รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 325

“ประธานสี รบกวนคุณดูแลคุณถังดี ๆ นะคะ” หลี่เหมยพูดประโยคหนึ่งด้วยความเป็นห่วง

“ให้ผมดูแลไม่ต้องเป็นห่วง” สีจิ่วเฉินตอบเสียงเบา เปิดประตูคนขับแล้วเข้าไปนั่ง

หลี่เหมยมองดูถังจือซย่าที่ถูกสีจิ่วเฉินพาไป ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุขแทนเธอ ใคร ๆ ก็รู้ คืนนี้ที่เธอดื่มจนเมาแบบนี้ ก็เพราะเพื่อผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เหรอ?

ถังจือซย่าลุกขึ้นนั่งอีกครั้งในขณะที่เธอสับสนอยู่ในรถ เธอคิดว่าอยู่ในรถของหลี่เหมย เธอจับหน้าผากของเธอด้วยอาการปวดหัว พูดกับคนขับด้านหน้าประโยคหนึ่งว่า “พี่เหมย ส่งฉันไปโรงงานระแวงนี้ ฉันไม่อยากกลับบ้าน”

เธอรู้ว่าอารมณ์ของเธอในคืนนี้ไม่ค่อยดี จะกลับบ้านไปเจอพ่อกับลูกชายได้ยังไงล่ะ? ด้วยสารรูปของเธออย่างนี้ ไม่ทำให้พวกเขาตกใจก็ดีแล้ว

สียงมาจากที่นั่งคนขับว่า "ลูกชายของคุณมีคนดูแลเหรอ?"

“พ่อฉันอยู่บ้าน” ถังจือซย่าตอบคำถามของบุคคลที่ถามประโยคนี้

รถกำลังขับอยู่บนถนน เธอเวียนหัวมากขึ้น และเธอก็เผลอหลับไปอีกครั้ง

ระหว่างรอสัญญาณไฟจราจร นิ้วที่เรียวยาวของผู้ชายคนนี้หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอ ส่งข้อความหาถังจวิ้นในนามของถังจือซย่าบอกเขาว่า เธอนอนค้างบ้านเพื่อนร่วมงานหนึ่งคืน

ถังจวิ้นตอบกลับอย่างรวดเร็ว ให้เธอไม่ต้องเป็นห่วงลูกชาย

จิตใต้สำนึกของถังจือซย่ายังไม่ได้มีสติ แต่จิตใจของเธอยังคงทำงานอยู่ เธอหันไปทางคนขับพูดด้วยความมึนเมาว่า "พี่เหมย ฉันจะบอกความลับหนึ่งให้พี่ สีจิ่วเฉินเป็นคนเลว เป็นผู้ชายเจ้าชู้..."

ผู้ชายที่ขับรถอยู่นั้นตกตะลึงเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าลับหลังจะด่าเขาแบบนี้

“งั้นคุณชอบเขา หรือเกลียดเขา?” สีจิ่วเฉินหันศีรษะไปถาม

“ฉันเกลียดเขา” ทันใดนั้นเสียงของถังจือซย่าพูดด้วยเสียงสะอื้น

“คืนนี้ที่คุณดื่มจนเมาสภาพแบบนี้ ก็ไม่ใช่เพราะเขาเหรอ? ยังจะบอกว่าไม่ชอบเขา?” สีจิ่วเฉินใช้คำพูดของเธออีกครั้ง ก็ยังน่าสนใจมากที่ได้เห็นสภาพเมาของเธอ

“ฉันไม่ใช่เพราะเขาสักหน่อย... ถ้าฉันชอบเขา ฉันก็เป็นหัวหมูแล้ว…” ถังจือซย่าพึมพำด้วยน้ำเสียงบูดบึ้ง แล้วคำสบถก็ออกมาเป็นระยะๆ “เขาเป็นคือคนที่น่ารำคาญคนหนึ่ง...ใครชอบเขาก็ชอบไปเลย"