รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1163

"ท่าน รบกวนเซ็นชื่อให้หน่อย ผมจะไปต่างประเทศ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากท่าน" ถันหยางยื่นใบคำร้องให้เจ้านาย

ฮั่วเหยียนเซียวหยิบปากกาและเซ็นชื่อให้เขาด้วยความไม่พอใจ "ครั้งหน้าอย่าลืมเคาะประตู"

ถันหยางแอบขำในใจ เขาไม่เคยคิดว่าเจ้านายที่ปกติแล้วเคร่งขรึมมาก ก็หลีกหนีความรักอันแสนหวานนี้ไม่ได้ และคิดว่าเจ้านายที่เป็นหมาป่าตัวร้ายจะเขมือบกระต่ายน้อยสีขาว อย่างซูเล่อเข้าสักวัน

"ท่าน ผมหวังว่าผมจะได้รับคำเชิญจากท่านและคุณซูตอนกลับมา" ถันหยางยิ้มและพูดเอาใจ

"เดินทางปลอดภัย" ฮั่วเหยียนเซียวกล่าวกับผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างเป็นห่วง

"ครับ ตัวตนของผมถูกเก็บเป็นความลับตลอดการเดินทาง" ถันหยางกล่าว จากนั้นหยิบใบคำร้องและจากไปเพื่อลาเที่ยวพักผ่อน

หลังจากนั้นไม่นาน ฮั่วจยาและสามีก็มาถึง เมื่อฮั่วจยาเห็นว่าสีหน้าอาการของน้องชายดีขึ้น ภูเขาที่อยู่ในอกของเธอก็ถูกยกออกมาในที่สุด

ซูเล่อคุยกับฮั่วจยาสักพักใหญ่ สิ่งเดียวที่ฮั่วจยารู้สึกผิดต่อเธอคือไม่สามารถจัดงานแต่งงานให้พวกเขาได้ทันที และต้องรอจนกว่าการเลือกตั้งครั้งใหญ่ของฮั่วเหยียนเซียวจะจบลง

มันไม่สำคัญสำหรับซูเล่อ ขอแค่เธอได้อยู่กับเขา งานแต่งงานจะจัดขึ้นเมื่อไหร่มันก็ไม่ต่างกัน

ในตอนบ่าย ผู้ชายบางคนไม่อยากนอนโรงพยาบาลอีกต่อไป เขาอยากกลับบ้าน

แม้ว่าเหล่าเซี่ยวจะเคยรั้งเขา แต่ก็ไปสามารถรั้งเขาที่มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะกลับบ้านได้ และสถานะของเขาในฐานะรองประธานาธิบดีก็มีสิทธิที่จะตัดสินใจ ดังนั้นเหล่าเซี่ยวทำได้เพียงตัดปัญหาทั้งหมดและทำเรื่องออกโรงพยาบาลให้เขา

เหล่าเซี่ยวคือคนที่เคยผ่านอะไรมามากและเขาก็เป็นผู้ชายด้วย เขารู้ดีว่าท่านรีบกลับบ้านไปเพื่ออะไร

พอซูเล่อได้ยินว่าเขากำลังจะออกจากโรงพยาบาล จึงเก็บข้าวของและกลับบ้านพร้อมกับเขา ในโรงพยาบาล ชายคนนั้นสวมเสื้อสเวตเตอร์สีเข้มตัวหลวมและเสื้อคลุมสีน้ำตาลอ่อน ภาพลักษณ์ของพ่อบ้านที่มีจิตใจอบอุ่น

พยาบาลสองคนที่มาทำความสะอาดหน้าแดงและหัวใจเต้นแรง จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปชั่วขณะ จนทำอะไรไม่ถูก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน