข้าเป็นคนที่น้องหลิงเชื่อใจได้มากที่สุด ไม่มีทางเปิดเผยความลับใดๆทั้งสิ้นอย่างแน่นอน”

นางคิดว่าจักรพรรดิจาวเหรินนั้นมีเรื่องสำคัญจะคุยกับอวิ๋นหลิงตามลำพัง

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของจักรพรรดิจาวเหรินกระตุกอยู่หลายครั้ง มองไปทางหลิวฉิงด้วยสายตาซับซ้อน ตัดสินใจจะพูดออกไปตรงๆ เขาไม่อาจจะกลั้นเอาไว้อีกต่อไปแล้ว

“ทำไมเจ้าต้องขอร้องพระเจ้าหลวงให้สองสามีภรรยารุ่ยอ๋องหย่ากัน”

“อันดับแรกหม่อมฉันไม่ได้ขอร้องพระเจ้าหลวง แต่เป็นการแลกรางวัลตอบแทนเพคะ”

อวิ๋นหลิงแก้ไขคำพูดของเขาเสร็จ ก็พูดต่อไปว่า “ที่จริงหม่อมฉันเคยรับปากหรงฉานว่าจะช่วยนาง เรื่องนี้นับว่าหม่อมได้ทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับนาง พระองค์ก็รู้ว่าหม่อมไม่ใช่คนพูดจาส่งเดช คำพูดเชื่อถือได้เป็นศีลธรรมอันดีของหม่อมฉัน”

จักรพรรดิจาวเหรินสูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง เส้นเอ็นตรงขมับเต้นแรง เขากวาดตามองหลิวฉิงแวบหนึ่ง ยังคงรักษาสติสัมปชัญญะเอาไว้

“ระหว่างสามีภรรยาเกิดปัญหากันเป็นเรื่องธรรมดา ทะเลาะกันเล็กน้อยก็ย่อมมี คำพูดที่เอ่ยออกมาจากความโกรธจะถือเป็นจริงได้อย่างไร เจ้าเป็นน้องสะใภ้ของพระสนมรุ่ยอ๋อง ไม่ขอร้องให้นางใจเย็นมีสติก็แล้วไปเถอะ ใยยังต้องเติมเชื้อไฟด้วยเล่า”

ในมุมมองของเขา หรงฉานกับรุ่ยอ๋องเข้าใจผิดพักหนึ่ง เมื่อเรื่องผ่านไปแล้วก็ผ่านไป แต่อวิ๋นหลิงกลับเข้ามาแทรกแซง ทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่จนยากจะแก้ไข

หลิวฉิงได้ยินไม่กี่ประโยค ก็ได้สติขึ้นมา เหมือนว่าพวกเขากำลังพูดถึงเรื่องของคนโง่ขั้นสุดยอดคนนั้นกันอยู่

ตัวนางเองย่อมไม่สามารถรับได้ที่มีคนมาวิจารณ์อวิ๋นหลิง แม้จะเป็นฮ่องเต้ก็ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นอวิ๋นหลิงก็ไม่ได้ทำอะไรผิด

“ท่านลุงพูดผิดแล้ว ท่านรู้ได้อย่างไรว่านั่นเป็นคำพูดตอนโกรธหรือว่าพูดจริง ไม่แน่ว่าพระชายารุ่ยอ๋องอาจจะอยากหย่าตั้งนานแล้ว เพียงแต่ติดอยู่ที่เป็นการแต่งงานพระราชทานจึงไม่กล้าเอ่ยปาก น้องหลิงทำเช่นนั้นนับว่าเป็นการช่วยนางจากสถานการณ์ยากลำบาก”

สีหน้าของจักรพรรดิจาวเหรินนิ่งขรึมไปเล็กน้อย รู้สึกเสียหน้าอยู่บ้าง อ้าปากค้างไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี