รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 324

“ไม่เป็นไร” ถังจือซย่าส่ายหัว เธอแค่อยากจะอยู่เงียบ ๆ สักพัก

“ไม่จำเป็นต้องให้ตัวเองดื่มจนเมาขนาดนี้” หลี่เหม่ยพูดอย่างรักสงสาร

“ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ” ถังจือซย่ายิ้มอย่างอวดเก่ง

และบนโต๊ะ ทุกคนกำลังกินดื่ม ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของถังจือซย่าที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น สายตาของสีจิ่วเฉินหรี่ลง เขาลุกขึ้นยืน ยื่นแขนยาวออกไปหยิบถึงโทรศัพท์ถังจือซย่า

สามคำปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์

ผู้จัดการคัง

คาดไม่ถึงว่าเป็นคังเฮ่าเซวียนโทรศัพท์หาเธอ สีจิ่วเฉินมองสามคำนี้ อารมณ์เสียอย่างอธิบายไม่ถูก เขาตัดสายทันทีเลย

ไม่นานข้อความส่งกลับมาอีกครั้ง ครั้งก่อนสีจิ่วเฉินก็ปลดล็อกการจดจำใบหน้าของถังจือซย่าแล้ว และจดจำใบหน้าของเขาเข้าไป เวลานี้ ข้อความที่ปรากฏขึ้นในม่านตาของเขาแป็นข้อความเป็นห่วงเอาใจใส่ข้อความหนึ่ง

" จือซย่า ผมได้ยินพ่อคุณบอกว่า คุณมีงานเลี้ยงอาหารค่ำ ดื่มเหล้าหรือเปล่า ให้ผมไปรับคุณไหม?”

ความหงุดหงิดในแววตาของสีจิ่วเฉิน ผู้หญิงคนนี้กับคังเฮ่าเซวียนไปมาหาสู่สนิทกันขนาดนี้เลยเหรอ?

“บอกที่อยู่ผมมา ผมไปเป็นคนขับรถให้คุณเถอะ!” คังเฮ่าเซวียนส่งมาอีกครั้ง

และสีหน้าของสีจิ่วเฉินก็ตึงเครียด จ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์อย่างมืดมน นำโทรศัพท์คว่ำไว้บนหน้าโต๊ะ

หลินจิงจิงที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกถึงสีหน้าผู้ชายข้างกายเปลี่ยนแปลงไปร้อยแปดพันเก้าชั่วพริบตาเดียว ใบหน้าที่อบอุ่นและหล่อเหลากลายเป็นคมและเย็นชา

คืนนี้ถังจือซย่าดื่มเยอะขนาดนี้ เขาจะปล่อยให้คนอื่นมาหยิบความสะดวกสบายได้ยังไง?

แม้ว่าจะต้องส่ง นั่นก็เป็นเรื่องของเขา

“พี่จิ่วเฉิน เป็นอะไรไป?” หลินจิงจิงถามแสร้งทำเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร” สีจิ่วเฉินตอบเบา ๆ หนึ่งประโยค

ในห้องวีไอพี ที่เงียบสงบ หลี่เหมยอยู่เป็นเพื่อนถังจือซย่า แอลกอฮอล์มีปฏิกิริยารุนแรงในร่างกายของถังจือซย่า ทำให้เธอรู้สึกถึงสะลึมสะลือมาก

“เวียนหัวจังเลย พี่เหมย ส่งฉันกลับบ้านได้ไหม?” ถังจือซย่าเงยหน้าสายตาพร่ามัวขึ้น คงสติในการขอร้องเธอ