รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 486

เจียนจือเพ่ยรู้สึกเอือมระอาไร้คำพูด เจ้าหมอนี้มีอุปกรณ์ที่ล้ำเลิศที่สุดในโลก กลับร้องไห้โอดครวญว่าตัวเองจน ทั้งๆที่เงินที่เขามีใช้ทั้งชาติก็คงไม่มีทางใช้หมด เมื่อคืนอยากให้เขาเลี้ยงข้าวหน่อยเขากลับไม่ยอมเลี้ยง

“ได้ แค่หนึ่งหมื่นก็ได้ น้อยกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ” 

“โอเค” 

ชายหนุ่มที่โตๆกันแล้วทั้งสองคนกำลังท้าเดิมพันกันอย่างกับเด็กๆอยู่ตรงโซฟา

ผ่านไปไม่นาน สีจิ่วเฉินที่อยู่ในชุดลำลองก็เดินลงมาจากบันได เพื่อให้เขาเดินเหินได้อย่างสะดวกยิ่งขึ้น โอวหมิงเฮ่าเลยไปหาไม้เท้าจากที่ไหนไม่รู้มาให้เขา ใบหน้าของสีจิ่วเฉินเต็มไปด้วยการปฏิเสธ แต่ก็ทำได้เพียงต้องเอามาใช้ชั่วคราว 

“จิ่วเฉิน พวกเราตัดสินใจว่าจะอยู่ดื่มเหล้ามงคลของนายก่อนและค่อยกลับไป” เจียนจือเพ่ยพูด 

สีจิ่วเฉินนั่งลงข้างๆพวกเขา “หากไม่กินฉลองที่งานหมั้นหมายจนหมด พวกนายก็ห้ามกลับไปเด็ดขาด” 

“จิ่วเฉิน ความรู้สึกชอบผู้หญิงคนหนึ่งมันเป็นยังไงกันเหรอ ทำไมฉันพบเจอมาตั้งมากมาย แต่กลับไม่มีใครทำให้ใจฉันเต้นได้” เจียนจือเพ่ยถามด้วยความสงสัย 

“เรื่องแบบนี้ไม่มีทางอธิบายออกมาได้ ทำได้เพียงรอวันนั้นมาถึง ตอนที่นายเจอก็จะรู้เอง” สีจิ่วเฉินเองก็ไม่ชำนาญในการอธิบายเรื่องแบบนี้เหมือนกัน 

เขารู้เพียงว่า ตอนที่โชคชะตามาถึง ณ วินาทีนั้น อยากจะหนีก็หนีไม่พ้น ก็เหมือนกับเขา ที่เคยปฏิเสธการจับคู่แต่งงานที่คุณย่าเคยจัดหาให้ แต่ว่าตอนนี้ กับตามจีบภรรยามาอยู่ในมือได้สำเร็จ ช่างหอมหวานเสียจริง 

เนี่ยเหยียนเฟิงนั่งตัวตรงท่าทางราวกับทหาร เจียนจือเพ่ยจึงเอื้อมมือไปตบที่ไหล่เขาเบาๆ “อยู่ต่อหน้าพวกเรา ทำตัวสบายๆหน่อย” 

“เคยชินแล้ว” เนี่ยเหยียนเฟิงพูดจบ จึงเปลี่ยนท่าไปพิงโซฟาอย่างขี้เกียจ

“ฉันกับเหยียนเฟิงเพิ่งจะท้าเดิมพันกันไปอย่างหนึ่ง ถ้าหากพวกเราคนใดคนหนึ่งแต่งงานก่อน ก็จะต้องให้เงินอีกฝ่ายหนึ่งหมื่น” 

“การเงินตึงเครียดหรือ? ฉันช่วยสมทบให้อีกสิบล้านเป็นไง?” สีจิ่วเฉินรู้สึกว่าพวกเขาวางเงินเดิมพันต่ำเกินไป ไม่เหมาะสมกับฐานะของพวกเขาเสียเลย 

“ไม่ต้อง เดิมพันเล็กน้อยพอสนุกน่า! ประเด็นสำคัญก็คือเหยียนเฟิงขี้เหนียวจนเคยชินไปแล้ว กลัวเขาจะรับไม่ได้” 

“เงินของเขา ส่วนใหญ่ใช้ไปกับพวกมีดพวกดาบหมด”