รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1051

ดูเหมือนว่าถ้าเธอไม่ยอมขึ้นรถจะทำให้ท่านรองประธานาธิบดีเสียหน้า แรงกดดันแบบนี้ ทำให้ในที่สุดซูเล่อก้มตัวขึ้นรถของเขาอย่างไม่เต็มใจ

ทันทีที่ประตูรถปิดลง หัวใจของซูเล่อก็สั่นสะท้าน และลมหายใจก็ตึงเครียด ราวกับว่าถูกลักพาตัวขึ้นรถ

ใช่แล้ว เธอถูกลักพาตัว ถูกลักพาตัวโดยอำนาจน่าเกรงขามและสถานะผู้อาวุโสของชายผู้นี้

หากเป็นผู้ชายคนอื่น เธอคงขัดขืนจนถึงที่สุด และหัวเด็ดตีนขาดไม่ยอมขึ้นรถแน่นอน

ชายหนุ่มเข้าไปในรถจากอีกฝั่งหนึ่ง ตอนที่เข้ามานั่ง เอียงใบหน้าคมคายพิจารณาการแสดงออกของหญิงสาว

ปากมุ่ยเล็กๆ นั่นแสดงออกว่าไม่พอใจอยู่บ้าง

บอดี้การ์ดสตาร์ทรถ ซูเล่อมองไฟถนนและเงาต้นไม้นอกหน้าต่าง เธอก็อดไม่ได้ที่จะผ่อนคลาย อันที่จริง เธอไม่ได้รังเกียจที่จะไปบ้านของเขาขนาดนั้น บ้านของเขาทั้งใหญ่โตและสะดวกสบาย

เธอกลัวอะไรน่ะหรือ เธอรู้อยู่แก่ใจแต่พูดออกมาไม่ได้

ยี่สิบนาทีต่อมาก็มาถึงบ้านพักของฮั่วเหยียนเซียว หลังจากที่บอดี้การ์ดส่งพวกเขาแล้วก็ขับรถออกไป พวกเขาไม่ได้กลับไปจริงๆ แต่ไปประจำการณ์

เมื่อซูเล่อเดินเข้าไปในห้องโถง ก็เห็นกระเป๋าเดินทางของเธออยู่ข้างโซฟา เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เธอหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องอยู่ในบ้านของเขาใช่ไหม

ฮั่วเหยียนเซียวพูดกับเธอว่า "เธอชอบห้องเมื่อคืนหรือเปล่า ถ้าชอบก็อยู่ห้องนั้น!"

"อืม! ชอบค่ะ" ซูเล่อพยักหน้า

ฮั่วเหยียนเซียวยกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นไปชั้นบน ซูเล่อตกใจแรีบพูดว่า "อาน้อยคะ ฉันยกเอง"

แต่ชายคนนั้นยกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นชั้นบนอย่างง่ายดาย ซูเล่อก็เดินตามเขาไปจนถึงห้องพักแขก ฮั่วเหยียนเซียววางกระเป๋าเดินทางลงและมองไปรอบ ๆ ห้อง ราวกับดูว่าในห้องขาดอะไรบ้าง

ซูเล่อพูดจากด้านหลัง "อาน้อยคะ ฉันไม่ต้องการอะไรแล้ว ไปพักผ่อนเถอะค่ะ!"