รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 292

สีจิ่วเฉินลูบไล้ผมยาวของเธอ ปลอบประโลมใจของเธอที่เพิ่งตื่นจากฝันร้าย “ไม่ต้องกลัวนะ มีฉันอยู่”

ความกลัวของถังจือซย่าค่อยๆ เลือนหายไป พอเธอกลับสู่ความเป็นจริงแล้ว ถึงเห็นว่าตนเองกอดเขาเอาไว้แน่นขนาดไหน สีหน้าที่ขาวซีดของเธอนั้นก็แดงขึ้นมาเพราะความเขินอาย เธอปล่อยเขาแล้วพูดว่า “ขอโทษ…”

“กอดเสร็จก็ผลักออก เธอนี่ไร้น้ำใจจริงๆ” สีจิ่วเฉินพูดบ่นเบาๆ เขานั่งอยู่ที่ขอบเตียง มองไปที่เตียงใหญ่ของเธอแล้วพูดว่า “เมื่อกี้นอนที่โซฟาแล้วไม่สบายเลย จะถือสาไหมถ้าฉันนอนบนเตียง”

หน้าของถังจือซย่าแดงขึ้นมาอีกครั้ง พอคิดว่าโซฟานั้นไม่เหมาะกับรูปร่างของเขาแล้ว เธอก็ขยับออกมาอย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็ขยับออกมาอีก จนสุดท้ายเธอเกือบจะตกเตียง เธอขยับเหลือพื้นที่เตียงให้เขาอย่างกว้างขวาง

“นายนอนเถอะ!”

สีจิ่วเฉินเลิกผ้าห่มแล้วขึ้นเตียงไป จากนั้นเขาก็ยื่นแขนออกไปดึงผู้หญิงที่ขยับจนเกือบจะตกเตียงแล้วให้กับเข้ามาอย่างเผด็จการ “หนีอะไร เธอเป็นถึงขนาดนี้แล้ว ฉันจะทำอะไรเธอได้อีก”

ถังจือซย่าแนบชิดอยู่ที่อกของเขาอย่างหมดคำพูด รอบๆ ตัวนั้นเงียบงัน ภายนอกหน้าต่างนั้นก็เป็นยามดึกมากแล้ว

พวกเขาก็ร่วมเรียงเคียงหมอนไปทั้งแบบนี้เลย

ถังจือซย่าเพิ่งจะนอนตื่นจึงยังนอนไม่ค่อยหลับ เธอเงยหน้าขึ้นมา เมื่อมองจากมุมนี้ ทำให้เห็นลายเส้นคางของผู้ชายที่สมบูรณ์แบบ รวมถึงลายเส้นไหปลาร้าที่คมชัด…

ไม่ต้องสงสัยเลย เมื่ออยู่ในอ้อมอกของผู้ชายคนนี้ ไม่คิดฟุ้งซ่านเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

“นอน” ในขณะนั้นเอง พอปิดไฟแล้วข้างหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความมืด มือใหญ่มือหนึ่งจับหัวของเธอไว้แล้วกดไปที่แผ่นอกของผู้ชาย

“คุณ…คุณผายปอดให้ฉันต่อหน้าแขกทุกคนใช่ไหม” ถังจือซย่ามาคิดดูภายหลังแล้ว เขาก็คงจะทำเรื่องแบบนี้แหละ

“อื้ม! ถือสาเหรอ” เสียงที่แหบแห้งของผู้ชายดังมาจากด้านบน

หน้าของถังจือซย่าร้อนระอุขึ้นมาทันที “ไม่ได้ถือสา คุณทำแบบนั้นก็เพื่อช่วยฉัน…”

เพียงแต่อยู่ต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น พอคิดๆ ดูแล้วเธอก็รู้สึกเขินอายอยู่ดี

“ดูเหมือนว่าว่าเธอจะนอนไม่หลับ” อยู่ๆ ผู้ชายก็ถามขึ้นมาอีก แถมน้ำเสียงยังมีความคลุมเครือและอันตรายเล็กน้อย

“ฉันนอนหลับ ฉันจะนอนเดี๋ยวนี้แหละ” ถังจือซย่าฟังออก จึงรีบหลับตาลงอย่างว่านอนสอนง่าย