รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 353

ในตอนที่เธอใส่เสื้อสบายๆ และวิ่งลงไปข้างล่าง เพื่อนำเรื่องนี้ไปบอกกับหลี่เจี๋ย หลี่เจี๋ยก็ตกใจไม่น้อย เธอขมวดคิ้วในทันที “ถังจือซย่ามีเล่ห์เหลี่ยมและฝีมือดีจริงๆ ไม่นานก็ยั่วยวนสีจิ่วเฉินได้อยู่หมัด”

“แม่คะ ถ้าสีจิ่วเฉินคอยช่วยเธอ พวกเรายังจะมีโอกาสได้บริษัทของพ่อไหมคะ ถังจือซย่าโลภเกินไปแล้ว เธอมีต้นไม้ใหญ่อย่างสีจิ่วเฉินอยู่แล้ว ยังคิดจะครอบครองบริษัทของพ่ออีก เธอต้องการต้อนเราให้ตายหรือไง” ถังชิงชิงกล่าวด้วยความโมโห

หลี่เจี๋ยยิ้มเยือกเย็น “ถังจือซย่าเกลียดแม่มาตลอด ตอนนี้เธอมีความสามารถแล้ว เธอต้องฆ่าพวกเราสองแม่ลูกแน่ พวกเราจะนั่งรอวันตายไม่ได้”

“ใช่ค่ะ แม่คะ พวกเราจะรอให้เธอแย่งทุกอย่างไปแบบนี้ไม่ได้ พวกเราต้องรีบคิดหาวิธี”

“ชิงชิง คังเฮ่าเซวียนจะเป็นคนที่ช่วยยึดบริษัทให้พวกเราได้ดีที่สุด โอกาสของพวกเรามาแล้ว ตอนเย็นนัดคังเฮ่าเซวียนไปกินข้าวด้วยกัน แม่คิดว่าเขาไม่ทางปฏิเสธแน่” หลี่เจี๋ยคว้าเวลาที่แน่นอน เธอต้องคว้าคังผู้ช่วยอย่างคังเฮ่าเซวียนคนนี้มาให้ได้

ถังชิงชิงรู้สึกขุ่นเคืองใจและไม่เต็มใจยอมรับ ถังจือซย่ามีสิทธิ์อะไรถึงได้คบกับผู้ชายแสนสูงส่งอย่างสีจิ่วเฉิน แต่เธอกลับต้องไปเอาใจลูกน้องของพ่อ ไม่ยุติธรรมจริงๆ

แต่เธอขัดคำพูดของแม่ไม่ได้

ขณะเดียวกันถังชิงชิงก็คิดถึงใครบางคน ซ่งซานรู้ข่าวนี้หรือเปล่า เธอได้รับผลประโยชน์จากตระกูลสีมาโดยตลอดและเธอก็ชอบสีจิ่วเฉิน ตอนนี้เธอคงจะโกรธจนเกือบตายเหมือนกัน!

ถังชิงชิงไม่รู้เรื่องที่ซ่งซานไปทำศัลยกรรมที่ต่างประเทศ เพราะว่าซ่งซานต้องการเก็บเรื่องที่ไปทำศัลยกรรมนี้ไว้เป็นความลับและไม่อยากให้ข่าวลือแพร่งพรายออกไป

เมื่อถังชิงชิงกลับถึงห้อง เธอก็โทรหาซ่งซานทันที แต่เสียดายที่จอภาพแสดงผลว่าอีกฝ่ายไม่สามารถรับสายได้

ประเทศฮัสโตริกา

ตอนนี้ซ่งซานซึ่งเพิ่งจะเสร็จสิ้นการผ่าตัดใหญ่กำลังพักผ่อนอยู่ ยาชาที่ถูกฉีดเข้าไปเป็นปริมาณมาก ทำให้เธอยังคงไม่ได้สติ แต่เธอไม่รู้เลยว่าสิ่งที่กำลังรอให้เธอฟื้นคืนสติขึ้นมา จะเป็นการโจมตีขนาดใหญ่

เธอเพิ่งจะบาดเจ็บสาหัสและทนต่อการผ่าตัดแสนเจ็บปวดและน่ากลัว แต่ชายหนุ่มที่เธอรักหัวปลักหัวปำกับคนที่เธอเกลียดที่สุด กลับประกาศคบกันเสียแล้ว

ณ หอรุ่ยเป่า รถของสีจิ่วเฉินขับเข้าไปที่ห้องใต้ดินแล้ว ถังจือซย่าเปิดประตูและเตรียมลงจากรถไปก่อน ทันใดนั้นก็มีเสียงเหวี่ยงๆ ของชายหนุ่มเรียกเธอไว้จากด้านหลัง “ยอมรับความสัมพันธ์แล้ว ทำไมถึงยังไม่กล้าขึ้นไปกับผมล่ะ”

ถังจือซย่าหยุดฝีเท้า พลันตั้งสติ “ฉันลืมน่ะ”

“พี่จือซย่า กระเป๋าของพี่สวยมาก”

ถือจือซย่าได้รับสายตาและนำเสียงประจบสอพลอตลอดทาง แต่เธอยิ้มเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เธอเคยเมินเฉยต่อสายตาที่คนอื่นมองเธอ ตอนนี้เธอก็ปฏิบัติต่อคนที่ประจบเธออย่างเมินเฉยอย่างเช่นเคย

ไม่นานหลี่เหมยก็เข้ามาด้วยตัวเอง เธอยิ้มและยันโต๊ะพลางมองถังจือซย่า “อ้าว! เสื้อผ้าก็ไม่ได้เปลี่ยน ยังเป็นชุดเดียวกับเมื่อวาน”

ถังจือซย่าเขินจนหน้าแดง เธอปิดบังใบหน้าพลันกล่าวอ้อนวอน “พี่เหมย พี่อย่าล้อฉันสิ”

หลี่เหมยรู้ว่าเธออายเรื่องผู้ชาย เธอจึงกล่าวปล่อยวางถังจือซย่า “โอเคๆ ไม่พูดแล้ว แต่ขอแสดงยินดีกับเธอด้วยนะ ที่คว้าประทานสีมาได้สำเร็จแล้ว แถมรูปพวกนั้นยังทำให้คนอื่นอิจฉามากเลยล่ะ”

ถังจือซย่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก รูปนั้นช่างน่าอายจริงๆ

“เป็นผู้ใหญ่แล้ว เรื่องพวกนี้ปกติจะตาย! ในสวนสาธารณะยังมีคนแสดงความรักกันเต็มไปหมด! พวกเธอแค่โดนถ่ายเท่านั้นเอง จะมีคู่รักแสนเร่าร้อนคู่ไหนที่ไม่เคยทำแบบนี้บ้าง” หลี่เหมยปลอบโยนเธอ