รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1147

แต่เห็นได้ชัดว่าครั้งนั้นที่เธอสอบตก วันนั้นเธอกลับบ้านท่ามกลางสายฝน แต่เขากลับดุเธออย่างรุนแรงและสอนเธอตลอดทางกลับบ้าน

ซูเล่อหงุดหงิดและอับอายตัวเอง เขาเห็นมันทั้งหมด แต่กลับดูเหมือนว่าเขาจะทำได้ดีมาตลอด ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกว่าเป็นนักเรียนตัวท็อปกับนักเรียนตัวบ๊วย

ซูเล่อวางสมุดบันทึกกลับเข้าไปและแนบรูปกลับเข้าไป เธอจะแสร้งทำเป็นไม่เห็นความรักครั้งนี้! แต่จะจดจำไว้

ซูเล่อส่งข้อความหาฮั่วเหยียนเซียว ถามเขาว่าครั้งล่าสุดแมวอยู่ที่ไหน? สามารถเอามันกลับมาให้เธอเลี้ยงได้ไหม

ฮั่วเหยียนเซียวตอบเธอกลับมา “ตกลง”

ตอนเย็นห้าโมงครึ่ง

ซูเล่อได้ยินเสียงรถมาจอดที่ลาน เธอก็อดไม่ได้ที่จะวิ่งออกไปทักทายเขา เมื่อเห็นฮั่วเหยียนเซียว ก้าวลงจากรถ เธอแทบรอไม่ไหวที่จะโผเข้าไปกอดเขา

ฮั่วเหยียนเซียวโอบกอดเธอด้วยแขนยาวของเขา และจูบที่ผมของเธอ

ถันหยางเปิดท้ายรถ สิ่งที่ถือออกมานั่นไม่ใช่ลูกแมวตัวนั้นงั้นหรอ?

“ท่านได้ฝากเลี้ยงจากข้างนอกน่ะครับ และตอนนี้ให้คุณผู้หญิงซูดูแล ซื้ออาหารแมวและทรายแมวกลับมาให้แล้วครับ”

ซูเล่ออุ้มแมวน้อยน่ารักขึ้นมาจากกระเป๋าแมวและลูกแมวก็ร้องเหมียวๆ อย่างอ่อนแรงในอ้อมกอดของเธอ ซูเล่อลูบมัน หัวใจของเธอก็อ่อนโยนตามไปด้วย

"น่ารักจัง เรามาเลี้ยงมันด้วยกันเถอะ!"

ฮั่วเหยียนเซียวพยักหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ได้ มาเลี้ยงด้วยกันนะ”

จากนั้นเขาเสริมขึ้นมา “เลี้ยงแมวกับเธอพร้อมกันเลย”

ใบหน้าสวยของซูเล่อร้อนระอุขึ้นมา โชคดีที่ถันหยางและบอดี้การ์ดไม่ได้อยู่ในลาน ซูเล่อจึงพูดอย่างอบอุ่น “"งั้นฉันเลี้ยงแมว แล้วพี่ก็เลี้ยงฉัน”

“ตกลง” ฮั่วเหยียนเซียวกอดเธอ และเธอก็อุ้มแมวเดินไปที่ห้องโถง

เมื่อเห็นคนสองคนลงมาจากชั้นสอง ซูเล่อก็เม้มปากยิ้ม ขณะที่ฮั่วเหยียนเซียวก้าวลงบันได เจ้าตัวเล็กๆ ในอ้อมแขนของซูเล่อก็กระโดดออกจากแขนของเธอและวิ่งตรงไปหาฮั่วเหยียนเซียว ฮั่วเหยียนเซียวหยุดเดิน มันไปเดินตามขากางเกงของเขา พยายามคลานเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

ฮั่วเหยียนเซียวยิ้มและย่อตัวลงอุ้มเจ้าตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน ซูเล่อเห็นฉากนี้และหัวใจของหญิงสาวก็ระเบิดทันที ภาพของชายที่อุ้มแมวนั้นเตะตาจริงๆ ถึงจะต่างจากภาพลักษณ์อย่างมากแต่ก็น่าเอ็นดู

ผู้ชายคนนี้เต็มไปด้วยออร่าของราชาที่กำลังอุ้มแมวน้อยไว้ในอ้อมแขน แสดงให้เห็นถึงด้านที่อ่อนโยนของชายที่แข็งกร้าว ทำให้เด็กสาวมองและอยากที่จะเป็นแมวของเขา!

ซูเล่ออดไม่ได้ที่จะนึกถึงแมวในอ้อมแขนของเขาที่เธอเคยจินตนาการไว้ ตอนนี้ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะเป็นแค่ความฝัน แล้วหากมันเป็นจริงล่ะ?

ชายผู้นั้นอุ้มแมวและไปนั่งที่โซฟา ร่างสูงดูเกียจคร้านเล็กน้อย เขาลูบขนแมวด้วยฝ่ามือใหญ่ มองหญิงสาวข้างกาย “พรุ่งนี้พ่อแม่เธอจะย้ายไปบ้านใหม่แล้ว”

“อ่า? พ่อแม่ของฉันซื้อบ้านเหรอ?” ซูเล่อแปลกใจมาก ทำไมพ่อแม่ไม่บอกเธอ

“คุณผู้หญิงซู บ้านใหม่ที่พ่อแม่ของคุณจะย้ายไปอยู่นั้น ท่านเป็นคนจัดการครับ พวกเขาไม่ได้ซื้อ” ถันหยางอธิบายที่ด้านข้าง