รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1096

ซูเล่อมองชายหนุ่มที่กำลังมองเธอคุกคามอย่างเห็นได้ชัด แต่สายตาของเขากลับซ่อนความตื่นเต้นและความคาดหวัง

เขาไม่ได้หวังให้เธอลืมจริงๆ หรอกใช่ไหม! เพื่อจะได้หาเหตุผลให้ตัวเองสามารถกวนเธอใช่ไหม

จู่ๆ ซูเล่อก็นึกถึงภาพที่เขาซิทอัพเมื่อครู่ เธอหน้าแดงแจ๋หัวใจเต้นรัว ราวกับว่าหลังจากที่เธอได้อยู่กับเขา ก็ทำให้เธอเริ่มมีความคิดสกปรก

เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จ ซูเล่อก็ได้รับโทรศัพท์จากผู้เป็นแม่เร่งให้เธอกลับบ้าน ซูเล่อคิดในใจว่าพ่อกับแม่คงเกรงใจที่จะให้เธออยู่บ้านฮั่วเหยียนเซียวต่อแล้ว!

ซูเล่อไม่เคยคิดมาก่อนว่าถ้าวันหนึ่งพ่อกับแม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับฮั่วเหยียนเซียวเข้า จะตกใจแค่ไหน

ซูเล่อเก็บของขวัญที่ได้รับจากเมื่อวานเข้ากระเป๋า เมื่อเธอหันไปดูเวลาก็ต้องถอนหายใจออกมา ทำไมเวลาของวันนี้มันผ่านไปเร็วจัง ตอนนี้ก็ปาไปสิบเอ็ดโมงแล้ว ช้าลงหน่อยไม่ได้เหรอ ให้เขาได้อยู่กับฮั่วเหยียนเซียวต่ออีกสักหน่อย ซูเล่อมองสาวใช้ที่กำลังยกถาดน้ำชามาเสิร์ฟ เธอจึงบอกไปว่า “เดี๋ยวฉันทำเองก็ได้!”

สาวใช้ส่งถาดนั้นให้เธอยิ้มๆ ซูเล่อรับมาและเดินไปทางห้องหนังสือ

เธอเคาะประตูก่อนที่เสียชายหนุ่มด้านในจะตอบกลับมา “เข้ามา”

เมื่อซูเล่อผลักประตูเข้าไป ก็เห็นฮั่วเหยียนเซียวกำลังอ่านเอกสารอยู่ เขาเงยหน้ามองเธอที่เดินเข้ามาก่อนจะยกยิ้ม ซูเล่อนำถ้วยชามาวางตรงหน้าเขา “ดื่มสักหน่อยนะ! ”

ฮั่วเหยียนเซียววางเอกสารลงก่อนจะยกน้ำชาขึ้นมาดื่ม เขาอ้าแขนออกให้ซูเล่อมานั่งที่ตักเขา และถือเป็นการดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ใบหน้าเล็กซุกอยู่ที่แขนแกร่ง เธอดื่มด่ำกับความรู้สึกนี้เงียบๆ

“ไม่อยากไปจากฉันเหรอ” ชายหนุ่มสะกิดแขนเธอเบาๆ สายตาสะท้อนรอยยิ้มร้ายกาจ

ซูเล่อไม่เขินอายที่จะพยักหน้า “อืม!”

“ตอนไหนที่อยากเจอฉันก็ทักมาบอกนะ ฉันไปหาเธอได้ตลอด” ชายหนุ่มพูดปลอบ

ซูเล่อลุกขึ้นเพื่อไม่ให้รบกวนการทำงานของเขา “อาทำงานก่อนเถอะ ตอนบ่ายให้ผู้ช่วยถันหยางไปส่งฉันก็ได้”

“ฉันจะไปส่งเธอเอง” ฮั่วเหยียนเซียวอยากส่งเธอกลับบ้านด้วยตัวเอง

ซูเล่อกลั้วหัวเราะ “งั้นยิ่งไม่ต้องกังวลเลย พ่อแม่ฉันกลัวว่าฉันอยู่ที่นี่จะเป็นการรบกวนอา!”

ฮั่วเหยียนเซียวอมยิ้ม รบกวนอะไรกัน ก็แค่เธอทำให้เขาต้องอาบน้ำเย็นบ่อยขึ้น ดังนั้น จากที่ไม่ได้เป็นหวัดมาหลายปีก็ต้องกลับมาเป็นเพราะเธอ

เมื่อทางข้าวเที่ยงเสร็จ ถันหยางก็มาถึงพอดี ซูเล่ออาลัยอาวรณ์ที่จะจากไป แต่ก็ต้องรีบกลับ จนในเวลาบ่ายโมงครึ่ง เธอก็ขึ้นมานั่งบนรถของถันหยาง

ฮั่วเหยียนเซียวเดินมาส่งเธอขึ้นรถด้วยตัวเอง เมื่อมีถันหยางอยู่ด้วยเขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงกำชับเธอเอาไว้ว่า “ดูแลตัวเองดีๆ นะ”

“อาก็เหมือนกัน” ซูเล่อพูดกับเขาอย่างจริงใจ

ฮั่วเหยียนเซียวเมื่อเธอเข้าไปนั่งในรถแล้วก็ทำการปิดประตูรถแทนเธอ หลังจากที่ถันหยางสตาร์ทรถ เขาก็ไม่ได้ขับออกไปทันที เพราะเขากลัวว่านายของเขามีอะไรที่ยังไม่ได้พูด

เขาหันมามอง ก็ต้องพบว่านายของเขาไม่มีอะไรจะพูดแล้วจริงๆ พวกเขาสบตากันนิ่งๆ ไร้คำพูดใดๆ