รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 288

ในขณะนี้เธอได้เห็นกับตาว่าผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด ทำการผายปอดให้ถังจือซย่ามาโดยตลอดและเรียกชื่อเธออยู่ตลอดเวลา ความวิตกกังวลและความตื่นตระหนกในแววตาของเขาล้วนแสดงถึงความสนใจที่เขามีต่อถังจือซย่า

ถังชิงชิงที่อยู่ข้างๆ เองก็มึนงงเช่นกัน ตามแผนการไม่ใช่ว่าสีจิ่วเฉินต้องช่วยซ่งซานหรอกเหรอ กลายเป็นถังจือซย่าได้ยังไงกัน

ในที่สุดถังจือซย่าก็ฟื้นขึ้นมาอย่างช้าๆ สิ่งแรกที่สะท้อนเข้ามาในม่านตาของเธอก็คือใบหน้าอันหล่อเหลาที่กำลังวิตกกังวล สีจิ่วเฉิน

“ในที่สุดเธอก็ฟื้น” ปลายนิ้วของสีจิ่วเฉินลูบใบหน้าของเธอด้วยความสั่นเทา และลูบไล้ใบหน้าที่ขาวซีดเย็นเฉียบของเธอเบาๆ ดวงตาคู่ลึกพรั่งพรูความดีใจอย่างท่วมท้นออกมา

เสียงปรบมือดังขึ้นมาจากในฝูงชน ทั้งสองคนที่ตกน้ำต่างก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว นั่นเป็นเรื่องที่ดีมากจริงๆ

แต่มีดวงตาคู่หนึ่งในฝูงชนที่มองดูฉากนี้ด้วยความสับสนเป็นพิเศษ เธอมองผู้ชายที่สง่างามและ มีเกียรติคนนั้นที่กำลังคุกเข่าพร้อมกับเปียกโชกไปทั่วทั้งตัวอยู่ในนั้น เพื่อที่จะดูแลหญิงสาวที่เพิ่งช่วยให้ฟื้นขึ้นมา และกำลังดีใจอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง

ถังจือซย่าลุกขึ้นนั่ง สูทที่คลุมตัวเธอไว้เป็นของสีจิ่วเฉิน เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็ประสานเข้ากับสายตาที่เคียดแค้นของซ่งซานพอดี

ถังจือซย่าผลักมือที่ยื่นมาของสีจิ่วเฉินออก สำลักน้ำและลุกขึ้นยืน ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีเรี่ยวแรง แต่เธอก็เดินไปตรงหน้าซ่งซานทีละก้าวๆ จากนั้นก็ยกฝ่ามือขึ้นและตบหน้าเธออย่างแรง

ซ่งซานถูกตบจนหน้าหัน น้ำตาของเธอไหลพรากๆ ออกมา จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ขอโทษนะจือซย่า ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันรู้ว่าเธอตั้งใจจะมาช่วยฉัน แต่ฉันกลัวน้ำเธอก็รู้ ฉันไม่ได้อยากดึงเธอลงน้ำจริงๆ นะ”

เมื่อพูดจบ นัยน์ตาที่มีน้ำตาคลอของซ่งซานก็ส่งสัญญาณให้ถังชิงชิง พอถังชิงชิงรับรู้ก็รีบพุ่งตัวมาและพูดว่า “ซานซาน เธอไม่เป็นไรใช่ไหม! เธอเป็นยังไงบ้าง”

ถังชิงชิงหันหน้ากลับมาและซักถามถังจือซย่าขึ้นมาว่า “เมื่อกี้ฉันเห็นกับตาเลยว่าเธอผลักซานซาน แล้วเธอยังจะมาตบซานซานอีกเหรอ เธอยังเป็นคนอยู่ไหม”

“ชิงชิง…อย่าไปปรักปรำจือซย่าเลย เป็นเพราะฉันไม่ระวังเองแหละถึงได้ตกลงไปในน้ำ” ซ่งซานพูดทั้งน้ำตา

สีหน้าของถังจือซย่าซีดลงในชั่วพริบตา เธอโกรธจนตัวสั่น พวกเธอยังไม่ปล่อยฉันไปสินะ