รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 334

บางคนบอกว่า สาเหตุหลักที่ย้ายหอรุ่ยเป่า ก็เป็นเพราะเจอเธอได้สะดวก

ใบหน้าของถังจือซย่าแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ ภายใต้การจ้องมองของเขาแล้ว เธอเล่นกับแก้วชาพร้อมพูดว่า “ฉันมีอะไรให้น่าพบเจอล่ะ”

ผู้ชายคนนี้ไม่มีธุระอะไรจะมาเจอเธอทำไมกัน

“ตั้งแต่ที่ได้พบเธอ สำหรับฉันเรื่องที่สำคัญที่สุดในทุกวัน นอกจากทำงานแล้ว ก็คือเธอ เพราะงั้น ฉันตัดสินใจอย่างนี้ ก็เพื่อเจอเธอได้สะดวก”สีจิ่วเฉินจับจ้องมองเธอพร้อมพูดกล่าว แม้ว่าเขาไม่ถนัดเรื่องรัก แต่รูปแบบการแสดงความรักของเขาก็คือตรงๆ ไม่อ้อมค้อม

แต่ความรักของเขาเด่นชัดมากเกินไป นี่จึงทำให้ถังจือซย่าเกิดความกดดันและกลัดกลุ้มใจอย่างมาก

“ฉันไม่คู่ควรที่คุณจะทำแบบนี้”ถังจือซย่ารวบผมยาวครู่หนึ่ง ใบหน้าที่มีแต่ความเขินอาย ภายใต้แสงดวงอาทิตย์หลังเที่ยง สาดส่องเสน่ห์ที่ชวนให้คนหลงใหล

ชายหนุ่มค้ำยันหน้าผากข้างหนึ่ง ชื่นชมเธออย่างกับชื่นชมผลงานชิ้นใหญ่ที่ยอดเยี่ยมยังไงอย่างนั้น มองดูสีหน้าท่าทางที่เป็นกังวลและมีความสุข กิริยาท่าทางเล็กๆ น้อยๆ ของเธออยู่ในสายตา จดจำไว้ในใจทั้งหมด

บนโลกใบนี้ ทำไมถึงได้มีผู้หญิงที่ทำให้เขารักอย่างบ้าคลั่งได้ขนาดนี้นะ

ความหยิ่งยโสของเขา ศักดิ์ศรีของเขา เมื่ออยู่ต่อหน้าเรื่องรักเธอนี้ ไม่คู่ควรที่จะเอ่ยถึงเลย

ภายใต้สายตาของเขา ถังจือซย่าค่อนข้างลุกลี้ลุกลุนอย่างช่วยไม่ได้ เขินอายจนปิดหน้าของตัวเองไว้แล้ว “ขอร้องคุณละอย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้ ฉันรับไม่ไหว”

สีจิ่วเฉินหลุดหัวเราะคิกๆ ขึ้นมา “แบบนี้ก็รับไม่ไหวแล้วเหรอ งั้นถ้าฉันมองเธอไปตลอดชีวิตละ”

“ใครจะให้คุณมองไปตลอดชีวิต” แม้ว่าถังจือซย่าจะพูดแบบนี้ แต่กั้นลึกนัยน์ตาของเธอกลับว่าปิดบังความเขินอายไว้ไม่มิด

“ไม่ให้ฉันมอง หรือว่าอยากจะให้ผู้ชายคนอื่นมองงั้นเหรอ？” ผู้ชายบางคนถามด้วยความหึงว่า “ให้คังเฮ่าเซวียนมองเหรอ”

ถังจือซย่าไม่รู้จริงๆ ว่าผู้ชายคนนี้เอาความหึงหวงมาจากที่ไหนกัน เธอไม่ได้เป็นอะไรกับคังเฮ่าเซวียนทั้งนั้น เขาก็หึงหวงได้ตลอด

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับผู้จัดการคังทั้งนั้น เป็นเพียงแค่เพื่อนกันก็เท่านั้น”ถังจือซย่าอธิบายออกมาหนึ่งประโยคอย่างแปลกใจ