รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 277

คิ้วเรียวงามของชายหนุ่มขมวดแน่น นัยน์ตาอันล้ำลึกเต็มไปด้วยความเย็นชาจนดูน่ากลัว ราวกับน้ำที่เกาะตัวเป็นน้ำแข็ง

ถังจือซย่าถึงกับถูกทำให้ตกใจ ขาเธออ่อนแรงลง จะไปก็ไม่ได้ ไม่ไปก็ไม่ดี ยืนอยู่กับที่อย่างเก้ๆกังๆ

แต่ชายหนุ่มได้เดินตรงเข้ามาหาเธอแล้ว อารมณ์โกรธที่แพร่กระจายไปทั้งตัวถูกเขาเก็บซ่อนลงทันที แสงประกายในดวงตาเปลี่ยนเป็นเปล่งประกายอย่างอบอุ่นเช่นเคย 

“ทำให้เธอตกใจเลยใช่ไหม?” สีจิ่วเฉินผ่อนลมหายใจลงเล็กน้อย สายตาอันเฉียบคมจับจ้องไปที่เธอ 

“ใครที่ยั่วโมโหคุณได้ขนาดนี้” ถังจือซย่าเอ่ยถามด้วยความสงสัย 

“คนไม่สำคัญนะ” สีจิ่วเฉินส่ายหัว แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าไม่อยากเอ่ยถึง ถ้าไม่สำคัญแล้วทำไมถึงสามารถยั่วโมโหเขาได้ล่ะ? 

ต้องเป็นคนที่สำคัญต่อตัวเขาถึงจะมีความสามารถขนาดนี้ได้! 

ถังจือซย่ามองดูแผ่นหลังของเขา เขินอายขึ้นมาครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยพูดกับเขา “ขอบคุณที่คุณช่วยเตรียมชุดให้ฉันกับเฉินเฉินนะ” 

“เลือกได้แล้วเหรอ?” ชายหนุ่มที่กำลังลงบันไดหันหน้ากลับไปมองเธอ 

ถังจือซย่าเองก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ทั้ง ๆ ที่เป็นพื้นที่เรียบเงาเสมอกันแบบนี้ รองเท้าแตะที่เธอใส่กลับทำเธอลื่นได้

“อ๊ะ!” เธอคิดจะจับราวเหล็กเพื่อพยุงตัว แต่ชายหนุ่มยื่นมือมาคว้าตัวเธอไว้ได้ทันเสียก่อน ทำให้ร่างทั้งร่างของเธอถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเขา “อาจเป็นเพราะพื้นเพิ่งถูไปเมื่อเช้าคงยังไม่แห้ง ระวังหน่อย” 

ถังจือซย่าเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าแขนทั้งสองข้างของเธอโอบเอวอันกำยำของเขาไว้อย่างแน่น เธอรีบปล่อยมือทันที ในจังหวะนั้นเอง ฝ่ามือของชายหนุ่มคว้าข้อมือของเธอเอาไว้และจูงมือเธอลงบันไดไป 

การกระทำเช่นนี้ทำให้ถังจือซย่ารู้สึกว่า ในสายตาของชายหนุ่ม เธอเป็นเหมือนกับเป็นเด็กน้อยที่แม้แต่เดินก็ยังเดินไม่เป็น