รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 293

“หนูไม่ได้ผลักเขา เขาตกลงไปเองค่ะ” เรื่องนี้ถังจือซย่าไม่ยอมรับเด็ดขาด

“ได้ๆ พ่อเชื่อลูก ดีนะที่ไม่มีใครเป็นอะไรไป ต่อไปอย่าไปยุ่งกับเรื่องแบบนี้เลยนะ”

“ขอบคุณค่ะพ่อ” ถังจือซย่าเองก็รู้ว่าทำให้พ่อเป็นห่วง

ต่อไปเธอจะระวังซ่งซานให้มาก เพราะซ่งซานน่ากลัวและโหดร้ายกว่าที่เธอคิดเอาไว้เสียอีก เมื่อคืนไม่รู้ว่าเธอว่ายน้ำเป็น ไม่อย่างนั้น เธอยอมยืนมองให้เธอจมน้ำไปต่อหน้าต่อตา ก็ไม่ยอมไปช่วยเธอหรอก

แต่เรื่องเมื่อคืนทำให้ถังจือซย่าเสียชื่อเสียง ทำให้ญาติใกล้ชิดสนิทของตระกูลสีรู้ว่าเธอผลักคนตกน้ำ ไม่เพียงแต่ไม่ขอโทษ แถมยังทำร้ายคนอีก ยิ่งไปกว่านั้นคือเรื่องของเธอเมื่อห้าปีก่อนยังถูกถังชิงชิงเปิดเผยออกมา ทีนี้เธอก็กลายเป็นผู้หญิงชั่วร้ายในสายตาของญาติใกล้ชิดสนิทของตระกูลสีไปแล้ว

ถ้าไม่แต่งเข้าบ้านตระกูลสี ก็ไม่เป็นอะไรหรอก ยังไงเธอก็ไม่ไปมาหาสู่กับคนพวกนี้อยู่แล้ว

แต่ในตอนนี้ถังจือซย่ายังคงใส่ใจอยู่

“เธอจะเดินเพ่นพ่านทำไม” ในขณะที่เธอกำลังยืนเหม่อลอยอยู่ที่สวนดอกไม้ เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายก็ดังขึ้นจากข้างหลัง

ถังจือซย่าหันหลังกลับไป สีจิ่วเฉินกำลังเดินมาทางเธอโดยมีแสงแดดในยามเช้าสาดส่องไปที่เขา ในสายตาของถังจือซย่าตอนนี้ ผู้ชายที่กำลังเดินมาคนนี้ราวกับเป็นเทพบุตร

โฉมงามเหลือเกิน สูงใหญ่แข็งแกร่ง ถังจือซย่ายอมรับอย่างไม่อายเลยว่า สีจิ่วเฉินมีเสน่ห์มากจริงๆ

“ฉันไม่ได้วิ่งเพ่นพ่าน ฉันอยากจะกลับแล้ว” ถังจือซย่าก้มหน้าลง กลัวว่าถ้ามองเยอะไปใจของตนเองจะเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ฉันไปส่งเธอที่บ้านเอง ตอนบ่ายเฉินเฉินจะกลับมา” สีจิ่วเฉินพูดกับเธอ

“ถ้าคุณยุ่ง ก็ให้คนอื่นไปส่งฉันเถอะ!” ถังจือซย่าไม่อยากจะไปรบกวนเวลาของเขา

“ไม่มีเรื่องอะไรที่สำคัญมากกว่าเธอ” พอสีจิ่วเฉินพูดจบ ก็ยื่นมือไปจูงมือเธอ “ก่อนที่จะกลับบ้าน ไปกินอาหารเช้าก่อน เดี๋ยวเธอจะหิวแย่”

“ฉันไม่หิว” ถังจือซย่าไม่อยากอาหารเท่าไหร่

“ไม่หิวก็ต้องกิน” ผู้ชายก็เผด็จการจนชินไปแล้ว

ถังจือซย่า “…”