รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 451

“งั้นก็ได้! ไปที่ร้านชุดราตรีสักหน่อยก็แล้วกัน” ถังจือซย่าจำต้องแต่งตัวตามมาตรฐานของงาน

หลังจากที่คังเฮ่าเซวียนและซ่งซานบรรเลงเพลงรักอันร้อนแรงไปหลายยก กว่าพวกเขาจะตื่นนอนก็เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว ด้วยใบหน้าที่คล้ายคลึงกับถังจือซย่าของซ่งซาน ทำให้คังเฮ่าเซวียนอาลัยอาวรณ์ไม่อยากแยกจาก

คังเฮ่าเซวียนอยู่ในห้องน้ำ ในขณะที่ซ่งซานกำลังนอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียง เวลานี้ ในใจของเธอไม่มีความรู้สึกผิดต่อถังชิงชิงเลยสักนิด เธอก็แค่หลอกใช้คังเฮ่าเซวียน

มีข้อความเข้ามาที่โทรศัพท์มือถือของเธอ [พี่ซานซาน พี่เตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงประจำปีของหอรุ่ยเป่าในคืนนี้ไปถึงไหนแล้วคะ!]

ผู้ที่ส่งข้อความมาก็คือซูเหม่ย ว่ากันตามตรง ซ่งซานไม่ได้ติดต่อกับเธอมาระยะหนึ่งแล้ว หลักๆ ก็เพราะไม่ได้จำเป็นจะต้องใช้ประโยชน์อะไรจากเธอ

หัวใจของซ่งซานเต้นระรัว คืนนี้มีงานเลี้ยงประจำปีของหอรุ่ยเป่าหรือ ทำไมเธอถึงไม่รู้ล่ะ

[เสี่ยวเหมย ฉันไม่ได้รับข่าวเลย ใครเป็นคนบอก] ซ่งซานตอบข้อความกลับ

[ประธานสีไม่ได้บอกคุณเหรอคะ คืนนี้ประธานสีก็มาด้วย! เขาลืมบอกคุณหรือเปล่า!] ซูเหม่ยย้อนถาม 

ซ่งชานรีบตอบกลับทันทีว่า [ช่วงนี้จิ่วเฉินยุ่งมาก คงจะลืมบอกฉันน่ะ ฉันไปร่วมงานได้ไหม]

[ได้แน่นอนค่ะ! การ์ดเชิญถูกส่งไปให้ลูกค้าโอต์กูตูร์ทั้งหมดของหอรุ่ยเป่าแล้ว! คุณก็น่าจะได้รับด้วย คงอยู่ในกล่องจดหมาย พี่ซานซาน คืนนี้ใส่ชุดราตรีนะคะ! แต่งตัวสวยๆ ล่ะ] ซูเหม่ยยังคงประจบประแจงเธอ

ซ่งซานมองข้อความด้วยความมุ่งหวังที่แรงกล้า คาดไม่ถึงเลยว่า โอกาสที่เธอจะได้พบกับสีจิ่วเฉิน จะมาถึงเร็วขนาดนี้

โอกาสแบบนี้ เธอจะคว้าไว้ได้หรือไม่ ความปรารถนาที่รุนแรงฉายแวบในแววตา เธอจะต้องคว้าไว้ให้ได้

ไม่แน่ว่าเธออาจจะใช้โอกาสนี้แสดงท่าทีให้ดูน่าสงสารหรือลำบากสักหน่อย ก็อาจจะพอกระตุ้นความเห็นใจของสีจิ่วเฉินได้บ้าง ขอเพียงให้เขาได้เห็นเธออีกสักครั้ง เผื่อว่าเขาจะยอมดูแลเธออีกในอนาคต