รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 344

ถังจื่อซย่าและสีจิ่วเฉินดื่มกาแฟกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เป็นเพราะเรื่องของลูกชายวันนี้เธอจึงรู้สึกเหนื่อยจริงๆ

เธอขยี้คิ้วแล้วคลายออก และในขณะนั้นเองชายคนนั้นก็ลุกขึ้นจากที่แล้วมานั่งข้างเธอจากนั้นก็เอาแขนมาโอบไว้ “เหนื่อยแล้วเหรอ?”

ถังจื่อซย่าใจเต้นแรง ตามสไตล์ปกติของชายคนนี้การอยู่ใกล้กันแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดี

“ผมจะนวดไหล่ให้คุณ” พูดจบชายคนนั้นก็เอื้อมมือมานวดไหล่ ถังจื่อซย่าจั๊กจี้จนทนไม่ไหว “ไม่ต้องแล้ว!”

แสงสีเหลืออ่อนๆ เหนือศีรษะส่องลงมาบนใบหน้าของเธอ ผมยาวของเธอถูกเสยขึ้นเผยให้เห็นคอขาวราวหิมะและติ่งหู ราวกับมีกลิ่นหอมจางๆ ดวงตาของชายคนนั้นหลุบลงโดยไม่ได้ตั้งใจจนต้องบังคับตัวเองให้เบือนหน้าหนี

ถังจื่อซย่าหันหน้ามามองเขาอีกครั้งอย่างขุ่นเคือง “กลับไปที่นั่งคุณเลย”

ในที่ที่เหมาะที่สุดสำหรับการอยู่แบบส่วนตัวในห้องเล็กๆ ของร้านกาแฟแห่งนี้ ภายในใจของชายคนนี้กระสับกระส่ายเล็กน้อยและมีความคิดมากมายวนเวียนอยู่ในหัว

ถังจื่อซย่ายืดมือออกไปเพื่อต้องการที่จะผลักเขาออก แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกแขนที่แข็งแรงโอบกอดไว้ ร่างกายส่วนบนของเธอเข้าไปใกล้หน้าอกกว้างที่กำลังสั่นไหว

ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้หัวงูอีกแล้ว

ถังจื่อซย่าไม่สามารถดิ้นออกไปได้ และในทางตรงกันข้ามเสียงของชายคนนั้นอ่อนลงเล็กน้อย “ให้ผมกอดหน่อย”

ราวกับว่าชายคนนี้รู้สึกได้ว่าการขัดขืนของเธอเป็นเพียงแค่การกระทำแบบไม่จริงจัง เมื่อเขาพิจารณาแล้วก็กอดไว้ไม่ปล่อย

ถังจื่อซย่ารู้ถึงความไม่มีเหตุผลของเขามาก่อน เว้นแต่เธอจะโกรธจริงๆ ไม่อย่างนั้นชายคนนี้จะไม่ยอมแพ้แน่

ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ลมหายใจของชายคนนั้นพ่นออกมาอย่างอบอุ่นที่ด้านหลังคอของเธอ ถังจื่อซย่าอดไม่ได้ที่จะหดคอลง

เธอไม่เคยมีประสบการณ์กอดกับผู้ชายในร้านกาแฟแบบนี้มาก่อน ดังนั้นเธอจึงมีความกังวล สิ่งเดียวที่ไม่ต้องกังวลคือเขาทั้งสองคนเป็นโสดและไม่จำเป็นต้องไปอธิบายใครถึงการกระทำที่ผิดศีลธรรม

กาแฟได้ถูกเสิร์ฟมาแล้ว ดังนั้นพนักงานก็จะไม่มารบกวน

ร่างกายที่แข็งทื่อของถังจื่อซย่าใช้เวลาอยู่ไม่กี่นาทีในการผ่อนคลายลง แต่การที่ได้พิงหน้าอกของชายคนนี้มันค่อนข้างสบายอย่างไม่ต้องสงสัย

ถังจื่อซย่าหัวเราะอีกครั้งอย่างโกรธเคือง ชายคนนี้ต่อหน้าคนอื่นแล้วจะเย็นชามาก แต่ทำไมเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอกลับเป็นอะไรที่ยากจะอธิบาย?

“รอฉันไปตลอดชีวิต งั้นคุณจะไม่เสียใจเหรอ?” ถังจื่อซย่าถามอย่างจริงจัง

สายตาของชายคนนั้นจ้องมองเธออย่างไม่วางตาและยากที่จะหลีกเลี่ยง มันทั้งจริงจังและมั่นคง “ไม่เสียใจ”

ในทางตรงกันข้ามถังจื่อซย่าไม่สามารถทนกับการจ้องมองที่แสนเร่าร้อนของเขาได้จึงหันหน้าหนีอย่างเขินอาย “คุณต้องเสียใจทีหลังแน่”

“งั้นคอยดูสิ ใช้ทั้งชีวิตของคุณทดสอบความจริงในคำพูดของผมได้เลย ว่ายังไงล่ะ?” ในขณะที่ชายคนนั้นพูด เขาก็มองมาที่เธอด้วยดวงตาที่ลึกราวกับบ่อน้ำ

ถังจื่อซย่าก้มหน้าลง ไม่กล้ามองเขาอีก

ร่างกายของชายคนนี้ช่างมีออร่าอย่างไม่ต้องสงสัย ราวกับว่าทุกคำพูดของเขานั้นทรงพลังเทียบได้กับคำสาบาน

ถังจื่อซย่าเงยหน้าขึ้นอีกครั้งและมีความไม่ยอมแพ้อยู่เล็กน้อยที่อยากจะเห็นความไม่แน่นอนจากใบหน้าที่หล่อเหล่าไร้เทียมทานนี้และยังอยากจะหาว่าเขาไม่สามารถใช้เวลาทั้งชีวิตมาตั้งใจรักเธอได้