รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 380

“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะครับ คุณทั้งคู่มีสถานะเป็นลูกสาวของประธานถังเหมือนกัน” คังเฮ่าเซวียนรีบอธิบายด้วยท่าทีที่น่าพอใจ

“ผู้จัดการคัง พ่อของฉันล่ะ”

“ประธานถังกำลังไปพบลูกค้าน่ะครับ”

“ผู้จัดการคัง ถ้าคุณมีอะไรก็มาหาฉันได้ ฉันสามารถมีส่วนร่วมในกิจการทั้งหมดของบริษัทคุณพ่อ” ถังชิงชิงสั่ง

คังเฮ่าเซวียนรู้สึกเบื่อหน่าย แต่เขายังคงยิ้มและพยักหน้า “ได้ครับ”

“งั้นฉันขอตัวก่อน” ถังจือซย่าไม่อยากจะพูดคุยกับถังชิงชิงต่อ

“จือซย่า ประธานถังจัดเตรียมให้ผมพาคุณไปชมสาขา” คังเฮ่าเซวียนลังเลที่จะปล่อยเธอไป

“ฉันจะไปด้วย” ถังชิงชิงรีบพูด

ถังจือซย่าพยักหน้า “ไปกันเถอะ” หลังจากพูดจบ เธอก็ออกไปพร้อมกับคังเฮ่าเซวียน

ถังชิงชิงรีบลงไปพร้อมกับกระเป๋าของเธอทันที แต่เมื่อเธอลงไปข้างล่าง เธอก็พบว่ารถของคังเฮ่าเซวียนไม่ได้จอดรอเธอแต่อย่างใด เธอกระทืบเท้าพลางสาปแช่งด้วยความโกรธ

“คังเฮ่าเซวียน ไอ้สารเลว กล้าเมินฉันงั้นเหรอ คอยดูเถอะ”

คังเฮ่าเซวียนจงใจทิ้งถังชิงชิงให้ถังจือซย่าเห็น พยายามที่จะได้รับความโปรดปรานจากเธอ แต่เมื่อเขาเข้าไปในรถ เขาพบว่าถังจือซย่ามองออกไปนอกหน้าต่างด้วยท่าทางกังวล

“จื่อซย่า คุณกำลังคิดอะไรอเยู่”

“เปล่า” ถังจือซย่าส่ายหัว ในเวลานี้ อากาศครึ้มมากขึ้นและมีฝนตก

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ คังเฮ่าเซวียนแนะนำให้นั่งในร้านกาแฟข้างทาง โดยรอให้ฝนเบาลงก่อนค่อยเดินทางต่อ

“อืม ก็ได้” ถังจือซย่าไม่อยากเสี่ยงชีวิตเช่นกัน คังเฮ่าเซวียนจอดรถข้างร้านกาแฟและทั้งสองก็วิ่งฝ่าฝนเข้าไปในร้าน

ด้านนอกหน้าต่างฝนตกหน้าและฟ้าร้องดัง เสียงฟ้าร้องหลายครั้งติดต่อกันในใจกลางเมือง เสียงดังสนั่นทำให้ผู้คนต่างรู้สึกปวดแก้วหู

ในห้องทำงานของสีเอ็มไพร์กรุ๊ป ชายหนุ่มที่กำลังเซ็นสัญญาหยุดเขียนทันที โดยนึกถึงผู้หญิงที่กลัวฟ้าร้องในใจ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและเลือกส่งข้อความเพื่อถามไถ่

“เธออยู่ไหน”

หลังจากผ่านไปสองนาที... สิบนาที... สีจิ่วเฉินรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ตัดสินใจลืมเขาจริงๆ เหรอ

สีจิ่วเฉินจึงกดโทรออกโดยตรง

ถังจือซย่ามองไปยังหน้าจอโทรศัพท์มือถือ คิ้วของเธอย่นเข้าหากัน

ผู้ชายคนนี้ไม่ยอมจบจริงๆ ใช่ไหม