รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1147

แต่เห็นได้ชัดว่าครั้งนั้นที่เธอสอบตก วันนั้นเธอกลับบ้านท่ามกลางสายฝน แต่เขากลับดุเธออย่างรุนแรงและสอนเธอตลอดทางกลับบ้าน

ซูเล่อหงุดหงิดและอับอายตัวเอง เขาเห็นมันทั้งหมด แต่กลับดูเหมือนว่าเขาจะทำได้ดีมาตลอด ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกว่าเป็นนักเรียนตัวท็อปกับนักเรียนตัวบ๊วย

ซูเล่อวางสมุดบันทึกกลับเข้าไปและแนบรูปกลับเข้าไป เธอจะแสร้งทำเป็นไม่เห็นความรักครั้งนี้! แต่จะจดจำไว้

ซูเล่อส่งข้อความหาฮั่วเหยียนเซียว ถามเขาว่าครั้งล่าสุดแมวอยู่ที่ไหน? สามารถเอามันกลับมาให้เธอเลี้ยงได้ไหม

ฮั่วเหยียนเซียวตอบเธอกลับมา “ตกลง”

ตอนเย็นห้าโมงครึ่ง

ซูเล่อได้ยินเสียงรถมาจอดที่ลาน เธอก็อดไม่ได้ที่จะวิ่งออกไปทักทายเขา เมื่อเห็นฮั่วเหยียนเซียว ก้าวลงจากรถ เธอแทบรอไม่ไหวที่จะโผเข้าไปกอดเขา

ฮั่วเหยียนเซียวโอบกอดเธอด้วยแขนยาวของเขา และจูบที่ผมของเธอ

ถันหยางเปิดท้ายรถ สิ่งที่ถือออกมานั่นไม่ใช่ลูกแมวตัวนั้นงั้นหรอ?

“ท่านได้ฝากเลี้ยงจากข้างนอกน่ะครับ และตอนนี้ให้คุณผู้หญิงซูดูแล ซื้ออาหารแมวและทรายแมวกลับมาให้แล้วครับ”

ซูเล่ออุ้มแมวน้อยน่ารักขึ้นมาจากกระเป๋าแมวและลูกแมวก็ร้องเหมียวๆ อย่างอ่อนแรงในอ้อมกอดของเธอ ซูเล่อลูบมัน หัวใจของเธอก็อ่อนโยนตามไปด้วย

"น่ารักจัง เรามาเลี้ยงมันด้วยกันเถอะ!"

ฮั่วเหยียนเซียวพยักหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ได้ มาเลี้ยงด้วยกันนะ”

จากนั้นเขาเสริมขึ้นมา “เลี้ยงแมวกับเธอพร้อมกันเลย”

ใบหน้าสวยของซูเล่อร้อนระอุขึ้นมา โชคดีที่ถันหยางและบอดี้การ์ดไม่ได้อยู่ในลาน ซูเล่อจึงพูดอย่างอบอุ่น “"งั้นฉันเลี้ยงแมว แล้วพี่ก็เลี้ยงฉัน”

“ตกลง” ฮั่วเหยียนเซียวกอดเธอ และเธอก็อุ้มแมวเดินไปที่ห้องโถง