รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 309

“สีจิ่วเฉิน คุณไม่จำเป็นต้องทำให้ตัวเองต้องลำบากอย่างนี้เลยนะ คุณสมควรที่จะได้เจอผู้หญิงที่ดีกว่านี้ อย่างเช่นคุณหลินคนนั้น” จากก้นบึ้งของหัวใจถังจือซย่ารู้สึกว่าเธอนั้นไม่คู่ควรกับเขา

“จากนั้นมันจะช่วยให้คังเฮ่าเซวียนของเธอรู้สึกถูกเติมเต็มใช่ไหม? เธอคิดว่าคุณสมบัติที่จะแต่งงานเข้าร่วมตระกูลของฉันมันด้อยกว่าเขางั้นเหรอ?” สีจิ่วเฉินโกรธ ผู้หญิงคนนี้กล้าที่จะยกเขาให้คนอื่น เขาจึงโกรธเธอจริงๆ

ใจของถังจือซย่าเต้นผิดจังหวะด้วยความตกใจ การแต่งงานเข้าร่วมตระกูลเป็นเขยมันกลายเป็นสินค้าที่ต้องแย่งชิงกันขนาดนี้เลยเหรอ?

“สีจิ่วเฉิน คุณกลับไปก่อนเถอะ! ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงาน!” ถังจือซย่าไม่อยากจะอยู่ด้วยกันกับเขาจริงๆ

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ขยับตัวไปไหน ถังจือซย่าก็ทำได้เพียงเดินมาผลักเขาออกไป เธอยื่นมือไปผลักอกแกร่งของเขาอย่างสุดแรง “ไปได้แล้ว”

สีจิ่วเฉินก้มลงมองไปที่มือน้อยๆอันบอบบางทั้งสองที่อยู่บนหน้าอกของเขา ปากหยักได้รูปของเขาฮัมเพลง “ถ้าไม่มีจูบบอกฝันดี อย่าได้คิดว่าจะทำให้ฉันออกไปได้”

ถังซือซย่าจึงรีบจุ๊บไปที่แก้มของเขาอย่างบุ่มบ่าม “รีบไปได้แล้ว!”

“ที่ปาก” ชายหนุ่งร้องขอ

เพื่อที่ถังจือซย่าจะได้ให้เขาออกไป จึงเขย่งปลายเท้าไปแตะเบาๆที่ริมฝีปากบางของเขา “โอเคหรือยัง”

ในที่สุดชายหนุ่มก็หันหลังกลับพร้อมผลักประตูเดินจากไป ถังจือซย่าปิดประตู ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาราวกับต่อสู้อยู่ในสงคราม

เธอคิดแล้วคิดอีกว่าเธอมีสิทธิ์อะไรที่จะต้องถูกเขาข่มขู่เช่นนี้กันนะ?

สีจิ่วเฉินกลับมาถึงรถ และพูดกับฉู่เฮ่าด้วยหน้าตาหดหู่ว่า “ฉู่เฮ่า นายเคยมีประสบการณ์ในการไล่ตามผู้หญิงแล้วประสบความสำเร็จบ้างไหม บอกฉันบ้างสิ”

ฉู่เฮ่าหันไปพูดด้วยความเขินอาย “ประธานสี ผมยังไม่เคยจีบสาวมาก่อนเลยนะครับ”

สีจิ่วเฉินควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่ชั่วขณะ “เพราะฉันให้นายทำงานหนักไปน่ะสิ อยากจะลาพักร้อนบ้างไหมล่ะ”

“ไม่จำเป็นเลยครับประธานสี ผมชอบงานนี้ครับ” ฉู่เฮ่าเคยชินกับงานแบบนี้ไปแล้ว ตั้งแต่เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของสีจิ่วเฉินมา เขาก็ยังเพลิดเพลินกับความรู้สึกของความสำเร็จในงานของเขา

สีจิ่วเฉินยอมแพ้ มองดูแสงไฟนีออนที่นอกหน้าต่าง ในหัวของเขามีใบหน้าอันแสนดื้อรันของถังจือซย่า ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ได้ถูกทำลายลงเลย เพราะอย่างนี้จึงทำให้เขาวุ่นวายใจมาก