รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 416

“ตื่นแล้วเหรอ” เมื่อคาดผ้ากันเปื้อนแล้ว ชายหนุ่มดูเหมือนพ่อบ้านไม่มีผิด

ถังจือซย่าเดินไปหาเขา แล้วจึงเห็นว่าบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยวัตถุดิบสำหรับอาหารเช้า และเขากำลังวุ่นวายอยู่กับเครื่องชงกาแฟ

“นั่งรอสักครู่ กำลังจะเสร็จแล้ว” สีจิ่วเฉินมองเวลา

เมื่อเห็นแผ่นหลังของเขา จู่ๆ ถังจือซย่าก็มีความคิดอยากจะกอดเขาขึ้นมา และด้วยความคิดนี้ เธอเดินไปข้างหลังเขา กางแขนออก แล้วโอบกอดเขา

สีจิ่วเฉินชะงักเล็กน้อย ไม่ใช่ค้างแข็ง แต่เป็นความรู้สึกดีใจระคนประหลาดใจ รอยยิ้มปรากฏขึ้นในดวงตา และมุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย

เธอกอดเขาแบบนี้ และรับรู้ถึงช่วงเวลาอันอบอุ่นในยามเช้า

“ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่คุณทำให้ฉันนะ” เธอโอบกอดและอิงแอบไปกับแผ่นหลังที่แข็งแกร่งของเขา และขอบคุณเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ชายหนุ่มจับมือเธอไว้ แล้วหันกลับมา ทำเหมือนกับกลัวว่าเธอจะหนีหายไปเมื่อเขาหันหลังกลับมา

เธอยังคงโอบกอดเขาไว้ ในขณะที่เขาวางมือบนไหล่ของเธอ ทั้งสองสบประสานสายตากัน จนหญิงสาวรู้สึกเขินอายจึงลดสายตาลง

“สำหรับฉัน มันยังไม่พอ ขอแค่เธอให้โอกาสฉัน ฉันจะทำอะไรให้เธอได้มากกว่านี้อีก” ชายหนุ่มกดเสียงต่ำ พลางลูบผมของเธอ “ให้โอกาสฉันได้ไหม”

ถังจือซย่าซุกศีรษะเข้าไปในอ้อมกอดของเขา สายตาของเขาแทบจะทำให้เธอทนไม่ได้

“ฉันก็อยู่ข้างๆ คุณแล้ว ยังกลัวว่าจะไม่มีโอกาสดูแลฉันดีๆ อีกหรือคะ” ถังจือซย่าเงยหน้าขึ้นพลางเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

ชายหนุ่มจรดริมฝีปากลงบนเรือนผมของเธอ “รอสักแป๊บนะ ฉันจะทำอาหารเช้าให้เธอและเฉินเฉิน”

“เป็นเกียรติสำหรับฉันและเฉินเฉินที่ได้ทานอาหารเช้าฝืมือของคุณ”

ถังจือซย่าหยิบถ้วยกาแฟขึ้นและนั่งลงตรงหน้าหน้าต่างบานสูงจากพื้นจรดเพดานเพื่อรออาหารเช้าจากพ่อครัวใหญ่

สิบนาทีต่อมา สีจิ่วเฉินก็ยกอาหารเช้ามาสองจาน ซึ่งมีโภชนาการครบสมบูรณ์ มีกลิ่นหอมน่ารับประทาน และสีสันก็สวยงามด้วย

ถังจือซย่าค่อยๆ ลิ้มรสความสุข อยู่กับเขาที่นี่ ไม่มีเรื่องให้ต้องทุกข์ใจเลยจริงๆ