รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 297

ถังจือซย่าใจอ่อนขึ้นมาทันที ถอนหายใจแล้วพูดว่า “งั้นคุณอยากได้อะไร”

“ฉันอยากได้อะไรเธอไม่รู้เหรอ” ผู้ชายโยนคำถามให้เธออีกครั้ง ถ้าเรื่องการรักเขายังต้องให้เขามาสอน มันก็ไม่สนุกแล้วหล่ะ

ดูเหมือนว่าว่าบทสนทนานี่จะคุยกันต่อไม่ได้แล้ว ถังจือซย่าลุกขึ้นมาแล้วพูดอย่างฉลาดว่า “ขอบคุณประธานสีสำหรับการดูแลในช่วงเวลาที่ผ่านมา ดึกมากแล้ว พวกเราควรจะพักผ่อนแล้ว ฝันดีนะ”

พอถังจือซย่าพูดจบก็เดินไป ในตอนนี้เดินผ่านผู้ชาย ผู้ชายเองก็ลุกขึ้นมา มือใหญ่ของเขาจับข้อมือเธอเอาไว้ พูดออกเสียงขอร้องว่า “อย่าไปเลยนะ อย่าพาเฉินเฉินไปจากฉันเลยนะ”

ฝีเท้าของถังจือซย่าชะงักไป หัวใจเต้นแรง

ผู้ชายคนนี้พูดอะไร

พูดราวกับว่าการจากไปของเธอในครั้งนี้เป็นการทอดทิ้งเขาอย่างงั้นแหละ

“ประธานสี…กรุณาปล่อยมือด้วย” ถังจือซย่าไม่กล้าที่จะหันหลังไป

“ถังจือซย่า หันหลังคุยกับคนอื่นมันไม่มีมารยาทเลยนะ มองที่ตาของฉันแล้วพูด” พอพูดจบ ผู้ชายก็จับไหล่ของเธอแล้วให้หันมา มือใหญ่บีบคางของเธอเอาไว้ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมา

พอถังจือซย่าเงยหน้าขึ้น ก็มองเข้าไปในตาของผู้ชาย เห็นความหวังและความอ่อนแอเล็กน้อยภายในตาของเขา ขนตายาวปกคลุมอยู่เหนือนัยน์ตา สะท้อนให้เห็นตัวเล็กๆ อย่างเธอ

“สีจิ่วเฉิน อย่าทำแบบนี้…”

สีจิ่วเฉินปล่อยเธออย่างพ่ายแพ้ เขาไม่รู้จริงๆ ว่าจะให้วิธีอะไรรั้งให้เธออยู่ข้างๆ เขา

ถังจือซย่าเดินถอยไปก้าวหนึ่งแล้วหันหลังกลับห้องไป แต่ยังคงรู้สึกถึงสายตาที่มีความกดดันเล็กน้อยของผู้ชายมองเธอจากข้างหลัง

เธอยังคงตัดสินใจที่จะพาลูกกลับบ้านพรุ่งนี้ เธอจะกลับไปทำงานเหมือนเดิม แล้วก็จะเปลี่ยนโรงเรียนอนุบาลเอกชนที่มีระบบความปลอดภัยที่ดีกว่านี้ให้กับลูก

ในค่ำคืนนี้ ถังจือซย่านอนไม่หลับ ผู้ชายในห้องนอนหลักก็นอนไม่หลับเช่นเดียวกัน

เช้าของวันต่อมา

ถังจือซย่ากำลังเก็บของ สีจิ่วเฉินเคาะประตูแล้วเดินเข้ามา ถังจือซย่าเก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้วพูดกับเขาว่า “รบกวนคุณไปส่งพวกเราหน่อย”

“โรงเรียนของเฉินเฉินต้องเปลี่ยนแล้ว”

“ฉันรู้ ฉันจะไปติดต่อโรงเรียนที่ดีกว่านี้”

“ไม่ต้องแล้ว ฉันติดต่อโรงเรียนอนุบาลชั้นนำไว้แล้ว พยายามเอามาให้เฉินเฉินได้ที่หนึ่ง พรุ่งนี้ก็เข้าเรียนได้แล้ว”