รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1052

แววตาลึกซึ้งของฮั่วเหยียนเซียวจ้องมองเธอ สองมือยันบนโต๊ะเป็นธรรมชาติ โน้มตัวเล็กน้อย แววตาเคร่งขรึมขึ้น

“สาวน้อย ตั้งแต่นี้ไป เธอห้ามเรียกฉันว่าคุณอาน้อยอีก”

ดวงตาของซูเล่อเบิกขึ้นนิดหนึ่ง "งั้นให้เรียกว่าอะไรดีคะ"

"เธออยากจะเรียกอะไรก็ได้ แต่อย่าเรียกว่าคุณอาน้อยอีก ฉันไม่อยากได้ยิน" ฮั่วเหยียนเซียวดันชามบะหมี่ไปตรงหน้าเธอ "เรียกว่าพี่ชายละกัน!"

ซูเล่อสำลักนิดหนึ่ง "ไม่ได้หรอกค่ะ ในใจของฉันป้าจยาเป็นรุ่นเดียวกับแม่ และอาน้อยก็เป็นน้องชายของป้าจยา ดังนั้นฉันควรเรียกคุณว่าอาน้อย ถ้าไม่ได้จริงๆ น้าน้อยก็ได้”

ซูเล่อยืนกรานที่จะเคารพผู้อาวุโส โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ควรสลับระดับชั้นของผู้อาวุโส มิฉะนั้นจะเสียมารยาทอย่างมาก

ฮั่วเหยียนเซียวขมวดคิ้วเรียว เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์นัก "สรุปแล้ว ช่วงที่อยู่บ้านฉัน ต้องเรียกฉันว่าพี่ชายเท่านั้น"

น้ำเสียงเผด็จการ และไม่ยอมให้โต้แย้ง

ที่นี่มีกฎข้อบังคับไม่มากนัก เขาแค่อยากให้เธอเรียกอย่างนี้

ซูเล่อเลิกดื้อรั้น ถึงกับอยากจะหัวเราะในใจ เห็นแก่ที่เขาทำอาหารเย็นให้ ริมฝีปากเหยียดยิ้ม "ตกลงค่ะ ฉันจะเรียกว่าพี่เหยียนเซียว!"

เมื่อเห็นท่าทางเธอเชื่อฟัง คิ้วขมวดของฮั่วเหยียนเซียวก็คลายลงและอารมณ์ดีขึ้น เขาลากเก้าอี้นั่งลงข้างเธอ ซูเล่อรีบยื่นตะเกียบให้เขา

หลังจากซูเล่อกินไปไม่กี่คำ ก็ถามเขาว่า "เมื่อก่อนพี่เคยส่งของขวัญให้ฉัน ทำไมไม่บอกฉันคะ ฉันจะได้ขอบคุณพี่!"

ฮั่วเหยียนเซียวตกใจนิดหนึ่ง ก็รู้ว่าผู้ช่วยของเขาต้องพูดมากไปแน่ๆ

“เธอชอบของขวัญไหมล่ะ” เขาหรี่ตาพลางถาม

"ชอบค่ะ" ซูเล่อพูดจบก็จับสร้อยคอที่ห้อยคอ "ฉันยังใส่อยู่!"

ฮั่วเหยียนเซียวขยับมุมปาก และลักยิ้มข้างหนึ่งก็ปรากฏขึ้น ดูมีเสน่ห์เปี่ยมล้น

ถ้าเขาหัวเราะเต็มที่ ลักยิ้มจะดูดีกว่านี้แน่นอน ซูเล่อคาดหวังว่าเขาจะหัวเราะออกมาดังๆ