พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 878

เสวียนจีถูกมองจนรู้สึกมึนงง ลูบใบหน้าของตนเอง “ทำไม ใบหน้าข้ามีอะไรอย่างนั้นหรือ”

มุมปากก็ไม่มีเมล็ดข้าวติดอยู่นี่นา

อวิ๋นหลิงไม่พูด ใช้สายตามองนางทั่วร่างหนึ่งรอบ ทันใดนั้นก็รู้สึกทอดถอนใจอีกครั้ง

นางเติบโตขึ้นไม่น้อย แต่ก็ยังมีท่าทีเหมือนเด็ก

บนศีรษะมัดผมหางม้าที่บิดเบี้ยวสองข้าง ทั้งยังสูงไม่เสมอกัน ชุดกระโปรงที่สวมใส่ก็ไม่รู้ว่าไปรื้อออกมาจากมุมไหนของตู้เสื้อผ้า สีของเสื้อตัวบนกับกระโปรงตัวล่างไม่ใช่ชุดเดียวกัน

นางครุ่นคิด ก่อนจะสั่งการตงชิง “เจ้าไปเอากล่องเครื่องสำอางและเครื่องประดับทั้งหมดของข้ามา แล้วไปบอกให้ทางกรมวังส่งชุดใหม่ขององค์หญิงหกที่ไม่ได้เอาไปด้วยตอนแต่งงานมาที่นี่”

เสวียนจีเอ่ยอย่างประหลาดใจว่า “จะทำอะไร”

“แต่งตัวให้เจ้า เวลาออกไปข้างนอกอย่าให้พี่เขยเศรษฐีหนุ่มของเจ้าต้องขายหน้า”

อวิ๋นหลิงหาเหตุผลอ้างไปอย่างนั้นเอง ที่จริงจู่ๆนางก็รู้สึกว่า นางหนูคนนี้ยังคงมีรูปลักษณ์เหมือนเด็กวัยมัธยมต่อไปคงไม่เหมาะสมแล้ว

เสวียนจีเองก็ถือได้ว่าเป็น”นักวิทยาศาสตร์”ที่ลุ่มหลงกับการวิจัยต่างๆคนหนึ่ง ไม่ค่อยสนใจเรื่องความสวยความงามและการแต่งองค์ทรงเครื่องสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้รังเกียจ

“ก็ได้ ในเมื่ออยู่ในวังเฉยๆก็น่าเบื่อ”

ก่อนหน้านี้ตอนที่เที่ยวเล่นอยู่ข้างนอก มีคนแอบกระซิบกระซาบกันไม่น้อย บอกว่านางกับอ๋องจินไม่เหมือนพี่น้องกัน

เพราะกงจื่อโยวเป็นชายหนุ่มรูปงามที่มีชื่อเสียง ส่วนจิ้งจอกน้อยตัวนี้ตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า ไม่ให้ความสำคัญกับความประณีตเลยสักนิด

ถ้าจะบอกว่าเขาเป็นภาพวาดสีน้ำมันที่มีลายเส้นและสีหนักแน่น เช่นนั้นเสวียนจีก็เป็นภาพที่ร่างขึ้นอย่างลวกๆจากดินสอ

นางรู้สึกว่าตนเองมีความจำเป็นต้องปกป้องภาพลักษณ์ของจวนอ๋องจินสักหน่อยแล้ว

ไม่นาน ตงชิงก็เอากล่องเครื่องสำอางและเครื่องประดับมา ภายใต้การสั่งการของอวิ๋นหลิง ทำการมวยผมเป็นทรงที่ประณีตแต่ไม่ยุ่งยากให้กับเสวียนจีด้วยความคล่องแคล่ว

ความสามารถของตงชิงในการดูแลเรื่องต่างๆในวังสู้ซวงหลีไม่ได้ แต่ด้านการแต่งหน้าทำผม กลับมีฝีมือกว่าอีกฝ่ายมาก

ทั้งๆที่อายุยังน้อย เมื่อเทียบกับช่างผมมืออาชีพในยุคหลังก็ยังต้องถอยให้นาง แค่มองดูแวบเดียวก็รู้แล้วว่าเสวียนจีเหมาะกับการแต่งกายแบบไหน

“แม่นางหยวนเป่ามีความฉลาดกระตือรือร้น ถ้าทำทรงที่ดูสง่าอบอุ่นจะเป็นการลดทอนจุดเด่นของท่าน ทรงผมที่ง่ายเกินไปก็ไม่เหมาะสมกับฐานะของท่าน ทรงที่ประณีตเรียบง่ายเช่นนี้กำลังพอดี”

“บ่าวเห็นท่านหน้าตาสวยสดงดงามเช่นนี้ ไม่ต้องทาแป้ง เช่นนั้นจะทำให้ดูไร้รสนิยม”

ตงชิงมององคาพยพทั้งห้าบนใบหน้าของเสวียนจีอย่างละเอียด สุดท้ายแม้แต่ชาดทาปากก็ไม่ทาให้นาง ได้แต่ตกแต่งทรงคิ้วให้นางเท่านั้น แล้วก็เติมเต็มในส่วนที่ขาดไปอย่างบางเบา

ความรู้สึกที่ราวกับสัตว์ป่าตัวน้อยดุดันนั้นอ่อนลงไปอย่างมากทันที เผยให้เห็นถึงความฉลาดน่ารักราวกับลูกแมวออกมาอย่างชัดเจน

เสวียนจีนั่งอยู่บนเก้าอี้ปล่อยให้ตงชิงจัดแจงได้ตามใจ และไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ศีรษะเล็กๆก็เริ่มสัปหงก กระทั่งถูกเสียงของอวิ๋นหลิงทำให้ตกใจตื่นขึ้นมา

“ใส่ชุดนี้เถอะ องค์หญิงหกมีอายุและรูปร่างพอๆกับเจ้า เสื้อผ้าพวกนี้เดิมทีเป็นชุดสี่ฤดูที่ทางกรมวังได้สั่งตัดให้นางโดยเฉพาะและมอบให้ตอนต้นปี แต่ในทุ่งหญ้าช่วงฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาวอากาศหนาวมาก เสื้อผ้าเหล่านี้ล้วนไม่สามารถป้องกันความหนาวได้ จึงได้ทิ้งเอาไว้”

ในบรรดาชุดฤดูใบไม้ร่วงหลากหลายสีสันที่ตัดเย็บอย่างประณีตบรรจง อวิ๋นหลิงเลือกชุดกระโปรงที่มีซับในสีขาว คู่กับกระโปรงตัวนอกสีเหลืองแปะก๊วยที่มีแขนเสื้อแคบ

ราชวงศ์ต้าโจวถือว่าสีดำและสีแดงคือสิ่งล้ำค่า ไม่ได้มีการจำกัดการใส่เสื้อผ้าที่มีสีเหลือง

จักรพรรดิจาวเหรินรักลูกสาวคนนี้มาก เสื้อผ้าขององค์หญิงหกไม่มีชุดไหนไม่สวยงาม

เสื้อตัวนอกของกระโปรงชุดนี้เป็นสีเหลืองอ่อนดอกมะลิ ชายเสื้อปักดิ้นทอง ปักรูปใบแปะก๊วยสีทองเข้ม สีสันอบอุ่นแต่สะดุดตา

แสงแดดนอกหน้าต่างที่สาดส่องเข้ามา สะท้อนแสงสีทองเป็นประกาย สดใสอ่อนเยาว์แต่ก็แฝงด้วยความหรูหราทรงพลัง

ตงชิงเอ่ยชมอย่างจริงใจว่า “พระชายารัชทายาทสายตาดีมาก กระโปรงชุดนี้เข้ากับแม่นางหยวนเป่าจริงๆ”

เสวียนจีถูกตงชิงปรนนิบัติในการเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างมึนงง บนเส้นผมที่จัดแต่งทรงเรียบร้อยแล้ว ปักปิ่นปักผมที่ทำจากทองคำแท้เป็นรูปใบแปะก๊วยมีดอกไม้ห้อยลงมาอย่างง่ายๆ