รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 345

แต่แววตาของชายคนนี้กลับไม่มีช่องโหว่และข้อบกพร่องใดๆ เลย เธออายจนไม่กล้ามองต่ออีกครั้ง

ถังจื่อซย่าไม่มีทางค้นพบสิ่งที่มองหา เธอหมดแรงต้านต่อการหยอกล้อของสีจิ่วเฉินจริงๆ เธอแพ้เสมอเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา เขาเอาชนะใจคนได้เก่งจริงๆ เลย

“ไม่ต้อง...” ถังจื่อซย่าพูดออกมาเบาๆ อย่าใช้ทั้งชีวิตมาทำเรื่องแบบนี้ เธอไม่มีค่าพอและคงจะทนไม่ได้

“เป็นห่วงผมเหรอ?” ชายคนนั้นได้ยินถึงความหมายในคำพูดของเธอ ริมฝีปากของเขาม้วนขึ้นแล้ววางคางลงบนไหล่ใกล้ๆ กับคอของเธอ

และแล้วหญิงสาวในอ้อมกอดก็กลายเป็นเหมือนลูกแมวน้อยเชื่องๆ ตัวหนึ่ง ไม่มีการขัดขืนอีกต่อไป ถังจื่อซย่าก็ว่านอนสอนง่ายขึ้นมา

“ผมจูบคุณได้ไหม?” ทันใดนั้นชายคนนี้ก็ถามอย่างสุภาพจนน่าประหลาดใจ

ถังจื่อซย่าตกใจพร้อมเงยขึ้นไปมองผู้ชายที่อยู่ใต้แสงไฟ ใบหน้าของเขาอยู่ต่ำมากและริมฝีปากของเขาเองก็อยู่ใกล้มากเช่นกัน ราวกับว่าถ้าเขาก้มลงมาก็สามารถจูบเธอได้

ดวงตาของเขาเป็นเหมือนกับเป็นของวิเศษที่ล่อลวงใจคนได้ ถังจื่อซย่ามองเข้าไปราวกับถูกมนต์สะกดแล้วพยักหน้าอย่างกับว่าอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา

“ดีมาก” ชายคนนั้นถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นริมฝีปากบางก็จูบลงบนริมฝีปากแดงของเธออย่างเป็นธรรมชาติ

ถังจื่อซย่าหายใจสั่นเล็กน้อย แต่ในขณะที่เธอจูบเขาก็ยังคงมีสติสัมปชัญญะอยู่ในใจ หากมีใครผ่านมาเธอก็จะผลักเขาออกทันที

อย่างไรก็ตามชายคนนั้นกลับยังมีสิ่งที่น่าเกลียดชังทำให้เธอสับสน ทำให้ท้ายที่สุดสติของเธอก็หมดลง ลมหายใจของเขานั้นครอบงำและลึกซึ้ง ถังจื่อซย่าไม่ต้องการที่จะมีอารมณ์ แต่มันเป็นไปไม่ได้เลย

จูบนี้ทำให้ถังจื่อซย่าได้ลิ้มรสชาติแห่งความรัก ความเขินอายทำให้ที่มุมดวงตาของเธอแดงเล็กน้อย ใบหน้าเองก็เช่นกัน

ชายคนนั้นลูบผมที่ยาวของเธอแล้วจูบลงที่หน้าผาก เขามีความสุขจริงๆ ที่เธอค่อยๆ ยอมรับความรู้สึกของเขา สิ่งนี้มันทำให้เขาเต็มไปด้วยความหวังและเฝ้าคอย

แต่พวกเขานั้นไม่รู้เลยว่าในมุมหนึ่งที่ซ้อนอยู่ได้มีกล้องจับภาพฉากที่พวกเขาจูบกันไว้แล้ว

พวกเขาก็เป็นเหมือนคู่รักทั่วไปที่อยู่ในมุมสบายๆ ในร้านกาแฟแล้วพูดคุยกันถึงเรื่องความรักของพวกเขา

เมื่อทานอาหารกลางวันเสร็จ พวกเขาทั้งสองก็กลับไปยังบริษัท

ถังจื่อซย่านั่งอยู่ในห้องทำงาน ในบางเวลาในหัวสมองของเธอก็เต็มไปด้วยภาพของสีจิ่วเฉิน ความรู้สึกแบบนี้มันเหมือนกับชายหญิงที่กำลังมีความรัก เมื่อในหัวมีแต่เรื่องความรักงานอะไรก็ถูกทิ้งไว้ก่อน

อ๊ะ! ผู้ชายคนนี้ร้ายจริงๆ

อย่างกับว่าเป็นเหมือนฝิ่นที่เพียงแค่ครู่เดียวก็เสพติดไปกับมัน อยากจะเลิกก็เลิกไม่ได้

แต่เดี๋ยวก่อน ทำไมถึงไปสนใจความรู้สึกของเขาล่ะ?

ไม่ได้ ต้องบอกเขาสักหน่อยไม่งั้นเขาคงหึงอีกแน่ ถังจื่อซย่าพูดจบก็หยิบโทรศัพท์สำนักงานขึ้นมาแล้วโทรหาเขา