รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 342

สีจิ่วเฉินหรี่ตาแล้วพูดอย่างเย็นชากับชายที่โค้งคำนับต่อหน้าเขา “ได้ยินแล้วใช่ไหม? พาลูกของคุณไปให้พ้น”

“รับทราบ รับทราบแล้ว ผมจะให้ลูกผมลาออกจากโรงเรียนทันที” ชายคนนั้นรีบก้มหัวแล้วพูดว่า “ประธานสี คุณนายสี คุณชายน้อย ขออภัย ขออภัยด้วย ได้โปรดยกโทษให้ลูกผมเถอะ ผมรับประกันว่าจะไม่เห็นเขาที่โรงเรียนอีก”

“ที่รัก คุณก็เป็นผู้ถือหุ้น คุณจะกลัวอะไร...” ผู้หญิงข้างๆ พูดเตือนเขาโดยทันที เธออับอายสุดขีด เมื่อครู่ทำเป็นหยิ่งยโสต่อหน้าถังจื่อซย่าเท่าไหร่ ตอนนี้ก็อับอายเท่านั้น

“คุณเงียบปากให้ผมเถอะ ยังไม่ถึงทีที่คุณต้องพูด” ชายคนนั้นดุเธอไปหนึ่งที “เมื่อกี้คุณเพิ่งทำผิดต่อประธานสีและคนอื่นๆ ไม่ใช่หรือไง รีบมาขอโทษสิ”

ผู้หญิงคนนั้นมองมาที่ถังจื่อซย่าทันทีด้วยสายตาที่ไม่พอใจอย่างยิ่ง

ถังจื่อซย่ามองไปยังผู้หญิงคนนั้นแล้วนึกถึงสิ่งที่เธอเพิ่งพูดดูถูกถากถาง เธอเลิกคิ้วขึ้นและพูดอย่างเย็นชา “ขอโทษนะ! แต่ความอดทนของฉันมีจำกัด”

ผู้หญิงคนนั้นอยู่ภายใต้ความกดดันจากสามีจึงเข้ามาขอโทษถังจื่อซย่าทันที “ขออภัยด้วยที่เมื่อกี้ดิฉันเสียมารยาทล่วงเกินพวกคุณ โปรดยกโทษให้กับความโง่เขลาของฉันด้วย”

ครอบครัวพวกเขานั้นเคยเป็นคนนิสัยไม่ดีและเมื่อพวกเขาได้มาเจอกับสีจิ่วเฉินก็นับว่าพวกเขาโชคร้าย

“ประธานสี ขออภัย ขออภัยจริงๆ ท่านผู้สูงส่งโปรดอย่าถือสาผู้น้อยเลย ยกโทษให้พวกผมเถอะ!” เมื่อผู้ชายคนนั้นพูดจบ เขาก็ดึงภรรยาและลูกของเขาพลางพูดเสียงดังว่า “รีบออกมากับฉันเร็วเข้า”

ครอบครัวสามคนนั้นจากไปแล้ว ครูใหญ่หลิวที่อยู่ข้างๆ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แต่เธอมองไปยังชายร่างสูงข้างๆ ถังจื่อซย่า เพียงครู่เดียวเธอก็เข้าใจทันที

แม้ว่าจะไม่รู้แน่ชัดว่าชายคนนี้เป็นใครมาจากไหน แต่เพราะรัศมีอันทรงพลังของเขาก็ทำให้รู้ว่าเขาต้องมีสถานะสูงส่งและไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

“ขอโทษด้วย คุณถัง คุณสี เป็นเพราะความผิดพลาดของโรงเรียนเรา จึงทำให้ลูกของพวกคุณอึดอัดใจ” ครูใหญ่หลิวมากล่าวขอโทษ

สีจิ่วเฉินมองไปยังถังจื่อซย่า “คุณอยากให้เฉินเฉินย้ายโรงเรียนหรือเปล่า? พิจารณาขอเสนอที่ผมให้คุณไปครั้งก่อนดูสักหน่อยสิ”