รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 362

ระหว่างทาง สีจิ่วเฉินก็คอยรับข้อมูลตำแหน่งที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่เรื่อยๆ จากเหล่าบอดี้การ์ด บัดนี้ สีจิ่วฉินภาวนาเพียงถังจือซย่านั้นจะอยู่รอเขาไปถึงที่นั่นได้อย่างปลอดภัยที่สุด

เพียงแค่คิดถึงว่าเธออยู่บนรถ โจรลักพาตัวพวกนั้นอาจทำอะไรกับเธอก็ได้ สายตาของเขาก็มืดครึ้มน่ากลัวขึ้นมาทันที จนอยากทีจะไล่ตามรถพวกนั้นให้ทันที พร้อมกับฆ่าพวกเขาทิ้ง

คันเร่งถูกเหยียบจนมิด แต่เขาก็ยังรู้สึกว่ามันช้า

ถ้าหากสีรุ่ยหมิงกล้าแตะต้องผู้หญิงของเขาแม้แต่ปลายผมเส้นเดียวล่ะก็ เขาฆ่าพวกมันทิ้งแน่

ในบ้านร้างแห่งหนึ่ง ถังจือซย่าค่อยๆ ตื่นขึ้นมา บนหัวของเธอถูกคลุมด้วยผ้าคลุมผืนหนึ่ง เบื้องหน้าของเธอมีแต่ความมืดมิด ได้ยินเพียงเสียงพูดและเสียงฝีเท้า

“อึก......” เธอพยายามส่งเสียง เพื่อปลดเชือกบนมือ

“คุณถัง เลิกขัดขืนเถอะ วันนี้คุณไม่มีโอกาสออกไปจากที่นี่หรอก” เสียงชายชราพูดดังขึ้น

ถังจือซย่ารู้สึกคุ้นหูกับเสียงนี้มาก แต่ก็คิดไม่ออกว่าเป็นใคร

“แกเหมือนแม่ของแกไม่มีผิด แย่งกันมารนหาที่ตายต่อหน้าฉัน” จู่ๆ ข้างหูของเธอก็มีเสียงอันเย็นยะเยือกดังขึ้น

ท่าทีที่กำลังขัดขืนของถังจือซย่าชะงัก แม่? ทำไมคนคนนี้ถึงพูดถึงแม่ได้ เขาคือใครกัน

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา หรือว่าเขาเป็นคนฆ่าแม่ของเธอ?

เขาเป็นใคร เขาเป็นใครกันแน่

“คุณถัง ก่อนที่คุณจะตาย คุณอยากรู้เกี่ยวกับเรื่องของแม่คุณบ้างไหมล่ะ จริงๆ แล้วตอนนั้นแม่ของคุณไม่จำเป็นต้องตาย” เขาพูดต่อไปอย่างไม่สนใจ จากนั้นก็บอก “คุณรู้ไหมว่าผู้ร้ายตัวจริงที่ฆ่าแม่ของคุณเป็นใคร”

เมื่อได้ยินคำนี้ เธอยังคงรู้สึกกลัวอยู่ แต่เธออยากรู้เกี่ยวกับความจริงการตายของแม่เธอมากกว่า