รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 340

“คุณก็คือแม่ของเจ้าเด็กคนนี้ใช่ไหม รีบมาจัดการแก้ปัญหาเลยนะ! เซ็นชื่อลาออกจากโรงเรียน” ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอย่างยกตนข่มท่าน ข่มเหงผู้อื่นโดยไม่ยอมให้ถังจือซย่าโต้กลับได้เลย

“ทำไมลูกฉันต้องลาออกจากโรงเรียนด้วย คนที่รังแกคนอื่นคือลูกชายคุณต่างหาก!” ถังจือซย่าลุกขึ้นยืน โต้เถียงเธออย่างเย็นชา

แม่คนนี้เพิ่งจะรู้จักเบื้องหลังของถังจือซย่าจากคุณครูเมื่อสักครู่นี้ ไม่มีเบื้องหลังอยู่วงการการเมือง และก็ไม่ได้มีสถานะทางสังคม เป็นเพียงแค่พนักงานคนหนึ่ง เธอไม่มีเห็นอยู่ในสายตาอยู่แล้ว

“โธ่! นี่คุณพูดจาอะไรเนี่ย กล้าพูดกับฉันแบบนี้ เชื่อไหมว่าตอนนี้ฉันสามารถไล่ลูกชายของคุณออกไปได้” ผู้หญิงคนนี้พูดอย่างไม่แยแส “ลูกชายของคุณจุ้นจ้านเกินไป ยังจะมาทำให้ลูกชายฉันบาดเจ็บอีก บัญชีนี้คุณต้องเคลียร์ก่อนถึงจะไปได้”

“ฉันเชื่อว่าลูกชายของฉันไม่มีทางต่อยคนอื่นโดยไม่มีเหตุผล” ถังจือซย่าเดินตรงไปตรงหน้าครูใหญ่ “ครูใหญ่หลิว ฉันอยากทำความเข้าใจเรื่องทั้งหมด ฉันเชื่อว่าที่โรงเรียนจะมีกล้องวงจรปิดนะ! ฉันต้องการดูว่าลูกชายของฉันต่อยคนอื่นยังไง”

“คุณถัง เรื่องนี้พวกเรากำลังจัดการอยู่เลย รอสักครู่ ได้ผลลัพธ์แล้วฉันจะแจ้งให้คุณทราบ คุณพาลูกกลับบ้านก่อนเถอะ！” ครูใหญ่ในวัย 40 ต้นๆ พูดปลอบโยนคำหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการให้เรื่องมันร้ายแรง

ผู้ปกครองผู้หญิงคนนั้นหัวเราะเยาะ อยู่หลังถังจือซย่า“ได้ยินหรือยัง กลับไปรอผลลัพธ์เถอะ! เมื่อถึงตอนนั้นก็จะส่งค่ารักษาพยาบาลไปให้คุณด้วยกันเลย”

“แม่จ๋า แม่จะต้องให้ถังอวี่เฉินลาออกจากโรงเรียนให้ได้นะ ผมเกลียดเขา ผมไม่อยากเห็นเขา” ลูกชายของเธอมีสันดานเหมือนเธอ อายุยังน้อย กอดอก อาละวาดและวางอำนาจบาตรใหญ่

ถังอวี่เฉินที่ยืนอยู่ข้างๆ สีจิ่วเฉิน ดวงตาจ้องเขม็งทันที ยกคางขึ้น “ฉันก็เกลียดเธอ ฉันก็ไม่อยากเห็นหน้าเธอเหมือนกัน”

เจ้าเด็กอ้วนมองเขาและทำหน้าหยอกล้อ “เธอก็รอไปเถอะ！พ่อฉันจะต้องทำให้เธอลาออกจากโรงเรียน”

ถังอวี่เฉินกะพริบตา ในขณะนี้เอง เสียงที่ทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้นอยู่ข้างๆ เขา “เฉินเฉิน มีอาอยู่ หนูไม่ถูกไล่ออกแน่”