รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 338

สีจิ่วเฉินพยักหน้า “ใช่”

“งั้นฉันไม่เอาให้คนอื่นแล้ว” ถังจือซย่าไม่ทำให้เขาเสียน้ำใจ ครั้งก่อนที่เขาโมโห ก็เพราะทำแบบนี้แหละ

ชายหนุ่มเม้มมุมปาก ความสุขเปล่งประกายในดวงตา ในที่สุดผู้หญิงคนนี้เริ่มยอมรับความรักของเขาแล้วงั้นเหรอ

ถังจือซย่ามองพนักงานขี้เม้าท์ที่กำลังรวมตัวมากขึ้นเรื่อยๆ ที่หน้าประตูห้อง เธออดคิดไม่ได้ว่า ผู้ชายคนนี้เพิ่งจะเดินผ่านทั้งแผนกออกแบบมาด้วยท่าทางโอ้อวดก่อนที่จะมาถึงห้องทำงานของเธอนะ!

คราวนี้กลับว่าดีเลย ความสัมพันธ์ของเธอและเขา ต่อให้อธิบายยังไงก็ไม่ชัดเจนซะแล้ว

“ครั้งหน้าให้พนักงานร้านดอกไม้มาส่งก็พอ คุณไม่จำเป็นต้องเอามาให้ด้วยตัวเอง” ถังจือซย่ายิ้มและพูดเตือน

สีจิ่วเฉินหรี่ตาอันโฉบเฉี่ยว พูดรับรองว่า “ต่อไป ตราบใดที่ฉันเอาดอกไม้มาให้เธอ ฉันจะต้องเลือกด้วยตัวเอง และมาส่งให้ด้วยตัวเอง”

ถังจือซย่าหมดปัญญากับเขาแล้ว ในตอนนี้ โทรศัพท์ตั้งโต๊ะของเธอดังขึ้น เธอเอื้อมมือไปรับ “ฮัลโหล”

“จือซย่า ประชุมแล้ว” เสียงของหลี่เหมยดังขึ้นมา

“ได้ค่ะ ฉันกำลังจะไปเดี๋ยวนี้” ถังจือซย่าพูดจบ ก็วางดอกไม้ไว้บนโต๊ะ และพูดกับชายหนุ่มว่า “ฉันต้องไปประชุมแล้ว”

ใครจะรู้ว่าสีจิ่วเฉินยิ้มมุมปาก “ไปด้วยกัน”

สีจิ่วเฉินผลักประตูห้องทำงานของถังจือซย่า พนักงานด้านนอกที่มุงดูกันก็กระจายออกทันที สีจิ่วเฉินไม่ได้โมโหกับพฤติกรรมของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ เขาเหลือบมองถังจือซย่า “เธอไปที่ห้องประชุมก่อนเลย”

สีจิ่วเฉินจากไป ถังจือซย่าเพิ่งจะเดินออกมา ผู้ช่วยหญิงคนหนึ่งเดินมาถาม “พี่จือซย่า ทำไมประธานสีต้องเอาดอกไม้มาให้คุณด้วย！”

“จะเพราะอะไรได้อีกล่ะ ประธานสีกำลังตามจีบพี่จือซย่าไง！”

“ทุกคนตั้งใจทำงานเถอะ!” ถังจือซย่ายิ้มครู่หนึ่ง และเดินไปยังห้องประชุม

ขณะที่เพิ่งกำลังผ่านมุมๆ หนึ่ง เธอก็ชนเข้ากับคนคนหนึ่ง หัวไหล่เธอชนจนเจ็บ และอีกฝ่ายก็ถูกเธอเบียดเข้ากำแพงแล้ว เธอเงยหน้าขึ้น สายตาของหลินจิงจิงกวาดตามองเธอราวกับงูพิษ ขณะเดียวกันก็ด่าเธอว่า “ไม่ดูตาม้าตาเรือเลยหรือไง”