รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1054

ฮั่วเหยียนเซียวพูดจบก็คิดจะเดินกลับไป

ซูเล่ออดไม่ได้ที่จะพูดตามหลังเขาอีก "หัวหน้าเฉิงชอบอาน้อยจริงๆ อาน้อยลองยอมรับเธอสิคะ"

ฮั่วเหยียนเซียวชะงัก เอียงศีรษะเล็กน้อย "แล้วเธอล่ะ"

เสียงของซูเล่อแหบแห้ง เธอรีบโพล่งออกไปว่า "ฉันไม่ชอบคนอายุมากกว่า"

เพิ่งหลุดปากออกไป แต่ใจของซูเล่อรีบถอนคำพูด ไม่ๆ เธอไม่ได้ตั้งใจรังเกียจเขา เธอแค่ต้องการใช้ข้ออ้างนี้เพื่อปฏิเสธการสานสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อไปเท่านั้น

ถ้าพ่อแม่รู้ว่าเธอกับเขาข้ามเส้นไปแล้ว ไม่ดุด่าเธอสิแปลก แม้ว่าเธอจะเติบโตในต่างประเทศแต่ในใจเธอก็ยังหัวโบราณอยู่

ชายคนนั้นหันกลับมา ภายใต้แสงไฟ เห็นได้ชัดว่ามีแววหม่นหมองในดวงตา ใบหน้าเคร่งขรึม ท่าทางราวกับว่าความโกรธพร้อมปะทุได้ทุกเมื่อ

"ฉันขอโทษ... ฉันไม่ได้รังเกียจอาน้อย...” ซูเล่อกลืนน้ำลายและรีบขอโทษ

เดิมทีคิดว่าเขาจะมาหาด้วยความโกรธและให้บทเรียนแก่เธอ แต่กลับได้ยินเขาพูดว่า "เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ไปนอนเถอะ!"

เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นไม่แสดงปฏิกิริยาอะไร แต่ฟังออกถึงความเจ็บปวดรวดร้าวในน้ำเสียงของเขา

ซูเล่อจู่ๆ รู้สึกว่าเธอเป็นคนร้าย ใช้คำพูดเป็นอาวุธที่แหลมคมทิ่มแทงเขา เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปหาเขาแทนที่จะกลับห้อง

“เอ่อ ฉันขอโทษจริงๆ อาน้อยอย่าโกรธได้ไหมคะ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันแค่คิดว่าอาน้อยเหมาะกับคนที่ดีกว่านี้ ฉันไม่คู่ควรกับอาน้อยสักนิด ฉันไม่มีคุณสมบัติที่จะได้รับความรักจากอาน้อย..." ซูเล่ออยู่ข้างหลังเขา รีบร้อนอธิบาย รู้สึกเสียใจที่เมื่อกี้พูดออกไปโดยไม่ยั้งคิด

เดิมทีเธออยู่ในสภาพที่ยุ่งเหยิงทั้งกายทั้งใจ และยังไม่มองทาง เมื่อชายคนนั้นหยุดเท้า เธอจึงชนหลังของเขาอย่างจัง

เธอรีบก้าวถอยหลัง ชายคนนั้นหันกลับมา นัยน์ตาจับจ้องที่เธอ

“ฉันไม่ชอบวิธีที่เธอขอโทษ” ชายคนนั้นแสดงท่าทีตรงๆ

ซูเล่อกระพริบตา "แล้วอาน้อยชอบคำขอโทษแบบไหนคะ"