รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 215

“เมื่อคืนประธานสียังอยู่กับฉันที่นี่! ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขาทุกคืนก็มีแต่ฉันนี่แหละ ไม่ต้องกังวลไป!” ซ่งซานอดไม่ได้ที่พูดปด เธอพยายามสร้างภาพความรักระหว่างเธอและสีจิ่วเฉิน

ซูเหมยเชื่อคำพูดของเธอโดยไม่สงสัย เธอเชื่อว่าซ่งซานคือแฟนสาวของสีจิ่วเฉิน และถังจือซย่าเป็นมือที่สามที่ไร้ยางอาย

หลังจากวางสาย ซ่งซานโกรธมากเขวี้ยงหมอนลงกับพื้น “ถังจือซย่า ถังจือซย่า...ทำไมวิญญาณร้ายของแกยังไม่ไปไหนซะที ชอบมาวนเวียนอยู่รอบๆ จิ่วเฉิน ฉันจะต้องทำให้ชื่อเสียงของแกป่นปี้ แกจะต้องไม่ตายดี”

ในห้องทำงานของกลุ่มบริษัทตระกูลสี สีจิ่วเฉินที่เพิ่งจะกลับมาจากการจัดการงานนั่งลงที่โต๊ะทำงาน เอกสารกองโตรอให้เขาเซ็นชื่ออยู่ตรงหน้า แต่เขากลับเหม่อลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ในตอนนี้ เขาอยากรู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับถังจือซย่าในเวลานั้น ไอ้เลวที่นอนกับเธอเป็นใคร แล้วเขาจะทำอะไรเพื่อเธอได้บ้าง

ขอเพียงเธอพูดเพียงคำเดียว เขาจะลากตัวไอ้เลวนั่นให้ชดใช้ในสิ่งที่มันทำ

ทันใดนั้น สีจิ่วเฉินก็คิดถึงใครบางคน ซ่งซาน เธอรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับถังจือซย่าในตอนนั้น เขาอาจจะได้รู้อะไรบ้างจากปากของเธอ

สีจิ่วเฉินเพิ่งจะตระหนักได้ว่า หลังจากที่เขาได้อยู่กับถังจือซย่า เขาลืมซ่งซานไปเสียสนิทเลย แม้เขาจะชดใช้เป็นวัตถุเงินทองให้เธอ แต่ก็ยังคงทำให้เขาตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

ครั้งหนึ่ง เขาเอาแต่หวนคิดถึงคืนนั้นเมื่อห้าปีที่แล้ว คิดถึงหญิงสาวที่ร้องไห้แทบขาดใจอยู่ใต้ร่างกายของเขา คิดถึงบาดแผลใหญ่ที่เขาเป็นคนมอบให้เธอ สีจิ่วเฉินรู้สึกผิดอย่างที่สุด เวลานี้ ซ่งซานยอมรับการชดเชยทางวัตถุจากเขาแล้ว และเขายังทำทุกอย่างเพื่อสนองความต้องการในปัจจุบันของเธอแล้ว ซึ่งทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาก

เขากดหมายเลขโทรศัพท์ของซ่งซาน

“ฮัลโหล! จิ่วเฉิน คุณเองหรือ” เสียงของซ่งซานดังขึ้นอย่างตื่นเต้น

“ผมเอง ซานซาน คืนนี้คุณว่างไหม ผมจะเลี้ยงอาหารคุณสักมือ”

“ได้สิ! ฉันว่าง ฉันจะไปหาคุณนะ”

“เดี๋ยวผมค่อยติดต่อคุณดีกว่า”

“อื้อ จิ่วเฉิน ฉันคิดถึงคุณค่ะ” ซ่งซานฉวยโอกาสสารภาพความในใจ

“ได้ครับ เจอกันตอนเย็นนะ” สีจิ่วเฉินวางสาย เขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าซ่งซานชื่นชอบเขา แต่เขาไม่สามารถตอบรับความรู้สึกนี้ได้ เขามีแค่ความรู้สึกผิดต่อซ่งซานเท่านั้น เท่านั้นจริงๆ