รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 237

พระเจ้าช่วย!

ชายหนุ่มที่อยู่กับถังจือซย่าคนนี้เป็นถึงเจ้าชายของสีซื่อกรุ๊ป ตระกูลเศรษฐีอันดับหนึ่งของประเทศคนนั้นน่ะหรือ

เซี่ยวชินรู้สึกขาอ่อนทันที นึกไม่ถึงว่าเขาจะโชคดีได้รู้จักกับคนใหญ่คนโตในสถานการณ์แบบนี้ เขาลองหาข้อมูลของรายชื่อเศรษฐีของปีนี้ดูอีกครั้งก็พบว่าชื่อของเขาได้หายไปแล้ว

แต่เขาได้เลื่อนไปดูการอธิบายว่าทำไมเศรษฐีที่เคยอยู่ในรายชื่อถึงได้หายไป ชื่อที่อยู่อันดับหนึ่งก็คือสีจิ่วเฉิน สุดท้ายได้อธิบายไว้ว่าชายคนนี้ไม่เหมาะที่จะอยู่บนรายชื่อ เนื่องจากทรัพย์สินของตระกูลเขาถูกเก็บไว้เป็นความลับ ไม่มีการประกาศออกมา ทำให้ดูลึกลับ และคนนอกไม่สามารถคาดเดาเกี่ยวกับทรัพย์สินของตระกูลเขาได้เลย ที่ทุกคนเห็นเป็นเพียงเศษเสี้ยวเท่านั้น แต่ก็พอคาดเดาได้ว่าส่วนที่ทุกคนไม่เห็นนั้นคงจะน่าตกใจอยู่ไม่น้อย

หลังจากเซี่ยวชินอ่านความคิดเห็นนี้จบ ก็รู้สึกโชคดีที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรไม่ดีไป ถ้าไม่อย่างนั้น เกิดชายคนนี้โมโหขึ้นมาละก็ ทำบุญมาแค่ไหนก็คงช่วยไม่ได้แล้ว

ถังจือซย่าต้มบะหมี่เสร็จก็ยกออกมา เด็กน้อยบอกหม่ามี๊ด้วยความดีใจ “หม่ามี๊ คอมพิวเตอร์ของหม่ามี๊มาส่งแล้ว”

ถังจือซย่างุนงงอยู่ครู่หนึ่ง เซี่ยวชินมาแล้วหรือ เธอรีบเดินเข้าไปในห้องนอนหลักและเห็นแผ่นหลังที่กำลังวุ่นติดตั้งคอมพิวเตอร์อยู่ใต้โต๊ะ

ไม่ใช่เซี่ยวชิน

แต่เป็นสีจิ่วเฉิน

ชายคนนี้ถอดเสื้อนอกของชุดสูทออก พับแขนเสื้อขึ้นและกำลังติดตั้งคอมพิวเตอร์ให้เธออยู่

“คุณติดตั้งเป็นหรือคะ” ถังจือซย่าหลุดปากถามออกไป

ไม่ใช่ว่าเธอสงสัยในความสามารถของเขา แต่ชายคนนี้อยู่เหนือผู้อื่นมาตั้งแต่เด็กและชินกับการออกคำสั่ง เรื่องเหล่านี้ไม่เหมาะที่จะให้เขาทำ

“อย่าดูถูกฉันนะ” ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาติดตั้งแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะตอบเธอ

น้ำเสียงของเขาดูไม่พอใจมาก

“คุณมีเรื่องด่วนอะไร ต้องโทรมายี่สิบแปดสายเลยหรือ ฉันนึกว่าเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นเสียอีก!”

ในขณะนั้นเอง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นและใช้ดวงตาที่คาดเดาไม่ได้นั้นมองมาที่เธออย่างหงุดหงิด

“ถังจือซย่า เธอทำกับฉันแบบนี้ ไม่รู้สึกผิดเลยหรือ”

ถังจือซย่า “...”