พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 392

อวิ๋นหลิงปฏิเสธเขาทันควัน “เสด็จพ่อไม่ต้องคิดแล้ว นางไม่อยากเป็นอนุหรอก”

“นางไม่อยากเป็นอนุ?” จักรพรรดิจาวเหรินทำหน้าตกตะลึง เลิกคิ้วถาม “หรือจะให้นางเป็นพระชายาเอกกัน?”

อาการของเจ้าห้าร้ายแรงมาก ไม่ง่ายเลยกว่าจะเจอสตรีที่เข้าใกล้ได้ เขาจึงอยากจับคู่ให้

แต่ด้วยชาติกำเนิดของจื่อเถาจะให้เป็นพระชายาเอกได้อย่างไร?

จักรพรรดิจาวเหรินลังเล ชั่งใจระหว่างชาติกำเนิดอันต่ำต้อยของจื่อเถากับความอยากให้เจ้าห้ามีลูกไว ๆ ...

“พระองค์ไม่ต้องเลิกคิ้วเพคะ นางยังไม่คิดจะแต่งกับน้องห้าเลยเพคะ”

จักรพรรดิจาวเหรินได้ยินคำนี้ก็แสดงความไม่พอใจบนสีหน้า “หมายความว่าเช่นไร กระทั่งเจ้าห้า นางก็ไม่ชอบงั้นหรือ?”

เขาทำเรื่องบังคับให้แต่งงานไม่ลง แต่ก็ไม่พอใจในพฤติกรรมไม่รู้จักไหลไปตามสถานการณ์ของจื่อเถา

อวิ๋นหลิงกล่าวอย่งไม่เห็นด้วย “น้องห้าไม่ใช่ทองคำ เหตุใดต้องให้ทุกคนชอบเขาด้วย? เสด็จพ่ออย่าเฉไฉพูดเรื่องอื่นเลย ยังคุยเรื่องเหลียงเฟยไม่จบเลย แค่ด่าแล้วกักบริเวณสามวันง่าย ๆแบบนี้จะได้หรือ?”

จักรพรรดิจาวเหรินคิดว่าตัวเองถอยเยอะแล้ว แต่อวิ๋นหลิงก็ไม่คิดจะเลิกราวาศอก กอปรกับท่าทีของจื่อเถาด้วยแล้ว ยามนี้จักรพรรดิจาวเหรินก็ทำหน้าบึ้งขึ้นมา

เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “แล้วเจ้าอยากทำอย่างไรอีก? หรือจะให้สังหารนางกำนัลผู้นั้น หรือจะให้ส่งเหลียงเฟยไปสำนึกผิดที่ศาลบรรพชนห้าปี? วังหลังของข้าโดนเจ้าเล่นงานเกือบทุกรายแล้ว เจ้าหยุดทีเถิด”

นึกถึงเรื่องรุ่ยอ๋องทีไร จักรพรรดิจาวเหรินก็หงุดหงิดทุกครั้ง ขณะที่ข่าวหย่าร้างลือกระฉ่อนอยู่นั้น อวิ๋นหลิงยังจะให้เขาลงโทษรุ่ยอ๋องอีก ส่งผลให้ฮองเฮาเฟิงร้องห่มร้องไห้กับเขาหลายวัน ทำลายชีวิตสงบสุขหมด

“เสด็จพ่อพูดอะไรกัน อย่ามาระบายอารมณ์ใส่หม่อมฉันเพราะไปทะเลาะกับฮองเฮามานะเพคะ”

อวิ๋นหลิงก็ไม่สบอารมณ์ขึ้นมา “ทุก ๆ ครั้งคนอื่นหาเรื่องหม่อมฉันก่อนเสมอ หาไม่แล้วหม่อมฉันจะเสียเวลากับพวกนางทำไม ว่างมากนักหรือ? พระองค์ให้หม่อมฉันหยุดไม่สู้บอกให้พวกนางหยุดจะดีกว่า ข้าโดนรังแก เสียเปรียบแล้วต้องปิดปากเงียยอย่างนั้นหรือ?”

จักรพรรดิจาวเหรินหาเหตุผลมาโต้ตอบนางไม่ได้ จึงได้แต่พูดหน้าด้าน ๆ “การเสียเปรียบคือวาสนา เจ้ารู้ไหม? นิสัยเจ้าร้าย ปลิ้นปล้อนของเจ้า ระวังจะนำภัยมาโดยไม่รู้ตัว ถึงเวลานั้นเจ้าจะทำเช่นไร?”

เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ มานั่งถกเถียงกับเด็กสาวอยู่ได้

“การเสียเปรียบคือวาสนา งั้นพระองค์ก็เสียเปรียบเยอะ ๆ แล้วกัน” อวิ๋นหลิงแสยะยิ้มแล้วกล่าวเสียงเข้มขรึม “คนไร้ค่าถึงจะยอมเสียเปรียบ คนเก่งมักจะทำให้ผู้อื่นเสียเปรียบเสมอ”

จักรพรรดิจาวเหรินตกเป็นฝ่ายรองทันที แต่ยังคงไม่ยอม “ให้เกียรติกันเข้าไว้ วันหน้าจะได้มองหน้ากันติด ควรเหลือทางรอดให้อีกฝ่ายบ้าง หาไม่แล้วหากบีบให้ผู้อื่นจนตรอก ก็จะเหมือนกระต่ายที่กัดคนเป็น”

“เสด็จพ่อคิดมากไปแล้ว คนประเภทนี้หม่อมฉันจะไม่บีบให้ถึงทางตันหรอก แต่หม่อมฉันจะส่งไปนรกเลย ไม่ให้เขามีโอกาสโจมตีกลับแน่”

จักรพรรดิจาวเหรินถกเถียงด้วยวิธีสุดท้าย “...ข้ากำลังสอนหลักการใช้ชีวิตให้เจ้า ไยเจ้าถึงฟังไม่เข้าหูเลย?”

อวิ๋นหลิงแสยะยิ้ม กล่าวเสียงเย็นเยียบ “น้อย ๆ หน่อยเพคะ พระองค์แค่อยากทะเลาะกับหม่อมฉันเพื่อเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเฉย ๆ”

จักรพรรดิจาวเหริน “...”

เขารู้สึกหม่นหมองที่เถียงไม่ชนะ

เซียวปี้เฉิงยืนด้านข้างโดยที่ไม่พูดสิ่งใด รู้สึกสุขใจยิ่งนักที่เห็นจักรพรรดิจาวเหรินตกเป็นรอง ตอนนี้เหลือเพียงไม่เอาน้ำชาและเมล็ดทานตะวันมาแทะระหว่างดูสีสันแล้ว