รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1063

“เขาจัดการได้อยู่แล้ว”ฮั่วเหยียนเซียวพูดเบาๆ เห็นได้ชัดว่าเขาอิจฉาเล็กน้อยที่เธอใส่ใจผู้ช่วยของเขามาก

ฝ่ายชายหันมามองเธอจากนั้นแขนยางของเขาก็พาดผ่านหน้าอกเธอไป ซูเล่อตกใจ เมื่อเธอเห็นว่าชายคนนั้นเข็มขัดนิรภัยและรัดให้เธอ เธอก็อุ่นใจขึ้นมาทันที

ความรู้สึกปลอดภัยจากเขาทำให้อุ่นใจ

ซูเล่อเม้มปากมองไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ทันใดนั้นเธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เธอหันไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ “เมื่อกี้ตอนที่ฉันออกมารับโทรศัพท์ คุณอยู่บนรถใช่ไหม”

ฮั่วเหยียนเซียวหรี่ตามองแล้วพยักหน้าเบาๆ โดยไม่ปฎิเสธ

“คุณ…”ซูเล่อรู้สึกอายขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงพฤติกรรมของเธอที่ดึงใบไม้ เขาได้เห็นทั้งหมดเลยหรือเปล่า

ขายหน้ามาก

ซูเล่อโกรธมากจนหันหน้าหนีมองไปทางนอกหน้าต่าง ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่ได้ตั้งใจ

ชายคนนั้นมองเธอเงียบๆ ไปหลายวินาที เมื่อมองไปที่มือของเธอที่อยู่บนเข่า เขาก็เอื้อมมือไปกุมไว้

ซูเล่อตกใจ แล้วดึงมือของเธอออก แต่ฝ่ามือของฝ่ายชายนั้นกุมมือเธอไว้ไม่ใหเหลุดไปได้

หัวใจของซูเล่อเต้นเร็วขึ้น และเธอกล้าที่จะออกห่างมากกว่านี้ มีบอดี้การ์ดสองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า เธอจึงต้องรักษาหน้าของเขาไว้ในฐานะรองประธานาธิบดี

ดังนั้นเธอจึงถูกฝ่ายชายกุมไว้ ความร้อนจากฝ่ามือของเขากดลงบนหลังมือของเธอ และมันยังแผ่ไปถึงก้นบึ้งของหัวใจของเธอด้วย

ความรู้สึกเหมือนซ้อนอยู่หลังคนอื่น แอบซ่อนความรู้สึกที่หลงใหลไว้

ถ้าเขาไม่ใช่รองประธานาธิบดี ถ้าเขาเป็นแค่นักธุรกิจหรืออาชีพใดก็ตามจะทำอะไรก็ไม่ต้องคำนึงถึงสายตาคนนอก

แต่ผู้ชายคนนี้มีเกียรติมาก รอยเปื้อนเล็กน้อยใดๆ จะถูกขยายให้ใหญ่ขึ้นถึงขีดสุดแม้ว่ารอยเปื้อนนั้นจะไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดก็ตาม เธอเป็นลูกเลี้ยงที่ฮั่วจยาเลี้ยงดูมา เป็นความสัมพันธ์ที่ต้องห้ามถ้าคนที่มีใจให้ต้องการใช้เรื่องศีลธรรมนี้โจมตีเขานั่นจะลบล้างความดีที่เขาเคยทำในการเมือง

ซูเล่อลงรถอย่างหมดหนทาง มองดูรถของบอดี้การ์ดของเขาขับออกจากประตูเหล็กอย่างช่วยไม่ได้เธอยืนอยู่ในสวนที่ว่างเปล่าด้วยความงุนงง

ฮั่วเหยียนเซียวก้าวเข้าไปหลายก้าวแล้วคิดได้ว่าเธอไม่ได้ตามมา เขาอดไม่ได้ที่จะหันมามองเธอแล้วหันกลับมาเขายื่นแขนที่ยาวออกแล้วจับมือของเธอพาเดินไปทางห้องโถง

ซูเล่อไม่รู้ว่าคลื่นแห่งความคับข้องใจพลุ่งพล่านออกมาจากไหน เธอคัดจมูกแล้วผละออกเล็กน้อย “คุณไม่ให้เกียรติฉัน”

ฮั่วเหยียนเซียวหันมามองเธอ “ให้เกียรติอะไร”

“คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง คุณชอบฉัน ฉันก็ต้องชอบคุณ คุณมั่นใจตัวเองขนาดนี้เลยหรือ”ซูเล่อเงยหน้าขึ้น ภายในใจมีอารมณ์ที่พลุ่งพล่านและดวงตาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

ริมฝีปากของฮั่วเหยียนเซียวขยับ ดวงตาของเขายังคงอ่อนโยน แววตาของเขาลึกและมืดมนราวกับถูกปกคุลมไปด้วยฝุ่นควัน

ซูเล่อหายใจไม่ออกเล็กน้อย มันยากที่จะเพิกเฉยต่ออารมณ์ในดวงตาเขา เธอก้มหน้าลง “พวกเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมเถอะ! ไม่ว่ายังไงฉันก็จะเรียกคุณว่าอาน้อย คุณเป็นรองประธานาธิบดีที่สูงส่ง ฉันเป็นแค่คนธรรมดา ความสัมพันธ์พวกเรา…พัฒนาไม่ได้”