รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 339

“ฮัลโหล ใช่คุณแม่ของถังอวี่เฉินหรือเปล่าคะ ลูกชายของคุณมีเรื่องชกต่อยจนได้รับบาดเจ็บอยู่ที่โรงเรียน คุณรีบมาเถอะ!” เสียงผู้หญิงทางปลายสายโทรศัพท์นั่นพูดอย่างร้อนใจและเร็วมาก

ถังจือซย่าลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ “อะไรนะ ลูกชายฉันได้รับบาดเจ็บเหรอ”

เสียงดังตึง สีจิ่วเฉินลุกขึ้นยืน จ้องมองหญิงสาวทางโทรศัพท์อย่างกังวลใจ ใบหน้าหล่อเหลาเครียดอย่างเห็นได้ชัด

ถังจือซย่ายังคงฟังเสียงคุณครูพูดอยู่ วินาทีต่อมาถูกใครบางคนจับข้อมือไว้ สีจิ่วเฉินพาเธอเดินออกจากประตูห้องประชุมไปแล้ว

ในห้องประชุมเงียบไปหลายวินาที ทุกคนต่างก็ตกตะลึงกับฉากนี้

ลูกชายของถังจือซย่าบาดเจ็บ ทำไมประธานสีร้อนรนเหมือนกับเป็นพ่อของเด็กเลย

หรือว่าลูกชายของถังจือซย่าเป็นลูกของประธานสี?

สีหน้าของหลินจิงจิงเหมือนถูกใครตบไปสองที ดูแย่อย่างมาก

ถังจือซย่าดูเหมือนจะจงใจพิสูจน์ความรักของสีจิ่วเฉินที่มีต่อเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แม้แต่ลูกชายของเธอก็ได้รับความห่วงใยจากเขา

“แฮ่ม ประชุมต่อเถอะ！” หลี่เหมยกระแอมเบาๆ และพูดมาประโยคหนึ่ง

นั่งอยู่บนรถ ถังจือซย่าทั้งเครียดทั้งกังวล คุณครูในสายโทรศัพท์ก็พูดไม่ค่อยชัดเจน บอกเพียงแค่ว่าในครั้งนี้นอกจากลูกชายเขาแล้ว ยังมีเด็กอีกคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บด้วย แต่สาเหตุที่บาดเจ็บก็เป็นเพราะทะเลาะวิวาทกัน

ถังจือซย่ากุมหน้าผาก ลูกชายจะไปมีเรื่องทะเลาะได้ยังไงกัน

บนที่นั่งคนขับ สีจิ่วเฉินขับรถด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่บึ้งตึง เหยียบคันเร่งใต้เท้าแรงขึ้นอีก ขับรถบนถนนโล่งอย่างบ้าคลั่ง

จิตใจของถังจือซย่าเป็นห่วงลูกชาย และก็ไม่คิดว่าความเร็วมันเร็วเกินไป เพียงแต่ในใจของเธอรู้สึกซาบซึ้งใจกับสิ่งที่ผู้ชายคนทำให้เธอทั้งหมด

เขาเป็นห่วงลูกชาย เธอรับรู้ได้ด้วยตัวเอง

ในขณะนี้ มือถือของถังจือซย่าก็ดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก เธอรับสายอย่างรีบร้อน “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”