รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 337

“เฉินเฉินบอกว่าจะอาบน้ำเอง” ถังจือซย่ามองเขาและพูดออกมาประโยคหนึ่ง และถามเขาว่า “ประธานสีจะทานผลไม้ไหมคะ”

“เอา!” ผู้ชายตอบอย่างสบายใจ

ถังจือซย่าซื้อเชอร์รี่สดๆ มาพอดี แม้ว่าจะแพง แต่ช่วยไม่ได้ก็เธอชอบทานนี่นา

ถังจือซย่าล้างเชอร์รี่ออกมาจานหนึ่ง แล้ววางไว้ตรงหน้าผู้ชาย เธอก็ไม่มีอะไรทำแล้ว จึงนั่งลงอยู่ข้างๆ ตัวเขา เธอหยิบลูกแรกและเอาเข้าไปในปาก ขณะที่ริมฝีปากแดงของเธอกำลังจะกัดเชอร์รี่ ทันใดนั้นชายหนุ่มก็เอนตัวเข้ามา เอามือข้างหนึ่งกุมศีรษะด้านหลังของเธอ ประกบริมฝีปากบางอย่างเอาแต่ใจ และแย่งเชอร์รี่ออกมาจากปากของเธอ！

ใช้ปลายลิ้น แย่งไป แล้ว...

ถังจือซย่ายังไม่ได้สติกลับมา ขณะที่สมองยังโล่ง ใบหน้าแดงซะแล้ว เมื่อเธอมีสติกลับมา เชอร์รี่ในปากของเธอก็ถูกชายหนุ่มเอาไปเคี้ยวในปากอย่างสง่างาม

“คุณ...” ถังจือซย่าโมโหมากและได้แค่ยิ้มเจื่อนๆ รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่ารังเกียจมากๆ ตั้งแต่รู้จักเขามาจนถึงตอนนี้ ก็ชอบเล่นอะไรที่คลุมเครืออยู่เรื่อย

“หวานมาก เหมือนเธอเลย” ชายหนุ่มยังไม่ลืมที่จะพูดชมเชย

ถังจือซย่าขยับตัว และขยับตัวไปอีก สุดท้ายก็นั่งบนเตียงตั่งห่างจากเขา 1 เมตร

ชายหนุ่มต้องยื่นมือไปหยิบเชอร์รี่ด้วยตัวเองแล้ว

เจ้าตัวเล็กอาบน้ำเสร็จและออกมา ถังจือซย่าสวมเสื้อโค้ทตัวหนาให้เขา สีจิ่วเฉินมองดูเวลาแล้วลุกขึ้นพูดว่า “ฉันต้องไปแล้ว”

“คุณอาสี่ เจอกันพรุ่งนี้ฮะ” เจ้าตัวเล็กโบกมือให้เขา

“เจอกันพรุ่งนี้นะ” ก่อนที่สีจิ่วเฉินจะเดินออกจากประตูก็กำชับอีกคำหนึ่งว่า “รีบพักผ่อนล่ะ”

ในคืนนี้ ถังจือซย่ายังคงนอนไม่หลับจนถึงก่อนรุ่งเช้า เธอมองดูความแวววาวที่สะท้อนจากเพชรบนสร้อยข้อมือ ในความมืด ดั่งดวงดาวที่สว่างไสวในคืนอันหนาวเหน็บ ในคืนที่มืดมิด ส่องประกายในดวงใจของเธอ ให้อบอุ่น

แม้ว่าจะนอนดึก แต่ก็เป็นการนอนหลับที่สงบและสบายใจ

เช้าตรู่ ส่งเจ้าตัวเล็กออกจากบ้าน นอกหน้าต่างหนาวสั่นสะท้าน ดูเหมือนว่าฤดูหนาวมาถึงแล้วจริงๆ ผ่านไปครึ่งทาง ฝนก็ตกด้วย ในตอนเช้าที่ยุ่งวุ่นวาย ทั่วทั้งเมืองดูแออัดขึ้นมา