รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1107

สวี่อ้ายหัวมองเธอด้วยสายตาประหลาดใจ "ลูกมีคนที่ชอบแล้วเหรอ เป็นใครเหรอ พ่อกับแม่เคยเห็นเขามาก่อนหรือยัง"

พ่อซูก็มองด้วยความอยากรู้อยากเห็น ซูเล่อพยักหน้าอย่างอายๆ "อืม หนูมีคนที่ชอบแล้วค่ะ"

สวี่อ้ายหัวก็พอจะเข้าใจพฤติกรรมของลูกสาวในร้านอาหารแล้ว จึงพูดด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงๆ "มีคนที่ชอบแล้วก็ไม่พูดให้เร็วกว่านี้ รีบบอกแม่มาว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ฐานะทางครอบครัวเป็นอย่างไร หน้าตาหล่อไหม"

ซูเล่อเม้มริมฝีปากแดงอยู่พักหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะตอบแม่อย่างไร แต่กลับตอบอย่างมั่นใจว่า "เขาเก่งมาก ลูกสาวของแม่ไม่คู่ควรกับเขาเลย"

"งั้นก็รีบบอกมาว่าเขาทำงานอะไร" สวี่อ้ายหัวแทบรอฟังคำตอบไม่ไหว

ซูเล่อได้แต่ส่ายหัว "หนูจะบอกในภายหลังนะคะ เพราะพวกเราเพิ่งจะเริ่มคุยกันค่ะ"

"ก็ได้ๆ ขอแค่เป็นคนดีก็พอ อย่าหาคนที่ไม่ชอบธรรมมาให้พ่อแม่ปวดหัว"

สิ่งแรกที่ซูเล่อทำหลังกลับถึงบ้านในตอนกลางคืนก็คือส่งข้อความถึงฮั่วเหยียนเซียว

"ทำอะไรอยู่คะ"

ตอนแรกก็ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะตอบเร็ว แต่ใครจะคิดว่าเขาจะตอบกลับภายในไม่กี่วินาที ซึ่งทำให้หัวใจของซูเล่อเต้นรัวๆ ในทันที

"เพิ่งกลับถึงบ้านครับ แล้วคุณล่ะ"

"ฉันก็เพิ่งกลับถึงบ้านเหมือนกันค่ะ วันนี้ฉันไปนัดบอดมาด้วยค่ะ" ซูเล่อนอนอยู่บนเตียง รอคอยปฏิกิริยาของใครบางคน

ใครจะคิดว่าอีกฝ่ายจะโทรมาทันที ซูเล่อตกใจมาก กดรับสายแล้วเอาแนบกับหูอยู่ เขายิงคำถามมาด้วยเสียงทุ้มต่ำทันที "แล้วหลังจากนั้นล่ะ"

"หลังจากนั้นฉันก็ทำให้พ่อแม่อีกฝ่ายโกรธจนหน้าดำคร่ำเครียด แถมพ่อแม่ยังด่าฉันอีกด้วย" ซูเล่อตอบเขาด้วยเสียงกระซิบ

เสียงหัวเราะที่พอใจมากดังมาจากปลายสาย "งั้นคุณก็ปลอบใจพวกเขาหน่อยนะ"

"ฉันปลอบใจแล้ว ฉันบอกว่าฉันมีคนที่ชอบแล้ว" ซูเล่อพูดด้วยความเขินอาย "แต่ฉันไม่กล้าบอกพวกเขาว่าเป็นคุณ"

"เด็กโง่ ถ้าอย่างงั้นคุณอยากรีบแต่งงานกับผมไหม"ทันใดนั้นเขาก็ถามเสียงแหบแห้ง

ซูเล่อกะพริบตากลมโต คำตอบมี แต่ไม่กล้าตอบเขาทันที จึงแสร้งทำเป็นถามกลับอย่างผ่อนคลายว่า "แล้วคุณอยากจะรีบแต่งงานกับฉันไหม"

ซูเล่อมีนิสัยชอบฟังนิทานก่อนนอน ถ้าผู้ชายที่เล่านิทานคือฮั่วเหยียนเซียว เธอก็จะกลายเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกอย่างแน่นอน

"ถ้าอย่างงั้นคุณกล่อมฉันนอนด้วยการเล่านิทานได้ไหม ตอนนี้ฉันนอนไม่หลับเลยค่ะ" ซูเล่อทำเสียงออดอ้อนเหมือนเด็ก

สรุปก็คือเธออยากฟังเสียงเขาก่อนนอน

"แล้วอยากฟังผมเล่าเรื่องอะไร" เสียงของเขามีนเลศนัยเหมือนขนนกที่พัดมาสะกิดที่หัวใจของซูเล่อ

"อะไรก็ได้ ขอแค่คุณยอมเล่าฉันชอบฟังหมดเลย ไม่งั้นคุณก็ร้องเพลงกล่อมเด็กให้ฉันฟังก็ได้ แหะแหะ" ความต้องการของซูเล่อคือมีมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

ผู้ชายที่อยู่ปลายสายเงียบไปหลายวินาที ก่อนจะตอบเธออย่างจริงจังว่า "โอเค ผมจะร้องเพลงกล่อมเด็กให้คุณฟัง"

เดิมทีซูเล่อแค่ล้อเล่น แต่ตอนนี้เธอเอามือปิดปากด้วยความตกใจ แล้วพูดว่า "จริงเหรอ คุณจะร้องเพลงจริงๆ เหรอ"

"ตอนเด็กๆ ไม่ใช่ว่าไม่เคยร้องเพลงให้คุณฟังสักหน่อย" เขาด้วยความรักใคร่และโปรดปราน