รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1093

ซูเล่อมองของขวัญมากมายบนโต๊ะ เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มแกะกล่องไหนก่อนดี ในตอนนั้นเองเธอก็ไม่ยินเสียงฝีเท้าก้าวลงมาจากบันได เธอเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นว่าเป็นฮั่วเหยียนเซียวที่สวมชุดลำลองกำลังเดินลงมา เสื้อเสวตเตอร์สีเข้มและกางเกงสีอ่อน ทำให้เขาดูอบอุ่นแต่ก็แข็งแกร่งในเวลาเดียวกัน

ซูเล่อรอให้เขามาใกล้ๆ ก่อนจะพูดขึ้น “ทำไมอาเตรียมของขวัญไว้เยอะขนาดนี้ แค่ของอากล่องเดียวก็พอแล้ว！”

ฮั่วเหยียนเซียวหยิบของขวัญกล่องหนึ่งมาให้เธอ “แกะดูสิว่าคืออะไร”

ซูเล่อมองกล่องของขวัญสีชมพูฟ้า เธอแอบใจสั่นไม่น้อย ดูแล้วผู้ชายคนนี้จะรู้จักผู้เธอดีจริงๆ ขนาดสีของกล่องยังเป็นสีที่เธอชอบเลย

หลังจากซูเล่อแกะกล่องออก ถึงแม้ด้านในจะไม่มีโลโก้อะไร แต่ก็มองออกว่าเป็นงานแฮนด์เมดที่ทำขึ้นอย่างประณีต

“สวยมาก ฉันชอบมากๆ เลย” ซูเล่อหยิบมันขึ้นมาดู

ชายหนุ่มหยิบกล่องแหวนเพชรจากในกระเป๋าเสื้อออกมา “เปิดนี่สิ”

ซูเล่อเมื่อเห็นกล่องใบนั้น ลมหายใจก็รู้สึกติดขัดทันที นี่เขาให้แหวนเพชรเธอเหรอ

ชายหนุ่มนำลก่องใบนั้นวางไว้บนมือเธอ ซูเล่อเม้มปากก่อนจะเปิดมันออกอย่างเบามือ เธอเห็นว่าด้านในมีเพียงแหวนเพชรวงหนึ่งที่ถูกออกแบบมาอย่างสวยงาม ผสมผสานกลิ่นอายความวินเทจและแฟชั่นสมัยนิยมเข้าด้วยกัน เพชรเม็ดงามบนแหวนส่องแสงประกายวิบวับ

ซูเล่อยังคงอึ้งกับสิ่งที่เห็น ชายหนุ่มจึงหยิบแหวนออกมาและสวมมันไว้บนนิ้วกลางของเธอ ขนาดนิ้วเข้ากับแหวนได้อย่างพอดิบพอดี ซูเล่อกระพริบตาปริบๆ ทำไมเขารู้ขนาดของนิ้วเธอได้ล่ะ

แต่ในตอนนั้น ชายหนุ่มก็หยิบแหวนอีกวงออกมาจากกระเป๋าเสื้อเพื่อสวมให้นิ้วกลางข้างซ้ายของตัวเอง แหวนสองวงนี้นอกจากขนาดของมันก็ไม่มีอะไรที่ต่างกันเลย

นี่เป็นแหวนคู่

ซูเล่อหน้าเห่อร้อนไปสักพัก นี่เธอใส่แหวนคู่กับเขางั้นเหรอ

“นี่เป็นแหวนที่อาเลือกเองเหรอ” ซูเล่อถามอย่างเขินอาย

“อืม!” ชายหนุ่มพยักหน้า นี่เป็นของขวัญที่สำคัญที่สุดในคืนนี้ แหวนวงนี้ก็เหมือนกับสัญญาที่ยึดพวกเขาสองคนเอาไว้ไม่ให้จากกัน

ซูเล่อเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร เธอส่ายหน้าไปมา “ไม่หนาว มีแอร์”

ฮั่วเหยียนเซียวกลั้วหัวเราะ “แอร์มันอุ่นเท่าฉันเหรอ”

ซูเล่อคิดในใจ แต่แอร์มันปลอดภัยกว่าหนิ! เขาน่ะตัวอันตราย

“คุณอา ครั้งก่อนที่คุณอาไม่สบายเป็นเพราะอาบน้ำเย็นใช่ไหม เพื่อเป็นการคำนึงถึงความปลอดภัยของอาฉันคิดว่าพวกเราไม่ควรนอนด้วยกันจะดีต่อคุณอามากกว่า” ซูเล่อไม่ได้โง่ เพิ่งผ่านวันเกิดปีที่ยี่สิบสี่มาหยกๆ อายุขนาดนี้ไม่ได้ไร้เดียงสาแล้วเถอะ

ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วเหยียนเซียวร้อนขึ้น “เธอนี่คิดแทนฉันได้ดีจริงๆ ช่างจิตใจดีอะไรขนาดนั้น ทำไมไม่คิดวิธีช่วยฉันบ้างล่ะ”

ซูเล่อทำตัวไม่ถูก เธอไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป เธอรีบจับลูกบิดประตูและเปิดเข้าห้องไป เธอแง้มประตูโผล่หน้าออกมาแค่ครึ่งเดียวมองชายหนุ่ม “ฉันชช่วยอะไรไม่ได้หรอก ฝันดี”

ชายหนุ่มมองเธออย่างผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้ตื้ออะไรมาก “ฝันดี”