รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 336

“ต่อไปเวลาที่เธอไม่ว่าง ฉันจะได้ไปรับเฉินเฉินสะดวก” ชายหนุ่มออกมาจากห้องทำงาน เผยรอยยิ้มออกมา

ถังจือซย่าคิดๆ ดูก็ถูก เวลาที่คนเราเจอเรื่องฉุกเฉิน มีคนช่วยเพิ่มมาอีกคนก็เป็นสิ่งที่จำเป็น

“งั้นต่อไปก็อาจจะรบกวนคุณแล้วล่ะ” ถังจือซย่ากล่าวกับเขา

“ในสายตาเธอเธอรู้สึกว่าเป็นการรบกวนฉัน แต่สำหรับฉันสบายมาก”

ยังไม่ถึงห้องเรียนของลูกชาย ก็พบว่าลูกชายกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ริมระเบียง เจ้าตัวเล็กเห็นเธอด้วยสายตาคมกริบ และร้องออกมาด้วยความเซอร์ไพรส์ “หม่ามี๊!”

ถังจือซย่ายืนนิ่งทันที รอให้ลูกชายเข้ามากอดเธอก่อน แต่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กยังเห็นผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เธออีกด้วย เด็กน้อยดีใจขึ้นไปอีก และวิ่งมาหาด้วยความดีใจ

ถังจือซย่านั่งยองๆ รอให้ลูกชายเข้ามาสวมกอด แต่จู่ๆ ลูกชายที่วิ่งมาก็เลี้ยวผ่านเธอ และวิ่งไปหาคนที่อยู่ด้านหลังเธอ ถังจือซย่าผิดหวัง หันหน้ากลับมา สีจิ่วเฉินกอดเจ้าตัวเล็กไว้แน่น เจ้าตัวเล็กก็เรียกเขาอย่างดีใจว่า “คุณอาสี ในที่สุดก็มารับผมแล้ว”

ถังจือซย่าหันกลับมาอย่างหึงหวงเล็กน้อย สบสายตาอันเรียวยาวที่ดูภูมิใจของชายคนนั้นพอดี ถังจือซย่าตะลึงในตอนแรก แล้วก็ยิ้มอย่างอดไม่ได้ ผู้ชายคนนี้เอาชนะใจลูกชายได้ถึงขนาดนั้น ตั้งแต่เมื่อไหร่

เมื่อขึ้นรถ เจ้าตัวเล็กก็ถามคำถามชายคนหนึ่งอย่างต่อเนื่อง

“คุณอาสี่ คุณอาสี่ยุ่งมากไหม”

“คุณอาสี่ ทำไมคุณอาสี่ไม่เคยมารับผมเลย! ผมก็คิดว่าคุณอาสี่ลืมผมแล้วเสียอีก!”

“คุณอาสี่ เย็นนี้คุณอาสี่ไปกินข้าวที่บ้านผมไหม”

“คุณอาสี่ เย็นนี้ไปกินข้าวที่บ้านผมได้ไหมฮะ！”

“ผมคิดถึงคุณอาสี่มาก หม่ามี๊ของผมก็คิดถึงคุณอาสี่เหมือนกันนะ!”

ถังจือซย่าอยากจะปิดปากเล็กๆ ที่พูดเจื้อยแจ้วของลูกชายเอาไว้ เพื่อไม่ให้เขาพูดจามั่วซั่ว

ผู้ชายมองมาจากกระจกมองหลัง ถังจือซย่าแค่มองแวบหนึ่งก็หลบไปอย่างลุกลี้ลุกลน