รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1146

บ้านตระกูลอัน

วันนี้อันจงหยางและหลี่เซี่ยนอยู่ที่บ้าน กำลังทำอาหารอร่อยๆ ให้ลูกสาวและลูกเขย แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่แต่งงานกัน แต่งานแต่งงานก็จะจัดขึ้นหลังปีใหม่ สิ่งที่มีความสุขที่สุดในตอนนี้คือลูกสาวกำลังตั้งท้องเบเบี๋

อันฉีอยากที่จะหยิบอัลบั้มรูปของเนี่ยเหยียนเฟิงให้ดู แต่ทันทีที่เธอถือมันในมือ หลี่เซี่ยนก็รีบวิ่งเข้ามา “นี่! วางมันลงเลยนะ ของหนักขนาดนั้นคุณจะถือได้ยังไง มาเดี๋ยวผมถือให้”

“แม่ คุณพูดเวอร์ไปแล้ว! ก็แค่อัลบั้มรูปเอง!” อันฉีส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่ได้อ่อนแอ เธอแค่กำลังท้อง! เธอยังมีความรู้สึกเหมือนเดิม!

นอกเหนือจากการดูแลชีวิตคู่สามีภรรยา แน่นอนว่าอันฉีคือผู้ที่มีความคิดเห็นมากที่สุด และเดิมทีอยากจะใช้ชีวิตที่มีแค่สองคน

อันจงหยางที่กำลังดื่มชาก็หัวเราะเช่นกัน “แม่ของลูกกังวลมาก ตอนกลางคืนก็ไม่ยอมนอน! สองวันมานี้เธอนอนหลับไม่สนิท”

“งั้นเธอก็ไม่อยากจะมีหลานให้เร็วๆ น่ะสิ!” หลี่เซียนรู้สึกสงสารลูกสาวของเธอ เด็กน้อยที่เติบโตมากับมือของเธอ บัดนี้มีความลำบากในการคลอดลูก ผู้ที่กลัวเข็มเจาะเลือด ถึงตอนนั้นแล้วจะแบกรับความเจ็บปวดจากการคลอดลูกได้อย่างไร?

เนี่ยเหยียนเฟิงเห็นอยู่ในสายตา และรู้ว่าจะปฏิบัติต่อภรรยาอย่างไรในอนาคต เขาลุกขึ้นและหยิบอัลบั้มรูปมาจากอันฉี “จากนี้ไป ให้ฉันช่วยถือของหนักนะ”

อันฉีพึมพำ ยิ้มและจับไหล่ของเขา “คุณนี่วุ่นวายจริงๆ เลย!”

เนี่ยเหยียนเฟิงยื่นแขนออกไปจับเธอมานั่งบนโซฟา จากนั้นเริ่มดูอัลบั้มรูป ขณะที่อันจงหยางออกไปคุยโทรศัพท์ หลี่เซี่ยนก็กำลังวุ่นๆ อยู่ในครัว

หิมะโปรยปรายนอกหน้าต่างทั้งคืน โลกเป็นสีขาวโพลน แต่ภายในหน้าต่างกลับเป็นฉากที่อบอุ่น เต็มไปด้วยความสุข

“อ๊ะ! แม่ ทำไมมีรูปฉันใส่ผ้าอ้อมด้วยละ!” อันฉีตะโกนไปที่ห้องครัวด้วยความเขินอาย

หลังจากพูดจบ เธอก็ยื่นมือไปปิดรูปถ่าย แล้วหันไปจ้องใครบางคน “อย่าดูนะ”

เนี่ยเหยียนเฟิงกลั้นยิ้มและปล่อยให้เธอปิด! จากนั้นเปิดไปอีกหน้าก็เห็นอันฉีหน้าตาวัยสามขวบ เป็นสาวสวยสวมชุดเจ้าหญิงที่น่ารัก

เนี่ยเหยียนเฟิงเห็นแล้วจู่ๆ ก็มีความคาดหวังขึ้นมา เขาอยากได้ลูกสาวที่สวยและน่ารักเหมือนอันฉี

เขาจะปกป้องและรักเธอให้ดีที่สุด

เมื่อมองดูตัวเองตอนอายุสี่ห้าขวบ ด้วยสีหน้าของเจ้าแห่งวงการตัวน้อย และรูปถ่ายแบบนี้ฮั่วเหยียนเซียวยังคงเก็บไว้

“รูปอะไรไม่น่าเก็บเลย เก็บรูปที่ฉันน่าเกลียดขนาดนี้ไว้เลยเหรอ” ซูเล่ออดไม่ได้ที่จะพึมพำ

เธอนั่งลงและพลิกดูสมุดบันทึกดูก็พบว่าไม่ใช่สมุดบันทึกอะไรเลย แต่มีตัวหนังสือที่เขียนเบี้ยวๆ เหมือนเด็กวัยสามขวบเป็นคนเขียน

ในหัวของซูเล่อส่งเสียงบ่นพึมพำ เด็กสามขวบ? เธอเขียนมันเหรอ? ตอนเด็กเธอเคยฝึกคัดลายมือที่บ้านตระกูลฮั่วงั้นเหรอ?

อย่างที่คิดไว้ เธอเปิดไปที่หน้าหนึ่ง เธอเขียนชื่อของเธออย่างบิดเบี้ยวว่าซูเล่อ

ซูเล่ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกลุกลี้ลุกลน ดูเหมือนว่าตอนเด็กเขาจะสอนเธอเขียนมัน! ซูเล่อมองไปที่คำเหล่านั้น จู่ๆ รู้สึกซึ้งใจขึ้นทันที

ถ้าชอบใครสักคนก็จะทิ้งร่องรอยของช่วงเวลานั้นเอาไว้ ซูเล่อจับคางและคิดว่าความรักของฮั่วเหยียนเซียวนั้นซ่อนไว้ลึกจริงๆ เธอไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย