รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 236

แต่ทว่า กลับไม่ใช่ทั้งหมดนั้น

ชายหนุ่มใช้มือใหญ่จับไปที่ฝากระโปรงรถของเขา ก้มตัวลงเล็กน้อย จากนั้นเสียงทุ้มน่าดึงดูดก็ดังขึ้น “ฉันจะไปรอที่หน้าประตูบ้านเธอ รีบมาล่ะ”

ถังจือซย่ายังไม่ทันตอบกลับ ชายหนุ่มก็มองไปยังเด็กน้อยที่นั่งด้านหลังและยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “เฉินเฉิน”

“คุณอาสี คุณอาไม่ได้โกรธอยู่ใช่ไหมครับ!” เด็กน้อยกะพริบตาปริบๆ และถามออกมา

“คุณอาไม่ได้โกรธครับ” สีจิ่วเฉินยกยิ้มขึ้น เขาดับไฟความโกรธของยี่สิบแปดสายนั้นลงด้วยตัวเอง

แต่เมื่อเหลือบไปเห็นเซี่ยวชิน สายตาของเขาก็เปลี่ยนไปราวกับดาบคม แสดงถึงการเตือน

ในฐานะที่ผู้ชายเช่นกัน เซี่ยวชินเข้าใจเป็นอย่างดีว่าการเตือนนี้หมายถึงอะไร

มันหมายถึงว่าถังจือซย่าเป็นผู้หญิงของเขา

ถังจือซย่าเห็นว่ารถคันด้านหน้าถอยออกมาแล้ว จึงหันไปพูดกับสีจิ่วเฉิน “ถ้าอย่างนั้นฉันขับรถไปก่อนนะคะ”

ขณะที่ถังจือซย่าจอดรถอย่างระมัดระวังในลานจอดรถใต้ดินของหมู่บ้านนั้น เซี่ยวชินก็เตือนให้เด็กน้อยให้ถือของไปด้วย เขามองใบหน้าด้านข้างของเด็กน้อยด้วยความบังเอิญและเกิดความรู้สึกช็อกมากในใจ

เด็ก...เด็กคนนี้กันชายเมื่อสักครู่หน้าตาคล้ายกันมากราวกับออกมาจากพิมพ์เดียวกัน หรือเด็กคนนี้เป็นลูกของชายคนนั้น

ถังจือซย่าให้กำเนิดลูกของเจ้านายเธออย่างนั้นหรือ เซี่ยวชินเป็นคนที่ไม่กลัวตาย แต่เขาเป็นคนที่รู้ตัวเองดี

น่าสงสารที่เมื่อสักครู่นี้เขาเพิ่งจะมีไฟในการจีบถังจือซย่า แต่ยังไม่ทันไปถึงไหนก็ถูกดับไปเสียแล้ว

“จือซย่า เดี๋ยวอีกสักครู่ผมจะเอาคอมพิวเตอร์ไปให้นะ”

“อย่างนั้นก็ได้ค่ะ คืนนี้ฉันต้องทำงานล่วงเวลาพอดี” ถังจือซย่าพูดขึ้นด้วยความซาบซึ้ง

ถังจือซย่าจูงมือลูกชายเดินไปที่ลิฟต์ในลานจอดรถใต้ดิน จากนั้นก็ขึ้นไปยังชั้นสิบห้า ทันทีที่ออกมาจากลิฟต์ ถังจือซย่าก็เห็นชายคนหนึ่งยืนพิงกำแพงอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย

“คุณอาสี คุณอากินข้าวหรือยังครับ” เด็กน้อยรีบเดินไปหาและถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง