เวลาผ่านมาถึงสามทุ่มครึ่งอย่างไม่รู้ตัว ถังจือซย่าอดไม่ได้ที่จะหาวนอนขึ้นมา มองดูบรรยากาศภายนอกที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของฤดูใบไม้ร่วง ฤดูหนาวใกล้จะมาถึงแล้วสินะ
ขณะนั้นเองก็ได้ยินเสียงจากทางประตูใหญ่ จะต้องเป็นสีจิ่วเฉินที่พาลูกกลับมาแล้วแน่นอน
ถังจือซย่าเพิ่งจะออกมา ก็เห็นสีจิ่วเฉินอุ้มเจ้าตัวเล็กที่กำลังนอนหลับและมีเสื้อโค้ตคุมอยู่ไว้ในอ้อมอก ถังจือซย่าตะลึงเล็กน้อยแล้วจึงรีบเดินเข้ามา “ทำไมถึงหลับแล้วหล่ะ”
“เดินไปเดินมา เฉินเฉินก็ง่วงแล้ว ฉันไปส่งเขาที่ห้อง” พอสีจิ่วเฉินพูดจบ ขาที่เรียวยาวก็ก้าวขึ้นไปข้างบน ถังจือซย่าเองก็เดินตามขึ้นไป
บทบาทของสีจิ่วเฉินนั้นเหมือนกับคนเป็นพ่อคนจริงๆ แล้ว เขาวางเจ้าตัวเล็กไว้บนเตียงอย่างอ่อนโยน ถอดเสื้อนอกเขาออก จากนั้นก็ถอดรองเท้า ห่มผ้า จัดมุมผ้าให้เรียบร้อย ลูบผมที่ปรกอยู่ที่หน้าผากของเขาแล้วหอมไปที่หน้าผากใสสะอาดของเขาแล้วจึงลุกขึ้น
ถังจือซย่ายืนอยู่ที่หน้าประตู ถึงกับอึ้งไปหลายวิ ความรักที่สีจิ่วเฉินมีต่อลูกนั้น เป็นเรื่องจริงใช่ไหม
เขาชอบเด็กที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเขาจริงๆ เหรอ
ระหว่างที่ถังจือซย่าตะลึงอยู่นั้น ผู้ชายเดินมาทางเธอ จากนั้นก็รั้งเอวเธอไว้แล้วปิดประตูเบาๆ
ถังจือซย่าเดินถอยหลังไปก้าวหนึ่งด้วยความลนลาน ยื่นมือทำท่าจะไปผลักแผ่นอกที่แข็งแรงของเขา แต่ผู้ชายกลับตั้งใจจะเข้าใกล้เธอ สายตาที่คมลึกนั้นแฝงไปด้วยความคิดไม่ซื่อ
ภาพในห้องอาบน้ำเมื่อกี้ มันยั่วยุเขาจริงๆ
“สีจิ่วเฉิน อย่าทำแบบนี้” ถังจือซย่าเงยหน้ามองเขาอย่างใจเย็น “ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
สีจิ่วเฉินเหมือนจะเดาออก จึงชี้ไปทางห้องรับแขกชั้นสอง “ไปคุยกันทางนั้น”
ถังจือซย่าขมวดคิ้วแล้วตามเขาไป อารมณ์เหมือนจะไม่ค่อยดีนัก ทันใดนั้น ผู้ชายที่เดินอยู่ข้างหน้าก็หันมาพูดกับเธอว่า “ถ้ารู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม ฉันให้เธอดูคืนได้นะ”
ถังจือซย่าเข้าใจคำพูดของเขาทันที เธอมองเขาด้วยความเขินอาย “ฉันไม่เอาหรอก”
“ไม่ดูมันจะเป็นความเสียหายของเธอนะ” ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังนั้นมีความมั่นใจอย่างมาก
ถังจือซย่านั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าเขินอาย จ้องมองเขาด้วยสายตาโกรธเคือง “ครั้งหน้าคุณเคาะประตูก่อนค่อยเข้ามาจะได้ไหม”
“ฉันคิดว่าเธออาบน้ำให้เฉินเฉินอยู่ ขอโทษนะ” สีจิ่วเฉินขอโทษด้วยความจริงใจ ในเมื่อเขาทำผิดจริงๆ
ถังจือซย่าไม่อยากจะเจาะลึกเรื่องนี้ ยังไงมันก็เกิดขึ้นแล้ว ถกเถียงกันไปมันก็จะเพิ่มความเขินอายเสียเปล่า มีลูกมาแล้วทั้งคน ก็ไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้นแล้ว
“ช่วงนี้ขอบคุณคุณมากที่คอยดูแลปกป้องฉันกับเฉินเฉิน ตอนบ่ายฉันเห็นข่าวว่าหลิวเตี่ยนหวาถูกจับแล้ว พวกเราปลอดภัยแล้ว ดังนั้น ฉันตัดสินใจแล้วว่าพรุ่งนี้จะพาเฉินเฉินย้ายกลับไปที่บ้านฉัน” ถังจือซย่าบอกความคิดเห็นออกมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว
สงสัยไม่เขียนต่อแล้วใช่ไหมค่ะ เพราะรอนานมาก เป็นอะไรไหมค่ะ แอดมินตอบให้หายสงสัยด้วยค่ะ คิดถึงเรื่องนี้อยากอ่านต่อค่ะ...
แอดมินจ๋า...รอๆๆๆๆอ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ...ขอบคุณค่ะ...
ตอนที 519 รออยู่น่ะค่ะ ติดตามผลงานค่ะ...
ขอบคุณแอดมินมากกนะคะ...วันนี้ได้อ่านหลายตอน...สมกับการรอคอยค่ะ......
ลุ้นมากๆๆเลย มาได้1ตอนก็ยังดีค่ะ ขอบคุณแอดมินค่ะ...
คิดถุงประธานสี และจือชย่า และเฉิน เฉิน เหลือเกินแว้ววค่ะ แอดมินจ๋า...อยากอ่านมากมายย......
งอแงไม่ได้อ่าน...
1 อาทิตย์ แล้วค่ะ แอดมิน มาดูทุกวันแล้วค่ะ...
รออยู่นะคะ พรีสสสส...
มาเช็ควันที่4 วันแล้ว ยังไม่มีเพิ่มเติมเลยค่ะ...